Evet, doğru. Artık karanlıktan korkmuyorum! dört yılın ardından ilk defa bugün hatırladım karanlıktan korktuğumu. Namaz kılarken arkamdan cinler izliyor diye korkardım. Yatarken karanlık olur, cinler karanlıkta saklanır korkardım. Duvara bile sırtımı dönemediğim günlerim oldu korukudan ağlardım. Şimdi ise korkmuyorum! Hurafelere inanmıyorum! Artık özgürüm! Evde ağlaya

Kafam o kadar ağrıdan şiş vaziyette ki, günlerdir ağlıyorum. Şu an bunu yazarken hafiflemiş vaziyetteyim, ama mutsuzum yine de, sanki nasıl hissettiğimi bilmiyorum. Annemle konuştuk, günlerdir ağladığım sebebi biliyor. Bana üniversitede başımı açabileceğimi karışmadığını söyledi. Zaten bunun için kendim için izin almam bana mantıksız geliyor,

Buraya 2. yazışım ve istediğimi elde etmiş olmama rağmen mutlu olamadım. Evet yine problem babam ve onun istekleri. Önceki yazdığımda ondan nefret ettiğimi söylemiştim. Şimdi kendimden nefret ediyorum. Çünkü onun söyledikleri içten içe beni kemiriyor. Babam lisenin ilk gününden itibaren kapanacağımı, yapmazsam beni okutmayacağını söylerdi.

Merhaba, bu siteyi yaklaşık 3-4 yıl önce keşfettim ve yanlış hatırlamıyorsam 2 defa da yazdım. Ne büyük ümitlerle, hayallerle, cesaretle yazmıştım o zamanki yazılarımı. Şimdi o cesareti nasıl göstermişim kendime inanamıyorum… Ben de sizler gibi ortaokulda imam hatibe gittim. Taa o yaşımda yerlere yatarak ağladığımı

Merhaba herkese, bir süredir burayı okuyorum ve ben de artık açılma düşüncelerimin son aşamalarına gelmişken içimdekileri yazmak istedim. 25 yaşındayım, imam hatip lisesi bitirip İstanbul’da devlet üniversitesi mezunu oldum. Ailem aidiyet ve huzuru gençken dini bir tarikatta bulmuş ve iyi insanlar olmak için bu tarikatı

Merhaba, arada çok yalnız hissettiğim zamanlar oluyor ve gelip burayı okuyorum. Dedim bari ben de içimi dökeyim… Ailem tarafından zorla ferace giydiriliyorum. Bir kuzenim var aşırı yakınız onunla, sürekli beraberdik büyürken. Doğal olarak her şeyimiz de aynıydı. Gel zaman git zaman ben ve ailem başka

Merhaba, buraya sanırım 2. yazışım. İlk yazdığımda umutsuz bir kız çocuğuydum, açılmak istiyor ve yaşıtım olan arkadaşlarıma bakıp imreniyordum. Sonra burayı buldum, hikayeleri okuduğumda hepimiz için dua ederdim. “Neden sana bunu yapan tanrıya dua ediyorsun?” diyebilirsiniz. Ben kapanmanın hiç bir zaman farz olduğunu düşünmedim, benim

Merhaba, bu siteyi birkaç yıl önce keşfetmiştim. Ara ara açıp yazılan mektupları okuyorum. Beni hem çok hüzünlendiriyor, acıya boğuyor; hem de güçlü hissettirip, sanki ayağa kalkabileceğimi ve koşup gidebileceğimi haykırıyor bu ızdıraptan. Ben hepiniz gibi muhafazakar bir ailenin tek kızıyım. Babam imam ve küçük bir

Merhaba, ben Fatma. 11 yaşında kendi isteğimle kapandım. Kapanmamın 2 nedeni var. 1. gittiğim Kur’an kursunun beni etkilemesi. 2. o dönemdeki kapanma modası (Tanıdığım, tanımadığım herkes kapanıyordu o zamanlar. Yani biraz özentiyle kapandım). O zamanlar, haliyle çocuk olduğum için neden kapanılması gerektiğini araştırmadan, dogmatik bir

Buraya yazdığım 2. mektubum. Sanırım henüz paylaşılmadı, her neyse. Son demlerimde olduğumu söylemek istiyorum. Yanlış belki ama bazen ölmek istiyorum. Bu konunun bu kadar zor oluşundan kapalı olan bir insan, her şekilde dikkat eder. Bense bi kargo gelse misafir gelse kafamı kapatmakta zorlanan biri haline

