Tanrıya kızıyorum bunu haketmedim ben

Ben eşcinselliğim hakkında yazmak istedim. Aslında şimdi baktığımda küçüklükten geldiğini görüyorum. O zamanlar davranışlarımın gay olduğumla ilgisi olduğunu bilmiyordum, gay olduğumu da. Babamla aram pek iyi değildir. Kavgalı değiliz ama samimi olamıyoruz. Çünkü ben samimi davranamıyorum. Eşcinselliğimi farkettiğimden beri özgüvensizlik yaşıyorum. Sesim normal bir erkek sesinden daha ince ve konuşurken kalınlaştırıp konuşuyorum ki dalga geçmesinler. Kendimle barışamadığım için lise yıllarımı çöpe attım. İnsanlarla konuşamıyorum, kavga edemiyorum, elim ayağım titriyor kekeliyorum ve gün içerisinde eşcinsel olmamdan dolayı zorbalığa uğruyorum. Bunu kimse bilmiyor ama ne kadar gizlemeye çalışsam da fark ediliyor. ”Voleybol oynayan erkekle konuşmam ben.” “ Karı gibisin.” “ Kız mısın? Erkekler böyle yapmaz…” gibi şeyler söylendiğinde üzülmemiş gibi yapıp dalgaya vuruyorum.

İnsanların kafasında belirledikleri erkek modeline uymuyorum. Normal bir erkek olmak istiyorum. “Neden hiç sevgilin yok?” dediklerinde “Kendime göre birini bulamıyorum. Biraz seçiciyim” gibi bahaneler söylüyorum ve her saniye kendimi kanıtlama çabasındayım. Her gün bu işkenceyi çekiyorum. Ailem bilmiyor ama ablam bile zorbalıyor beni. “Kızların yanında kaldıkça kıza benzemişsin” “Metroseksüel misin?” gibi çok eskiden olmuştu ama unutmadım. 4 tane ablam var. En küçükleri benim ve annem ile 5 tane kızın yanında ve babalık bilmeyen bir babayla büyüyünce davranışlarım da o yönde oluyor. Babam iyi biri ama babalık bilmiyor. Para verip okutmak ihtiyaçlarını karşılamak karnını doyurmak babalık bu sanıyor.

Okulda babasıyla arası iyi olan arkadaşlarım çok daha özgüvenli ve girişkenler. Okuldayken arkadaşımın(erkek) babası aradı. Telefonda duyuyorum ama ben konuşulanları, babası “Eve bugün de gelmeyecek misin? Seni çok özledim.” dedi. Çocuk utandı böyle ve ben bunu duyunca ter bastı. Çok üzüldüm içimde tuttum. Eve gelince de ağladım. Babam hiç seni özledim demedi bana sadece öpüyor. O da(arkadaşım) 2 yıldır falan el şakası yapıyoruz babamla birbirimize diyor. Ben babama bunu yapsam şok olur saygısızlık algılar. Zaten ablam bize daha çok babalık yapıyor. Babam emekli oldu ve hiç bir şey yapmıyor. 64 yaşında bütün yükünü ablama bıraktı. Ablamın maaşı gayet iyi, kendine başka bir hayat kurabilirdi ama bizimle uğraşıyor.

Mutlu olabilmek için kendimi kabul etmek yerine başkalarını ikna etmeye çalışıyorum çok yoruyor ama eşcinsel bir şekilde yaşamak istemiyorum. Tanrıya kızıyorum bunu haketmedim ben. Neden ben oldum? Bir sürü insan varken ailenin tek erkek çocuğu neden eşcinsel? Bu neden benim sınavım? Hiç mantıklı gelmiyor. İnsanlar evliliğimin hayallerini kuruyor ama bilmiyorlar beni. Bıktım artık! Bunu açıklamak istemiyorum. Yokmuş gibi davranmak istiyorum ve boyum fiziksel özelliklerim yüzüm saç modelim beni tatmin etmiyor. Küçükken bunları umursamadığımdan (bilmediğimden) daha mutluydum. Kendimi tanıdıkça mutsuz içe kapanık biri oldum. Babam ablamlara “Siz bu çocuğa ne yaptınız da böyle sessizleşti, yabancılaştı?” demiş.