“Kızlar yılbaşında kapanacak.”

15 yaşındayım, bana yaklaşık 5 senedir “Kapan”, “Kapanmalısın”, “Kapanırsan istediğin kadar gezersin, yeter ki kapan” denildi. Ablam var bir de benim, 18 yaşında. Ona da 9 yaşından beri baskı yapıyorlar. Babam dindar bir insan değildir; içkisi var, kumarı var. Babama “İstemiyorum, kapanmayı düşünemiyorum” desem, direkt

“Sen feministsin, Atatürkçüsün, farklısın.”

Merhabalar. Öncelikle nereden başlanmalı, nasıl anlatmalı bilemediğim için gelişigüzel başlıyorum… Buraya daha önce de mektup yazmıştım, “‘Olmak istediğin güçlü kadın profili sen değilsin’ dedim kendime” başlıklı. Olmak istediğim kadın hala ben değilim. Ailesine bağlı yaşayan, kendi fikirleri olmayan, başına taktığı örtüyü isteyip istemediği önemsenmeyen güçsüz bir

Dinde zorlama yoksa ben neden bu kadar yorulmak zorundaydım?

Yaşadıklarımı birileriyle paylaşmazsam içim rahat etmeyecek. Sizler gibi çocukluğu elinden alınanlardanım ben de. Küçükken, ailemin kıyafetlerime karışmasını çok takmazdım. Ama büyüdükçe kendi giysilerimi seçmek istedim. Bunun benim hakkım olduğunu düşünüyordum. Özellikle babam bu duruma çok kızdı ve bu konuyu bir daha açamadım. Onların istediği kıyafetlerle büyüdüm,

Benim en büyük baskıcım bendim.

Merhaba. Ben 21 yaşında bir üniversite öğrencisiyim, lise 1’den beri kapalıyım. Bu siteyi bir süredir sessizce takip ediyorum. Uzunca bir yazı yazmak istiyordum hep ama bugün kısa ve cesaretlendirici bir yazı yazmak istiyorum. Bu konuyu, 1 seneden uzun bir süredir ciddi olarak düşünüyorum. Henüz açılmadım

Artık tutarsız olmak istemiyorum.

Merhaba, benim hikayem de burada okuduklarımızdan çok farklı değil. Muhafazakar bir ailede büyüdüm. 14 yaşındayken kendi isteğimle kapandım. 6 yıldır kapalıyım, çok mutluydum. Ama artık kapalı olmak istemiyorum. Aileme söyledim; babam beni evlatlıktan reddedeceğini, sevmeyeceğini söyledi. Sadece para verirmiş, o da vicdanından dolayıymış. Sevgililerim oldu,

“Daha kızlarını kapatamıyorlar diye alay konusu oluruz.”

Ailem tarafından kızları olduğum için değil de kafamdaki örtü sebebiyle sevildiğimi bilmek canımı yakıyor. Annem sanki her geçen gün daha da acımasız oluyor ve ben daha da ümitsizleşiyorum. Sizlere örtünme hikayemi anlatmayacağım çünkü zaten öyle ya da böyle içinde bulunduğum durumdan oldukça rahatsızım. Dışarıda beni görenler

Artık kendimi ‘çift hayatlı’ diye adlandırıyorum.

Merhaba, 20 yaşında hayata tutunmaya çalışan bir kadın olarak yazıyorum bu satırları. İçimde çok fazla birikmişlik var. Ailem, ortaokuldayken lisede kapanacağımın sözünü benden aldıkları için 14 yaşında -liseye hazırlandığım sene- sürekli saçlarımı savurmak istiyordum. O kadar seviyordum ki onları… Gizli gizli ojeler alıp sürüyordum. Babam

Keşke erkek olsaydım diye saatlerce ağlardım.

16 yaşındayım ama ailemden ve bazı insanlardan daha mantıklı düşünebiliyorum. Sporla ilgilenen, enerjik bir çocuktum. Hep oyun oynardım. Özellikle bazı spor dallarına yoğun bir ilgim vardı ama maalesef ailem göndermedi. Başkalarına “Ne kadar iyi oynuyor, çok yetenekli” demeyi de unutmadılar ama ben dediğim zaman hep

Nasıl bir hayatın içindeyim?

