Babam olmadığı için erkek akrabaların hepsinin üzerimde ayrı ayrı söz hakkı vardı.
Hikâyemi kim okuyacak, bilmiyorum ama buraya yazmak bir görevmiş gibi hissediyorum çünkü başardım… Bu sayfayı görmeden önce başörtü takmak zorunda kalan, inanmadığı bir dinin zorunluluğunu yerine getiren bir tek benim sanıyordum. Önce yalnız olmadığıma sevindim, sonra ‘yalnız olmadığım’ için üzüldüm… Bu sebeple çoğu yazıyı da…