Ben 16 yaşında dindar, baskıcı, muhafazakâr bir ailenin kızıyım. Ortaokulda zorla İmam Hatip’e verildim fakat bunun zorluğunun farkında bile değildim. 12 yaşımda annemin zorluyla ‘kapandım’. Kapandım demek bana hep garip gelirdi ama ben tam anlamıyla her şeye kapandım. Başörtü taktığım gün sadece saçlarımı değil; umudumu,

Başardım! Ben bugün özgürlüğüme kavuştum. Yanlış anlaşılmasın; başımı açtığım için değil, istemediğim bir şeyden kurtulduğum için özgürüm. 6 senedir kapalıydım. 11 yaşında kapandım. Şu an 17 yaşındayım. Başlarda kendi isteğimle kapalı olduğumu düşünüyordum ama büyüdükçe istemediğimi fark ettim. Açılmayı 2 senedir istiyordum ama bir türlü

Ben, kendim olamadığım her gün boğuluyorum. Henüz 13 yaşımdayken ailemin zoruyla kapandım. Maddi durumumuz çok iyi olduğu için sürekli bunu kullanarak beni ayakta uyuttular. Onların inandığı dine göre ilk kez regl olduktan sonra kapanmak gerekir ama ben istemediğimi en başından biliyordum. İçimde hiçbir zaman o

Bu akşam yine sırf babam istediği için akşam namazı kılıyor numarası yaparken buraya yazmaya karar verdim. Ben 18 yaşındayım. 12 yaşında kapandım. Örtü takmak benim için bir seçenek değil, zorunluluk. İnanın ki hiç istemedim ama bunu dile getiremedim. Zaten içine kapanık bir çocuktum, kızgın gözlere

Merhaba, öncelikle belirtmek isterim ki ben halâ başörtüsü takan ve onu çıkarmamış biriyim. Size bu yolculuğa nasıl girdiğimi, sonrasında da nasıl psikolojik hastalığa yakalandığımı anlatmak isterim. Şizofreni teşhisi konulmuş bir babaannenin ve onun travmalar içinde büyümüş 7 çocuğunun içinde büyüdüm. O çocuklardan biri de benim

Herkese merhaba, burada yazılanları uzun zamandır okuyorum ve ben de kendi yaşadıklarımı sizinle paylaşmak istiyorum. Ben 15 yaşındayken, annemin “Kapanmazsan liseye gidemezsin” sözü ile kapanmak zorunda kaldım. Başlarda her şey güzeldi; herkes beni tebrik ediyor, çok beğeniyor, doğru yolu bulduğumu söylüyordu ve bu da beni

Birkaç sene önce memlekete taşındık. Tüm akrabalarım burada oturuyor ve artık hepsiyle iç içeyiz. Anne tarafım kapanma konusunda aşırı baskıcılardı. 7. sınıfta kuzenlerim yurda gittiği için beni de yurda gönderdiler. O dönem yurda gittiğim için herkes benden kapanmamı bekliyordu. Açıkçası ben de ortamdan etkilenmiştim. Normal

Merhaba, bir süredir burada yazılanları okuyorum. Sonucu benzer olsa da sürecimin farklı işlediğini düşünüyorum. Benim gibi olanlar elbette vardır, diyerek onlara destek olmak adına kendi hikayemi paylaşmak istiyorum. Öncelikle ben diğer yoldaşlarım gibi başörtüyle sorunu olan, ondan utanan, sıkılan biri değildim. Bunu belirtmek istiyorum. Benim

Herkese merhaba, bu da benim hikayem olsun. Ben de baskıcı, zorba ve kadınların ikinci sınıf olarak görüldüğü bir aileden geliyorum. En büyük travmam, babamın bir bayram günü gelip “Artık kuzenlerini öpmeyeceksin, enişteleri öpmeyeceksin” demesiyle başladı. Benim için bir dayatmaydı, bir anda aniden gerçekleşti. Belki biraz

10 yaşımda, çok erken bir yaşta toplumda yer edinmek istedim. 8 yıldır kapalıyım ve 8 yıldır kendime çok yabancıyım. Başka birinin bedenini taşıyormuş gibi… Henüz irademin oturmadığı dönemlerde aldığım kapanma kararının pişmanlığı, kendimden nefret etmeme neden oluyordu. Gerçi iradem otursa ne olacaktı ki! Elinde sonunda

