Merhaba. Büyük tereddütler içerisinde başladığım bu yazının nereye kadar uzanacağı hakkında bir fikrim yok. Sadece anlatmak istedim. Çok canım sıkıldığında kâğıda bir şeyler karalarken ‘Biri bu dünyadan geçtiğimi, benim de burada olduğumu bilsin’ yazdığımı hatırlıyorum. Tek temennim bu. Ufak da olsa bir iz. Buradaki çoğu

Ben çocukluğumdan beri hiç sevilmedim. Hiç arkadaşım olmadı. Çok fazla kardeş vardı, bu yüzden kendimi hiç özel hissetmedim. Hiçbir zaman özel bir eşyam olmadı. Lise 11. sınıfa kadar internet kafelerde takıldım. En yakın arkadaşlarım bilgisayar oyunlarıydı. Sadece oyun oynardım. Ve hiç kimseyle konuşmazdım… 11. sınıfta

26 senelik hayatımın hatırlayamadığım ilk 1,5 senesi hariç her anında, ayak bastığım her yerde kendimi nasıl öldürebileceğimin planlarını yaptım. Bu bir intihar değil, itiraf mektubudur. 24 seneyi aşkın bir süredir yaptığım planlara göre kendimi öldürmemin en mantıklı yolunun Taksim meydanında üzerime benzin döktükten sonra yere

Çok iyi hatırlıyorum. Liseye yeni geçmiştim ve müdürümüz konuşma yapıyordu. Yeni gelen bizlerden istediği tek bir şeyin olduğunu söylemişti. Hayal kurmak. Bizden sadece çalışmamızı ve önümüze sunulan şeyi sorgusuz kabul etmemizi isteyen sisteme inat hayal kurmaya devam etmek… O zamanlar gülmüştüm çocuk aklımla. Hayal kurmak

Merhaba, ben kraliçe yani ismimin anlamı bu. Görüyorsunuz, ismim din ile ilgili bir anlam taşımıyor. Daha önce, “İnsanların gözünde yeri geldiğinde Türk, yeri geldiğinde gâvur oluyorum.” başlıklı bir mektubum yayımlanmıştı. Tekrar yazma ihtiyacı duydum. Ben dindar bir aileden gelmiyorum. Başım örtülü de değil, zaten yabancı

Merhaba, hayatımın dönüm niteliğinde sayılacak bir noktasında olduğumu hissediyorum. Yalnız olmadığımı teyit etmek için hikayemi sizlerle paylaşmak istiyorum. Hayatım boyunca babamın açtığı yaralarla baş etmek zorunda kaldım, kendimi bildim bileli sadece çalışıyorum. Babam, baba ve eş olmaması gereken bir insanmış ama maalesef olmuş. 10 yaşımdaydım

Merhaba. Ben ebeveynleri boşanmış bir kız çocuğuyum. Annem bana hamileyken babamla boşanmış, babam annemi aldatmış. Annem, ben, dayım, anneannem ve abim aynı evde yaşıyorduk. Daha sonra annem evlendi ve babam, abimle beni aldı. Ben 5 yaşındaydım. Annemi görmeme müsaade etmedi. 10-11 yaşlarımda gizlice annemle görüştüm

Merhaba. Ben Gamze, 34 yaşındayım. İstanbul’da kız kardeşimle beraber ailemden ve memleketimden uzakta bir yaşam sürüyorum. Çok güzel giden mutlu bir ilişkim var. Sevgilim ile aramda 6 yaş var ve o henüz eğitim sürecini tamamlamadığından evliliği bir süre daha erteliyoruz. Benim hikayemde anlatmak istediğim; ilerleyen

Merhaba, böyle bir sayfanın varlığından hiç haberdar değildim. Karşıma çok çaresiz olduğum bir anda çıktı ve kadınlar olarak ne kadar zor sıkıntılar çektiğimizi bir kez daha gördüm. Ben de içimi dökmek istiyorum. Babam tarafından fiziksel şiddete uğramıştım, 7. ve 8. sınıf arasında. Sebebi ise gittikleri

Merhaba, 18 yaşında bir bireyim. Annem geri kafalı yobaz bir insan. Sadece kendi bildiğini doğru olarak sayan bir insan. Babamla senelerdir çok fazla bir iletişimim yok. Pek görüşmüyorum, ama onun da ne kadar iğrenç bir insan olduğunu biliyorum. Cinsel kimlikleri kabul etmeyen biriyim ve LGBT

Merhaba, ben de buradakiler gibi geleneksel, dinsel, eril baskılara uğruyorum. Öncelikle 20 yaşıma yeni girdim. Ailem aslen doğulu, ama başka şehirde yaşıyoruz. Ben üniversite için şehir dışına gidemedim. Babam normalde üniversite kazanacağımı düşünmezdi. Ortalama bir puan alınca rehberliğe üniversite seçimine gittik. Babam maalesef zorla geldi,