Merhaba. Aslında artık içimde aileme karşı o kadar çok şey besliyorum ki şuraya yazarken bile üşeniyorum, her şeyden yoruldum artık… Sanki bu dünyada hiç mutlu olamayacak gibiyim. Şu an 17 yaşındayım. 11. sınıfa gidiyorum. 9. sınıfta abim dediğim insan, bir erkek arkadaşımla sevgili gibi konuştuğumuz

Çocukken çarşaflıydım.

Merhaba, ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Uzun zamandır yazılanları okuyup yazmakla yazmamak arasında kalıyordum. Bu gece anlatmak istedim. Öncelikle burada okuduklarıma göre farklı olduğumu söylemek istiyorum. Buradaki çoğu kişi bir zamanlar açık olduğunu söylüyor. Ama ben öyle değilim. Çocukluğumdan beri çarşaflıydım. Bebekken bana uzun elbise ya da çok

Lise benim gözümü açtı.

Burada birçok kişinin kendi hikayelerini anlattığını gördüm; o zamandan beridir sayfadan çıkamıyorum, çoğu hikayeyi de okumuşumdur. Ben de aynı sorunu yaşıyorum ve buradan güç alarak aileme anlatmak istiyorum. En başından alayım. Babam dindar bir insandır. Annem, babam kadar dindar sayılmasa da kendince Müslümandır. Ben kendimi

En önemli yıllarımda ders çalışmak yerine işe gitmek zorunda kaldım.

Biyolojik anne ve babama, Bana yıllarca dini baskılamaya çalıştınız, gerek ruhsal gerekse fiziksel şiddet uyguladınız. Beni zorla din okuluna gönderdiniz, zorla tesettüre soktunuz. Ben o zamanlar çok küçük olduğum için hiçbir şeye karşı çıkamadım. Ne dediyseniz yaptım. Şu an aklıselim biriyim. İyiyi ve kötüyü ayırt

Tek güvencem Müslüman olduğumu zannetmeleri.

Bu siteye yazdığım 2. mektup olacak bu. İlk mektubumda duygularımı tamamen geri plana atmış ve yalnızca yaşadığım olayları anlatmıştım. Hatta bu yüzden yaşadıklarımın ‘kurgu’ olduğunu söyleyen pek çok kişi olmuştu. Öncelikle, sizin hayatınız iyi diye insanların da sizin gibi el bebek gül bebek büyütüldüğünü sanmayın. Bu

Açılırsam en yakın arkadaşım bile bana kızar.

Benim kapanma nedenim ailemdi. Başlarda isteyerek kapandığımı sandım ama öyle değildi. Annem, ben küçükken bana şal takıp çok yakıştığını söylerdi, beni kapanmaya teşvik ederdi. Daha 8 yaşındayken bile şort ve sıfır kollu giydirmediler bana. Tüm arkadaşlarım istedikleri gibi giyinirken kıskanırdım onları. Düşünsenize, 10 yaşındasınız ama

Ben kapalı bir LGBT bireyim.

Öncelikle merhaba. Sayenizde en azından bir kez de olsa bu konuyu birilerine anlatmaya tenezzül edebildim, ki o kişiler sizlersiniz. Geçen günlerde kalbimde beslediğim en ufak umudu da kaybettim. Hasta olduğuma inanmak zorunda bırakıldım. Ailem homofobik ve dindar bir aile. Belki şiddet görmedim ama ortada öldürülen çocukluğum var.

İnandığımı sandığım değerlerin birer birer un ufak olduğunu gördüm.

Merhaba, burayı yaklaşık iki yıldır takip ediyorum. Takip etmemden ve şu an bu yazıyı yazıyor olmamdan da anlaşılacağı gibi buradaki birçok kişiyle benzer sıkıntıları çektim. Oturup yazmaya başladım. Ailemle beraber yaşadığım şehirde endüstri mühendisliği okuyorum, 3. sınıftayım ve bitse de gitsem modundayım. Birçok hikayedeki gibi

İstediğimi giyeceğim ve özgür olacağım.

15 yaşında kapandım ben. Evet, kendi isteğimleydi ama o zamanlar çocuktum ve neyin ne olduğunu bilmiyordum. Halam sürekli kapanmamı isterdi çünkü kendisi çok dindar bir din kültürü öğretmenidir. Başta her şey güzeldi. Seviyordum kendimi ama sonradan çoğu kişi gibi ben de sorgulamaya başladım. Neden ya, neden

Bu mektup bir zafer mektubu olsun diye 8 aydır uğraşıyordum.