Radikal İslamcı bir ailede büyüdüm. Hayat beni bu yaşa getirene kadar her koşmak istediğimde eteğimden, paçalarımdan çeke çeke büyüttü. İlkokul bittiğinde ne olduğunu anlamadan okuma yazma öğrendim, “Artık okul yok” denilerek okuldan alınıp bir kursa yerleştirildim. O küçücük bedenim ve aklımla hiçbir şey anlamasam da

Neşe ile çarpan kalbimiz, ışıldayan gözbebeklerimiz, güzel tenimiz ve özgür ruhlarımız. Bizim bu kadar güzel olduğumuzu gören ebeveynlerimiz, bizi herkese gururla göstermek yerine neden saklama ihtiyacı duyar? Kendi fikirlerini paylaşmaya korkuyorlar. Toplayacakları tepkiler, o belirsiz kimliklerini zedeleyecek diye bizi bastırıyorlar. Zedelenecek bir kimliği bile kalmamış,

14 yaşında, etkilendiğim bir konuşmadan hemen sonra kapanma kararı aldım ve o gün içinde kapandım. 3 yıla yakın bir süre kendi isteğimle devam ettirdiğim kapalılığımı artık istememeye başladım. Bunu anneme ilk söylediğimde ağladı, ikinci söylediğimde birlikte ağladık ve tarzımı değiştirmeye karar verdik ama benim istediğim

Herkese selam, ben 11 yaşında kapandım. Kapanma sebebim din aşkı değildi. Açık konuşmak gerekirse, saçım sürekli erkek gibi kesiliyordu ve marketteki bir kadının bana ‘Oğlan’ demesi sonucu kapanma kararı almıştım. Kapandığım zaman herkes çok iyi bir şey yapmışım gibi beni tebrik ediyor ve bana gururla

Merhaba, saçlarını savuramayan veya benim gibi gizli savuran çiçeklere… Bu siteyi uzun süredir takip ediyorum. Bugün gücümü kaybetmeye yaklaştım. Yıllardır babamdan gizli açık bir şekilde geziyorum. Annem, abim ve kardeşim bu durumu biliyor. Ailemin yanında kapalı, arkadaşlarımın yanında açığım. Bir gün pes edip kazanacağım. Bazı

Öncelikle hepinize merhaba sevgili kız kardeşlerim. Maalesef ben de ailesi tarafından mağdur edilen bir kadınım. Yaklaşık 8 senedir başörtüsü takıyorum. Ne kadar zorladıysam ve kendime bunu sevebileceğimi söylediysem de olmadı. Alışamadım. Sırtımda dağları taşımam istense bu kadar yorulmazdım. Dağları taşırken bile insanın soluklanma şansı vardır.

Önceki yazılarımı belki okudunuz belki de okumadınız, pek de önemli değil. Artık dayanacak gücüm kalmadı. İstediğim gibi yaşamak istiyorum, hem de çok istiyorum. Hayallerim var. Onlara tutunmak istiyorum ama günler geçtikçe umudum azalıyor. Başımdaki örtü bir yana, yaşam tarzımı da yavaş yavaş istedikleri hâle getirmeye

14 yaşında liseye başlarken babamın isteği üzerine kapandım. Çok küçüktüm, benim de bir hevesim vardı ve kapanmaya karar verdim. Gittiğim lisede benim gibi kapalı olan en fazla 2-3 kişi vardı. Zamanla aslında hiçbir zaman kapanmak istemediğimi, babamdan korktuğum için kapandığımı anladım. Benim babam oldukça sinirli

Herkese merhaba. Ben 8 senedir kapalıyım. 8. sınıfta annemin zoruyla kapandım ve bu durumu hiçbir zaman sindiremedim. Her zaman içimde bir yara gibi beni kemiren bir his olarak kaldı. Pantolon ya da tişört giymek istediğimde ve ardından başımı kapattığımda o his hep benimle geldi. Yok