Şu anda 15 yaşındayım. 2019 senesinde babam öldü. Üzülemedim. Babamı sevmediğimden değil, ben babamı çok severdim. Hatta kız çocukları babaya daha düşkün derler ya, ben tam olarak babama çok düşkündüm. Bunda hasta olması da bir etkendi muhtemelen. Ben kendimi bildim bileli kanserdi babam ve yine

Merhabalar, ben tesettürlü bir kadınım. Tesettürü bilerek, isteyerek tercih ettim. Baba tarafından kapalı olmayı tercih eden 3 kadından birisiyim. Ortaokulu bitirdiğim yıl kapandığım zaman kimse bana “Neden kapandın?” ya da “Mutlaka kapanacaksın” demedi. Lisede Anadolu lisesi kazanmama rağmen başörtümü açmamak için İmam Hatip yazdım. Katsayının

Genelde babamın kararlarının geçtiği bir evde büyüdüm. Küçükken normal gelirdi ama hep bir şeylerin eksikliğini hissederdim. Küçükken babamın her şeyi doğru bildiğini, hiç yanlış yapmadığını düşünürdüm. Liseye geçince ve kendi karakterimle düşünce tarzım oturmaya başlayınca babamın davranışlarının ve söylediği her şeyin doğru olmadığını fark ettim.

Merhaba. Sayfanızı bugün gördüm ve ben de hikayemi anlatmak istiyorum. 7 yaşına kadar hayatım çok normaldi. Ailem üniversite mezunu, eğitimli insanlardı. Büyük bir şehirde yaşıyorduk. Daha sonra baba tarafından akrabalarımın yaşadığı küçük bir ilçeye taşındık. Burada ilkokula başladım ve bu noktada hayatım zehir olmaya başladı.

Merhaba, benim hikayem diğer kişilerden çok farklı. Öncelikle kendimi tanıtayım. Ben başörtüsü kullanan veya kullanmış biri değilim. Ailem beni bu konuda hiç zorlamadı. Zaten dindar bir ailem yok, yabancı kökenliyim. Küçüklüğümden beri neredeyse yer yaz Bulgaristan`a gittim, türlü türlü projede yer aldım. 16 yaşındayken bile

Herkese merhaba. Buraya yazılan birçok yazıyı okudum ve ben de hayatımla ilgili birkaç şey paylaşmak istedim. Öncelikle nereden başlasam bilmiyorum. Şanlıurfa’da doğmuş ve hâlâ orada yaşamakta olan 16 yaşında bir genç kızım. Hayatım şu ana kadar hep inişli çıkışlı olmuştur. Ailem buradaki çevreye göre eğitimli

Bu yazıyı danışmak için çaresizlik ile yazıyorum. Ben üniversiteye yeni geçmiş 18 yaşında biriyim. Ailem, özellikle annem çok dindardır. Babam ise aşırı sert ve egolu, tanrı kompleksli bir adamdır. 4 kız kardeşiz, ben 3. çocuğum. Bir erkek arkadaşım var. 1 seneyi doldurmak üzereyiz ve o,

Merhaba, buradaki çoğu kişinin aksine ailesinden kapanma baskısı gören biri değilim. Belki de beni şanslı görebilirsiniz, birazdan okuyacaklarınız sizin için dayanması kolay şeyler olabilir ama ben bu kadarım, benim gücüm bu kadar. Yargılanmaktan korkan biriyim, bu yüzden yargılamamaya çalışın, olur mu? Ben 16 yaşındayım. Burayı

Hep merak ederim, bununla tek başıma mücadele etmek zorunda kalmasaydım… Ne çok isterdim bunu. Yıllarca tacizin sevgi gösterisi olduğunu onlar öğretmediler mi bana? “Dayın o senin, sen yanlış anlamışsındır”, “seviyor seni o kızım, olur mu hiç öyle şey?”. Olur anne. Oldu. Olmamasını en az senin

Merhabalar, inanın ki buralara düşmeyi hiç istemezdim ama artık ruh sağlığım bazı şeyleri kaldıramıyor. Küçüklüğümden beri hemen hemen her yaptığına karışılan bir çocuk oldum. Onu yapma, bunu etme… Annemden bir şey için izin istediğimde muhakkak “Baban duymasın, baban kızar, baban izin vermez” gibi cümleler duyarım.

Öncelikle merhabalar. Ben 17 yaşında bir genç kızım ve bu sene liseden mezun olup üniversiteyi kazandım. Ancak annem üniversiteye tek başıma gitmeme izin vermeyeceğini, her gün beni üniversiteye bırakıp ders çıkışında alacağını söylüyor. “Hiçbir arkadaşın olmayacak, ne kızlarla ne de erkeklerle sohbet bile edilmeyecek. Gezilip

Annesinin her canı istediğinde ona “Orospusun, kaşarlanmışsın” gibi ağır sözler söylediği bir bireyden nasıl bir psikoloji ya da nasıl bir özgüven beklenebilir? 18 yaşıma yeni girdim ve 13 yaşımdan beri annem tarafından bu sözlere ve benzeri küfürlere maruz bırakılıyorum. Annemin amacı nedir, bilmiyorum. Annemi hiçbir