Merhabalar hanımlar.

Öncelikle kendimden bahsederek başlamak istiyorum. 20 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim ve ailemden çok uzaklarda okuyorum. Özgürlükle tanışmam da tam olarak evden ayrılışımla başlıyor. Böyle söyleyince aşırı baskıcı bir aile gelmesin aklınıza. Sizi korkutmak istemem. Ama en azından kendi evinin kapısını istediğin saatte açıp girmenin mutluluğu ve birey olmanın hazzı sevgili ailenizin kollarında yaşanmıyor. Özgürlük tanımım bu; birey olmak. 

14-15 yaşındayken ailemin de desteği ile örtünmek istedim. Çevremdeki herkes örtülü ve dolayısıyla kabul görmek için ergenliğe girer girmez örtünme ihtiyacı hissettim. Ailem çok mutlu olmuștu, ben de onları mutlu ettiğim için mutluydum. Geçici bir mutluluktu bu. Çünkü bu hayatı ben yaşayacaktım. 5 yaşından beri bir birey gibi değil cinsel bir obje gibi yetiştirildim. Yeni çıkmaya başlayan meme uçlarımdan utandım, biraz büyüdüm bacaklarımı açarak oturamaz oldum, sesli konuşunca gözleri üzerimde hissettim, popomu kapatacak şeyler giymeliydim.

Utandırıldım. Kadın olmaktan utandım. Bunu ben seçmedim. Yine de bir seçim hakkım olsaydı onlara rağmen kadın olmayı seçerdim.

Lise hayatım boyunca  örtülüydüm. Örtülü  olmaktan haz duyuyordum, ta ki kafamın içindekilerle kafamın üstündeki zıtlașana kadar. İstediğimi söyleyemez, istediğim şeyi savunamaz oldum. Bir şeyi temsil ediyordum ama oraya ait değildim. İğreti duruyordum. Toplum baskısı ile istenen şekilde sonuçlanan bir denektim. Bireysel olaraksa koca bir yenilgi. Kendime olan saygımı yitirdim. Kendimi bulmalıydım, ailemin kopyası olmak istemiyordum, ben şahsıma münhasırdım. Yakında açılmayı düşünüyorum ve ilk yapacağım şey güzel saçlarımı rüzgara bırakmak olacak.

Ben eșcinsellere saygı duyuyorum, ben hayvanların yaşama hakkını gözetiyorum, ben kadın sesinin bir enstrüman olduğunu savunuyorum, ben bir dosta sarılmanın içimde yarattığı sıcacık sevginin gücüne inanıyorum.

Dolayısı ile kız kardeşlerim, bedeli ne olursa olsun istediğimiz kişi olmanın hazzını el ele vererek kutlayacağız.

Güzel günler yakın, meşaleleri yakın!

(Görsel: Clement Moran)