Evden uzak kuytu köşelerde başörtümü çıkarıp saçımı rüzgarda savuruyordum

Ben M. 17 yaşındayım. Bence doğduğum günden beri üzerimde bir hüzün var. Varoluşsal bir memnuniyetsizlik sürüp gidiyor. Kendimi tanımaya ve özgür olmaya çalışıyorum, bunun bedelini öderken kendimle gurur duydum. Tamamlanmamış hikayemden bahsederken de gurur duymaya devam edeceğim. Sizler de kendinizle gurur duyun, yaşadıklarınızın basit olduğunu

Beni sığdırdığınız kalıp içerisinde yaşamaktan bıktım

22 yaşındayım. 5 veya 6. sınıfa giderken hala oyun çağındayken annem saçlarımın üzerine koydu başörtüyü. Küçükken büyükler gibi giyinip süslenmeyi onlar gibi davranmayı sevdiğim için topuklu ayakkabı giyer makyaj yapar başörtüsünden kendime elbise yapardım. Annem ve bütün sülalem başörtülü olduğu için onlara da özendiğim anlar

“Okula gideceksen ferace giyeceksin yoksa okuldan alırım”

İlkokulda başladı başörtüsü nefretim. Din kültürü öğretmenimiz bir gün derse başörtüsü takın gelin, demişti. Arkadaşlarım hepsi lavaboda heyecanlı bir şekilde takıyorlardı, ben ise iğrenerek. Nasıl yapacağımı bilmiyordum ve görüntüsünün hiç güzel olmadığını düşünüyordum. Hiçbir baskı yoktu üzerimde, kendi düşüncelerim nefretti. Ortaokulda zorla imam hatibe gönderildim,

Saçlarını salık gördüğüm her kıza aşırı imrenerek bakıyordum

6.sınıfta imam hatipe gitmemle kapandım. İstediğim bir şey değildi. Annem okula kapalı git dışarıda açılırsın demişti bana. Çok umursamamıştım çünkü okuldaki çoğu kişi kapalıydı. O zamanlar yaşadığım şeyleri hatırlıyorum. Okulda olan bilim fuarında görevliydim. Bize tişört vermişlerdi. Onları giyinmemiz gerekiyordu. Okulda kapalı olmama rağmen orada

Ötekileştirilenlerin aslında ne kadar normal ve güçlü olduğunu görmek beni rahatlatıyor

Ailem baskıcı bir aileydi her zaman. Babam baskının, şiddetin, kontrolün her türlüsüne bize gösteriyordu. Zaten küçüklükten beri ne şort ne kısa kollu giydirmezler. Saçlarımı salınca birisine aşık olduğumu -erkekleri etkilemek için yaptığımı sanırlardı. Tüm hayatım, telefonum, gezdiğim şeyler, arkadaşlarım… Hepsi onların kontrolü altındaydı, ama hiçbir

Artık bedenim konusunda bir kez olsun kendim bir karar almak istiyorum

Başlarda kapalı bir birey olmayı çok istiyordum. 12 yaşıma kadar oldukça özendim buna. Annemin ve halamın çok güzel rengarenk örtüleri ve şalları vardı. Renkleri beni resmen büyülerdi. İlk sene çok memnundum ama bazen örtüyü takmak istemediğim zamanlar oluyordu. Çünkü çok sıcaktı ya da üstümdeki şeylere

Bakışlardan korkumdan “Kapalı kalman daha iyi nasıl olsa dışarı çıkmayan, arkadaşı, kimsesi olmayan birisin” diyorum kendime

Ben 11 yıldır kapalıyım. 12 yaşımda kapandım, şimdi 23 yaşıma yaklaştım. İnsanlar yıllarca beni böyle gördü, böyle alıştılar. İsteyerek kapanmadım, ama kimse bana kapan da demedi. Hep açılmak istedim, ancak kapandıktan sonra ortaokulda anneme açılacağım dediğim zamanlarda bana çok kızdı. Lisede servis beklerken başımı kapatmadığım

“Bunu ben bile yapmıyorum o bi de kapalı olacak!”

Şu an 15 yaşındayım. İlkokulu özel okulda okumuştum, ama öyle aşırı bir olayı olan bir özel okul değildi. Bir ildeki küçük bir kolej. Ortaokulda annemin tayini çıktı ve şehir merkezine taşındık. Baba tarafından, halamlar da merkezde oturuyorlardı. Halamın kızı, benimle aynı yaşta ve şu an

“‌Bu evde açılamazsın, kocanın evine gidince ne halt yersen ye!”