Merhaba, ben Seda. Ben tesettürün verdiği zorlukla boğuşan bir genç kızım, 20 yaşındayım. Ailemdeki herkes tesettürlü, tüm akrabalarım, tüm teyzelerim, halalarım, yengelerim, kuzenlerim, annem ve ablam.Dolayısıyla çevremdeki herkesin benden beklentisi de bu yönde. Tesettüre girdiğimde 13-14 yaşlarımdaydım. Henüz ortaokuldayken annem sürekli “Ne zaman kapanacaksın?” diye

Dalgalı okyanuslarda hapsolmuş bir çok kadın var. Alabora olmamak için var gücüyle dümende duran. Benim ise okyanusum sakin, köprü üstü kilitli. Dümene geçemiyorum, rüzgar nereye götürürse oranın adamıyım. Kapıyı açmaya çalıştıkça sadece kendimi kandırıyorum. Kısaca kendimden bahsedeyim. 19 yaşındayım. Bu sene üniversitede yıllardır hayalini kurduğum

Merhaba, 25 yaşındayım. Üniversite mezunuyum. 20 yaşında kapandım. Ben babası geleneksel takılan, annesi menzilci, tövbeli olan bi genç kızım. Küçüklüğümden beri giyim kuşamıma annem babam kendilerince küçük müdahalelerde bulunurlardı. Yok kalçanı kapat, yok uzun kol giy, yok her bir görünen saç telin için bilmem kaç

Esenlikler, kız kardeşlerim. Hepimiz benzer acılar hissettik, özgürlüğümüzü henüz kıymetini bilemeden kaybettik. 6. sınıftayken henüz hiçbir şeyin farkında değilken ebeveynlerimin beni daha çok sevmesi için başörtüsü taktım. Okulda başarılıydım, saygılıydım, kibardım, dürüsttüm, kimseye zararı olmayan kendi halinde bir kız çocuğuydum. Yine de sevilmek ve fark

Başlıktaki soruyu aldığımda başta boş boş bakıyor kem küm ediyordum. İki kelimeyi bir araya getirememezlik bende çok nadiren ortaya çıksa da kafamdaki örtüyü çıkardığımda ve önceleri giyindiğim uzun kıyafetleri giymemeye karar verdiğimde bu durumu daha çok yaşar oldum. Afallamışlık beraberinde tuhaf bir eziklik de getirdi

Tekrardan merhaba, bu siteye tam 7 ay önce ailemin baskılarından kurtulmak için bir girişim göstermeden hemen önce hislerimden bahsetmek için bir mektup yazmıştım. Bugün tekrar yazıyorum ama bu benim başarımın bir habercisi değil maalesef ki. Okula gitmek için hazırlanıyordum. Başörtümü takmadan yemek masasına oturdum. Annem

Merhaba, Ben 19 yaşındayım. Yaklaşık 9 yıldır zorla kapalıyım. Başı açık kızları namussuz sanan paranoyak bir annenin kızıyım. Geçen sene açılma girişiminde bulundum, çok mücadele ettim ama başaramadım. Annem evden açık saçlı çıkmamdansa ölmemin onu daha mutlu edeceğini söyledi. Babam açılmak istememi kendisine bir hakaret

Cümlelerime nereden ve nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Bu sitede benim gibi bir çok insanın varlığıyla karşılaştım, içim rahatladı mı bilmiyorum… Neyse ben 23 yaşındayım, hatta 23ün yarısındayım. Ben tam 11 yaşındayken kapandım. Kendi isteğimle oldu bu olay ve o zaman ailem daha erken olduğunu söylese de

Kapanma yaşım 13. Henüz kapalılığın ne olduğunu bilmeyen benim, karar verdiğim ama açılmak istediğimde ise kendi isteğimle olduğu bir karar olması sebebiyle okula gönderilmemek sebebiyle tehdit edildiğim bir durum. Yaklaşık 11. sınıftan beri kendimi tanımakla birlikte açılmak istiyordum. Babamın bana çok düşkün olduğunu bildiğimden ona