Her seferinde ağlayarak girdiğim bu sayfaya, şimdi mutluluktan ağlayarak giriyorum. Bu mektup bir zafer mektubu olsun diye 8 aydır uğraşıyordum; bu sadece benim değil bütün kadınların zafer mektubu olsun! 3 yıl önce hepiniz gibi ben de insanların baskısı yüzünden kapandım. Herkesi mutlu ederim, beni daha

Her türlü baskıya maruz kalıyorum ve aldığım yegane tehdit eğitimim oluyor!

Bugün Spotify‘da keşfettim burayı ve benim gibi onlarcasını görünce yazmak istedim. Yazmak… Zaten yapabildiğim tek şey bu. Kiminle paylaşabilirim ki haykırmak istediklerimi? Arkadaşlarımla mı? Ailemle mi? Yok daha neler, yürek yutmadım henüz! 11 yaşındayken kendi isteğimle kapandım, şimdi 17 yaşındayım ve lise son sınıfa geçeceğim.

Ben biricik ve değerli bir insanım.

İnsanın hayata dair bakışı, hayatını belirler; değil mi? Benim içimdeki ben ile dışımdaki ben çok farklı. 21 yaşındayım, 13 yaşında kendi isteğimle kapandım. Annem ile çevrem bu duruma o kadar şaşırmıştı ki kısa süre sonra başörtüyü bırakacağımı düşünmüşlerdi ama öyle olmadı. Bir ara dine o

İstediğiniz gibi bir hayat yaşayamamanın bulantısı.

Merhaba sevgili kader ortaklarım. Siz de biliyorsunuz değil mi; istediğiniz gibi bir hayat yaşayamamanın bulantısını, kendinizden tiksinmeyi… Siz de biliyorsunuz değil mi, insanlar arasında ikiyüzlü davranmanın nasıl hissettirdiğini… Yaklaşık 2 hafta önce bu platformu keşfettim. Sanırım Google’da “Açılmak istiyorum, nasıl yapabilirim” diye aratmıştım ve sonra

İstemiyorum, istemem mi gerekiyor?

Merhabalar, adımın şimdilik bir önemi yok. 13 yaşına yaklaşık bir ay önce girdim. Küçüğüm, bunun farkındayım. Belki aklım bunları algılayacak kapasiteye sahip değil ama burayı, buradaki çoğu kişiden daha erken keşfettim. Öncelikle ailem dinine aşırı bağlıdır. Babam kurslarda okumamış, okutmaya çalıştıklarında sürekli kaçıp sevgilisiyle buluşmuş ama ona

16 yaşındayım ve yaklaşık 2 yıldır açılmak istiyorum.

Merhabalar. Şu an 16 yaşındayım, 11. sınıfa başlayacağım. 7. sınıfa geçerken kapandım ve yaklaşık 2 yıldır açılmak istiyorum. Arkadaşlarıma özenerek kapanmıştım ama zaten çevremdeki herkes kapanmam yönünde beni fazlasıyla zorluyordu. Artık açılmak istediğime karar verdiğimde, bu fikir ilk kez aklıma düştüğünde çevremden gerçekten çok korkuyordum.

Babam keşke zamanında anneme de saygı duysaydı.

Merhabalar. Sayfanızı severek takip ediyorum. Bazı gönderilerinizi okuyamıyorum çünkü beni gerçekten kahrediyor. Ben umut dolu bir genç kızım, 19 yaşındayım. Ben de hikayemi anlatmak istiyorum ama benim hikayem, burada okuduklarım kadar üzücü değil. Ben biraz daha şanslıyım sanırım. Çocukluğum kötü geçmedi. Annemi ve babamı çok

“Buluğ çağına giren her genç kız kapanır.”

Ağlıyorum. Yaşadıklarımı anlatamadığım için ağlıyorum. Hislerimi anlatma ve isteklerimi dışa vurma tekniğim ağlamak belki de. 12 yaşında duyduğum “Buluğ çağına giren her genç kız kapanır” sözüyle babam sebep oldu bunlara, tabii annem de. Nasıl anlatılır bu, bilmiyorum; nasıl başlamam gerektiğini de bilmiyorum… Şimdi 15 yaşındayım.