Merhaba, burayı çok uzun zamandır takip ediyorum fakat daha önce hiç yazmak istememiştim. Sanırım son olaylardan sonra içindekileri dökmek için yazmam gerkiyordu. Ben 18 yaşında üniversiteye yeni başlamış bir öğrenciyim. Yaklaşık 6 senedir kapalıyım. Benim çok dindar bir ailem yok, aksine oğullarına her şeyi mübah

Tek kurtuluş yolu evlenmek, ama evlenip bir başka mutsuzluğa mahkum olmak istemiyorum

Merhaba, Ben de hepiniz gibi bir çıkmazda hissediyorum, bir çıkış yolu ararken bu siteye denk geldim. Ben de yıllardır açılma düşüncesiyle mücadele eden biriyim. 15 yaşımda kendi isteğimle kapandığımı sanıyordum, fakat yaşım ilerledikçe bunun böyle olmadığını görebiliyorum.Ben belki İstanbul’un en muhafazakar olan bir ilçesinde doğup

12 yaşımdan beri içimde bitmek bilmeyen bir arzu vardı açık olmaya dair

Buraya yazmayı, bu platformu ilk keşfettiğimden beri arzuluyordum. Liseyi daha bitirmediğim zamanlardı, ergenliğimin hakim dönemleriydi. 15-16 yaşımda tezahür etmeye başlamıştı ontolojik, epistemolojik olgular çerçevesinde varlığımı sorgulamak. Şimdi ise 21 yaşında idealist bir üniversite öğrencisiyim ve hala sorgulamalarımın devam ettiği çıkmaz bir sokaktayım. Üzerimde hakimiyet kuran

Her gün aklımda açılmak var

Öncelikle merhaba. Şu sayfaya her girdiğimde kendimden bir şeyler buluyorum. Benim gibi insanlar var diyorum. Bazıları geliyor, başardım yazıyor ve bunlar beni motive ediyor. Bu yüzden size teşekkür ederim. Kendi hikayemden bahsetmek gerekirse ortaokul 2. sınıfta özenerek kapandım. İmam hatip ortaokuluna gidiyordum ve özenmemdeki en

Hani tesettür özgürlüktü? Ben niye öyle hissetmiyorum?

Kendimi kendim gibi hissetmiyorum. Mutlu değilim aynadaki görüntümle. 6 aydır kapalıyım ve kendi isteğimle kapandım ya da ben öyle sandım. O dönem etrafımda çok kapalı kızlar vardı. Hoşuma gidiyordu, ama kendimde asla istemiyordum. Sonra bir şey oldu istedim, ama aynı zamanda istemedim de ama yaptım.

İsyan etmekten kendimi alıkoyamıyorum

Merhaba ismim A. 21 yaşındayım öncelikle şu anda kapalıyım ve son 7-8 aydır açılmayı düşünüyorum, çünkü zaten kendi isteğimle içimden gelerek kapanmadım. Ben liseye başlamadan çok iyi hatırlıyorum, yaz tatilinde annem ne zaman kapanacaksın, diye sormuştu. Ben de geçiştirmek için liseye geçeyim ilk gün kapanacağım

Ben kız olduğum için okuyamazmışım

Selam! Ben de baskıcı bir aileden geliyorum. Ben daha 10 yaşındayken ailem beni kapanmaya zorladı ve ben de kapandım. Bir de ben kız olduğum için okuyamazmışım, ama yasaklardan dolayı okula gidiyordum.14 yaşımda ise artık daha fazla kapanamıyacağımı anladım. Ben de evdeki herkes uyuyunca ,açılıp gizlice

Ne zaman açılmak istesem annem ağladı, tansiyonum çıktı, dedi bayıldı

Kendimi bildim bileli büyüyünce kapanacağım, diye düşünürdüm. Hatta 15 yaşına gelince kapanırım diyordum. Sanki çok büyükmüş gibi… Sevmedim hiçbir zaman, istemedim ama ailem ve çevremdeki neredeyse herkes kapalı ve muhafazakar kesimden olduğu için başımı örtmezsem Aleviler gibi olurmuşum. Öyle dendi bana yani. Babam çok sık

Korkumu nasıl yeneceğimi bilmiyorum

Öncelikle merhaba. Ben 16 yaşındayım. Galiba 14 yaşındayken kapandım. (8. sınıfa geçiyordum. Şu an 11. sınıfa geçiyorum.). Kendi isteğim ile kapandım. Annem dindar bir kadın, ancak ailem çok da dindar değil. (Ablamlar gayet rahat insanlar…) Küçüklükten beri dine karşı ilgim vardı, hep büyüğümde kapanacağım, derdim.