Merhaba, uzun zamandır düşüncelerimde yer edinen, zaman zaman “Hayır, aslında böyle de mutluyum” diye kendimi zoraki mutluluğa iten, zaman zaman da “Açılsam gerçek benle tanışıp çok daha pozitif olacağım” diye düşünen bir genç kızım. Ailem bağnaz değil ama dindar. Zorla, baskıyla kapatılmadım ancak ailemdeki tüm

Merhaba, konuşacak kimsem olmadığı için buraya yazıyorum, yalnızlaştırıldım. Bir seneden fazladır örtü takmak istemediğimi aileme söylüyordum. Bazen sert tepkiler ve tehditlerle beni susturuyorlardı, bazen de görmezden geliyorlardı. İki hafta önce evden çıkmak için örtümü yaparken bir anda bunu yapmaya devam etmekten bıktığımı anladım. Üniversiteye gidip

Merhaba ben N. 14 yaşındayım. Belki sizin gibi büyük sorunlarım yoktur ama anlatmak istiyorum. Çünkü birkaç senedir her şeyi içimde yaşıyorum ve artık yoruldum, ben 9 yaşında kendi isteğimle kapandım. Aslında kendi isteğim mi bilmiyorum, etrafımdaki herkes, annemin babamın tanıdıklarının çoğu kapalı ve dinine bayağı

Evet. Nasıl başlayacağımı bilmediğimden, 14 yaşımla başlamak istiyorum. 14 yaşımda normal bir Anadolu Lisesi kazanıp yakın arkadaşımla mutlu mutlu gideceğimi sanırken, ertesi sabah nakil tercihlerle ben uyurken annemin ve babamın beni imam hatipe göndermesiyle asıl hikayem başladı. Uyanıp öğrendiğim an kaç saat ağladığımı, kalbimin kaç

Bugün buraya hayallerine ulaşmış özgür bir kız olarak yazıyorum. Merhaba, ben Zeynep buraya daha önce iki üç defa yazmıştım. Cidden çok zor dönemlerden geçtim. Size vereceğim tek tavsiye asla vazgeçmeyin, ne olursa olsun. Ben iki yıldır çok fazla açılmak istiyordum, sürekli ailemle tartışıyordum ama annem

Buradaki başarı mektuplarına çok özenirdim, keşke yazan ben olabilseydim diye. Artık ben de yazabilirim çünkü ben de başardım. İnanın çok yorgunum. Çok tükendim. Yaşadığım, hissettiğim şeyler hiç kolay değildi. Biliyordum zor olacağını ama bu kadarını beklemiyordum. Bir ailenin kendi kızını her haliyle kabul etmeyeceği gerçeği

Ailesinin baskısı yüzünden buralara düşen, bu hikayeleri okuyup, kendini zafer hikayelerini okuyarak bir nebze de olsa mutlu olmaya çalışan genç kızlara selam olsun. Ben 15 yaşındayım. Benim hayatımdaki kötü karakter abim. Ben 4. sınıftayken bir etkinliğe katılmıştım. Bu etkinlik peygamberimizin veda hutbesinin konferans salonunda okunmasıydı

Merhaba, ben 20 yaşındayım üniversite 3. Sınıfa başlayacağım. Açılma düşüncesini aslında yaz tatilinde kafaya koymuştum ama bir türlü aileme anlatamıyordum. En sonunda cesaretimi topladım ve anneme söyledim. Annem “tamam, benim için fark etmez babana söyleriz” dedi. Çok şaşırdım bir tepki bekliyordum. Böyle olunca o kadar

Her şey 8. sınıftan önceki yaz tatilinde, 2022 yılında başladı, ağustos ya da temmuz ayının 18’inde. Ben kuran kursuna gidecektim ama babam birden tutturdu uzun bir etek giy diye. İstemeyince bunu bahane edip bana bağırmaya başladı. Artık kapanacaksın dedi. Çok ağladım. Aslında liseye geçince yapmam

Ben 21 yaşındayım, yaklaşık 12 senedir kapalıyım 9 yaşında kapandım. Bir sabah uyandım, büyük bir aile pikniğine gidecektik kuzenlerim halamlar amcamlar herkes orada olacaktı, babam elime bi yazma uzattı annemin taktığı yazmalardan “Ört başına artık açık çıkmayacaksın dışarı” dedi. Çok ağladım bari bugün kapanmayayım sonra