Merhabalar, cesaretlenmek ve çıktığım bu yolda geri dönmemek adına yazıyorum. Bir önceki yazımda kararsızlığımdan ve korkumdan bahsetmiştim. Artık içimde ne kararsızlık ne de korku var fakat yine de yapamıyorum. Beni en çok düşündüren şey babamın düşeceği durum. Çünkü kendisi imam ve hatırı sayılır bir çevreye

Merhabalar. Bu mektup sonunda bir zafer mektubu olacak! Ne kadar mutlu olduğumu anlatamıyorum. Fakat bir burukluğum da yok değil. 16 yaşındayım ve 11 yaşında ailem tarafından zorla İmam Hatip ortaokuluna gönderildim. 12 yaşında ise başörtüsü takmaya zorlandım. İlk ay her şey yolunda gözüküyordu. Ama daha

Saat gece 2.30 ve ben düşünmekten uyuyamıyorum. Ne yapmam gerektiğini bile bilmiyorum. İşe hikayemi anlatarak başlayayım… 24 yaşındayım. Bulunduğum ilin Fen lisesini kazanmama rağmen beni zorla İmam Hatip’e gönderen ailem tarafından 9. sınıfın ilk günü kapatıldım. Ağladım, bağırıp çağırdım… O zamanlar okullarda başörtüsü yasaktı ve

Muhafazakâr ailemin baskısıyla ne yaptığımın farkında bile olmadan 11 yaşında kapandım. Açılmayı çok kez istedim ama günah olduğu için yapamadım. 17 yaşımda derin bir sorgulama yaşadım ve tüm dinleri bana uygun olmadıkları için reddettim. Ablalarıma bu durumu anlatmak istedim ama hayatımın en büyük hatasını yaptım.

Nereden başlasam, bilemiyorum. Benim hikayem, 9-10 yaşlarında biraz babamın ve çevremin baskılarıyla biraz da “Bunu sen kendin de istiyorsun” diyerek kendimi kandırmaya çalıştığım kendi baskımla durumu kabullenmeye çalışırken, babamın anneme “Kapanmazsa saçını kazırım onun, okula da göndermem” demesini gizlice duymamla başladı. 9-10 yaşında kapandım ve

Evet, doğru yazıyorum; ben başardım! Buraya daha önce 2 yazı daha yazmıştım ve evet, bu benim başarı öyküm… Annem ve abilerim bana o kadar destek oldu ki ne akrabalarımın boş sözlerine ne de başka bir şeye üzülecek hiçbir durumum olmadı. Saçlarıma değen rüzgârın hissi o

Merhaba, ben size bir mektup yazmıştım ama o mektupta hikayemi güzel yazamadığımı düşünüyorum ve bu yüzden tekrar yazmak istedim. Ben de sizler gibi dindar bir ailede büyüdüm ama beni sadece annem zorluyordu, babam sağ olsun ki hiç karışmıyordu. Abilerimle ise aram iyi değil ama bu

Merhabalar. Ben 18 yaşında bir kızım. 13 yaşımda kendi isteğimle kapandım. Babam, “Sen bilirsin, senin kararın” derken annem biraz karşı çıktı. Fakat öyle kaba bir şekilde değil, “Kızım, çok küçüksün” dedi. Ben de niyeyse inat ettim, annem beni çok baskılamadı ve kapandım. Çevremden çok güzel

Bu platformu yeni keşfettim ve Instagram sayfasındaki neredeyse her şeyi okudum. Okuduğum her hikayenin bir parçasında kendimi buldum sanki. Ben 8. sınıftan önceki Kurban Bayramı’nda kapatıldım. O gün kaçmayı denedim ama komşumuz beni tuttu, ona durumu anlatınca beni savunacağını düşündüm ama tam tersi oldu. Bana

Şu an bu yazımı okuyan değerli insanlar, ben de size halen yaşadığım ve bir türlü çıkış bulamadığım, çevredeki insanlardan da çekindiğim için rahatça gözyaşı dökemediğim bir ortamda; -daha konuya girmemiş olsam bile- gözlerimin dolup boğazımın düğüm düğüm olduğu bir halde bunları yazıyorum. Evet, başörtüsü baskısı…