Gözüm hala vitrinlerde, giyemediğim pantolonlarda, elbiselerde

Çok baskıcı bir ailede dünyaya geldim. Evin ilk çocuğuydum. 12 yaşımda ailemin baskısıyla kapandım. Namaza başlattılar. Hiç bir şeyin bilincinde değildim. Zorla dayakla namaz kılıyordum. Kılmadığım zaman feci dayaklar yiyordum. Namaz bitene kadar annem başımda nöbet tutuyordu. Oysa çok sessizdim, karşı çıkmayı bile akıl edemiyordum.

En sonunda aileme söylediğimde bana söyledikleri şuydu “Sen orospu mu olacaksın?

Herkese merhaba! Burada kendim açılmak isteme nedenlerimi ve açılamadığımı açıklayacağım.Çok şükür içimde iman duygusu yoğun olan bir insanım. Demek istediğim ben dinin öğretilerini hep bilen bir insandım ve bir gün zaten kapanacağımı kendime şartlamıştım. Ailem zaten full kapalı nerdeyse ve beni alttan hep fiştekliyorlardı. Neyse,

Ailemin tercih yapmama izin vermesi için dünyanın en Müslüman insanı gibi davrandım

Merhaba, Ben kendilerine muhafazakar diyerek çocuklarına onları koruma adına her türlü baskıyı ve şiddeti uygulayan Türkiye’deki sıradan bir ailenin kızıyım.Ortaokulu imam hatipte okudum, regl olmamışken hep gökten vahiy ineceğine ve Allah’ın bana ‘Senin başını örtmene gerek yok.’ diyeceğine inanıyordum daha doğrusu ümit ediyordum. Çocuk aklı

Tek düşündüğüm üniversite kartımdaki fotoğrafımı nasıl değiştirebileceğim

Merhabalar, Ben de çok çok benzer şeyler yaşayan aranızda sıradan kalabilecek ama ailemde farklı görülecek düşüncelere sahibim. Benim hikayem 5. sınıfta imam hatipe gitmemle başladı. Gittiğim köy okulunda bir arkadaşım tarafından tacize uğruyordum annemlere söyleyemediğim için oradan ayrılmak adına tek seçenek olan imam hatip tercihini

Ben 20 yaşındayım ve yıllarca ailemi memnun etmek için yaşadım

Yazdığım bu mektubun benden bir anı olarak kalmasını istiyorum. Artık kendimde savaşacak güç bulamıyorum ve ruh sağlığımın da hiç iyi olmadığının farkındayım. Ne çok isterdim buraya “Ben başardım.” yazabilmeyi, ama bazı şeyler olmayınca olmuyor demek ki. Ben büyüdükçe bunu anladım. Yaklaşık 9 yıldır kapalıyım ve

Açık halimle de istediğimi giymeme izin vermiyorlar

Buraya daha önce açılma hikayemi yazmıştım. Evet şu an 1 yıldır açığım, mutlu muyum diye sorarsanız çok mutluyum açık olduğum için, ama sorun ailem. Bana tekrar kapan diye baskı falan yapmıyorlar, çünkü bir daha kapanmayacağımı söyledim, ama açık halimle de istediğimi giymeme izin vermiyorlar. Sadece

Artık tanıyamıyorum kendimi, taşıyamıyorum bu örtüyü

Daha 10 yaşındayken sen çocuksun deyip fikirlerimi umursamayan ailem kapanma fikrimi kabul etmiş, yaklaşık 5 ay sonra açılmak istediğimi söylediğimde kabul etmemişti. Şimdi 17 yasındayım ve lise son sınıfım. Liseye başlayana kadar hep içimde olan ama bunu asla gün yüzüne çıkartamadığım bir açılma isteği vardı.

4 gün sonra açılacağım ama babam beni aileden silecek gibi görünüyor

Çocukluğumdan beri her konuya çok fazla kafa yoran biriydim. Din de bunlardan biriydi. 5. sınıfta gittiğim bir kursta, bir hocamın şakalar yaparak eğlenceli bir şekilde dini anlattığı birini bize izletmesiyle başladı her şey. Eve gittim başka videolar da izledim ve haftalar sonra izlediğim yüzlerce videonun