Herkese merhabalar. Bu mektup benim siteye yazdığım ikinci mektup olacak, keşke bir başardım mektubu olsaydı ama maalesef ki değil, yine de ilk mektubu yazdığım döneme kıyasla çok fazla yol kat ettim.

Başörtüsü takmaya ortaokulda başladım. O zamanı çok iyi hatırlıyorum, ortaokullarda başörtüsü takmanın serbest olması gündemdeydi ve sınıf arkadaşlarımla “Okulda başörtüsü takmak serbest olacak, siz kapanacak mısınız?” diye tartışırdık.

Herkes çekimserken ben bu konuda nettim, “Tesettüre gireceğim.” diyordum, yoksa cehennemde saçlarım yılan olacağından bahsediyordum. (Çünkü bana babam öyle anlatmıştı.) Dediğimi de yaptım, ailemin bile beklemediği bir karardı ama sonraki hayatım hiç o günlerde hayalini kurduğum gibi gitmedi.

Çok gelgitler yaşadım, düşününce yüzlerce etken geliyor aklıma, buraya yaz yaz bitmez. Tek bir sebep sonuç olmadığı için yazdıklarım da bağlantısız durabilir. Emin olduğum tek bir şey var ise ben başörtüsü takmak istemiyorum. Yok, gerçekten istemiyorum, bir türlü isteyemiyorum. Şu an 22 yaşındayım, 22 yaşına kadar bu kadar gelgit yaşayan ve yıllardır başörtüsü takmak istemediğinden emin olan bir genç kadın birden nasıl istemeye başlasın?

Anneme ilk açılmak istediğimi söylediğimde kapanmamın üzerinden çok uzun zaman geçmemişti, izin vermedi. 28 Şubat ve sonrasındaki süreç onda travma olarak kalmış ve onun gözünde başörtüsü takmak bir vajina sahibi bireyin yapması gereken en önemli şey. Adeta Sünnilik veya Şiilik değil de başörtüsü isminde apayrı bir mezhebe sahip gibi.

Ben de yaşadıklarına bizzat şahit oldum çok küçükken ve onu da anlayabiliyorum çünkü istediği gibi giyinmesine izin verilmeyen bir kadın olmak ne demek ben de çok iyi biliyorum, ama o bir türlü kendisinin başörtüsü yasağı döneminde hissettiklerinin benim başörtüsü takarken hissettiklerimin birebir aynısı olduğunu bir türlü anlayamıyor. Bakış açısına göre başörtüsü bir farz ve bir Müslüman neden farz olan davranışı yapmayarak cehenneme gidip büyük cezalar çekmeyi göze alsın ki?

Sorun şu ki ben kendimi Müslüman olarak bile tanımlamıyorum ve annem bunu hiçbir zaman bilmeyecek, yani beni cehennemde saçım yılan olmasın diye korumak isterken beni yıllarca sorgulamaya ittiğini ve artık kendi inancına göre sonsuz cehenneme mahkum olduğumu hiçbir zaman bilmeyecek.

Umarım öğrenmez de, burada ne kadar bıkkın olduğumu yazmış olsam bile o benim annem, ömür boyu inanmadığım bir şey doğrultusunda yaşamak istemem ama annemin kendi doğurduğu çocuğunun sonsuza kadar cehennemde yanacağını düşünmesini de istemem. Hassas konular işte. Cinsiyetçi deyimler kullanmaya karşıyım ama bu duruma daha uygun olanını bulamadım, hem ayranım dökülmesin hem de başka şeyler olmasın durumu.

Başlarken çok fazla yol katettiğim dediğim de buydu, ben artık konuşarak çözemedim ama en azından dışarıda kendi isteğiyle kapanmadığımı belli edeyim de beni çeşitli ideolojilere veya dinlere mensup sanmasınlar diye evden uzaklaştığımda bonemi ve iğnelerimi çıkartıp İranlı kadınlar gibi bağlıyordum başımı ve eve dönerken annemin görmek istediği stile geri dönüyordum.

Tunik giyiyorsam eteğini katlıyordum, tayt giyiyorsam evden uzaklaşana kadar üzerine etek giyiyordum. Evden uzaklaştığımda tamamen başımı açmak yerine bunu yapmamın sebebi tesettüre hakaret etmek falan değildi, eğer olur da biri beni o halde yakalarsa “Aa başörtüm kaymış” diye yalan uydurmaktı.

Yakın zamanda ise evden uzaklaştığımda tamamen başımı açmaya başladım bir cesaret ile ve hayatımda hiç olmadığım kadar iyi hissediyorum. Olay kimsenin beni saçım açık diye beğenmesi değil, olay artık herhangi biri olabilmem. Ben artık günün birkaç saati de olsa yolda yürürken “x dinine mensubum”, “ailem x mezhebine mensup”, “siyasi görüşüm x”, “kendim istediğim için değil de ailem istediği için başörtüsü takıyorum” mesajı ile yürümüyorum, herhangi birisi olarak yürüyorum.

Aslında bir kişi başörtüsü takıyor diye illa bir şeye ait olduğu algısının tamamen yanlış olduğunu da biliyorum, yıllarca bunun canlı örneği olarak yaşamış birisi olarak. Dışarıdaki herhangi bir insanın benim hakkımda düşündüğünü düşündüğüm gibi diğer insanlar hakkında düşündüğümde hiçbir şeyin umurumda olmadığını da fark ediyorum. Yani marketteki kasiyerin başı açık mıydı kapalı mıydı, ayaküstü sigara içerken muhabbet ettiğim kız açık mıydı kapalı mıydı, dövmesi var mıydı yok muydu? Bunlar hiçbir şekilde umursadığım şeyler değil.

Büyük ihtimal diğer insanların da aynı şekilde açık mı olduğum kapalı mı olduğum umurlarında değildir ama ben bunun farkında bile olsam yıllarca bu olguyu bir türlü içselleştiremedim. Tek bildiğim sadece kendim başörtüsü takmıyorken daha mutlu hissettiğim, bundan ötesi yok. Başörtülü ve başörtüsüzken denizdeki dalgaları seyrederken hissettiklerim bile çok farklı, nasıl açıklayabilirim, nasıl temellendirebilirim bilmiyorum, sadece hissedebiliyorum

Diğer yandan ikili hayat yaşamak çok ağır. Annem babam üzülmesin, ağır tepkiler vermesin diye bu yoldayım ama bir gün yakalanırsam eminim ki tepkileri daha ağır olacak, üstüne olan güvenleri de kırılacak. Böyle düşününce bütün tepkileri göze alıp dosdoğru durmak mantıklı geliyor ama onlarla yaşarken böyle bir şey yapmaya bir türlü cesaret edemiyorum işte.

Şu anki halimle eğer yakalanmazsam hem onlar mutlu hem ben, bunu okuyan herkes eminim bunu korkaklık ve eziklik olarak adlandıracaktır ve evet bunun ismi düpedüz o belki de. Her gün kumar oynamayı belki bir gün, belki bir hafta, belki yıllarca yüzleşeceğim o tepkiyle yüzleşmeye tercih ediyorum işte. Tepkilerini tam olarak tahmin edemesem de ağır olacağından eminim, babam bir şekilde kabul ederdi beni ama annemin başörtüsü konusundaki görüşleri oldukça katı, babam da annemin üzülmesini istemez.

Kızının da üzülmesini istemez ama sonuçta inançlı birisi ve kızı üzülse de bu yükümlülüğü yapması gerektiği konusunda anneme hak verebilir o mahvoluşunu gördüğünde gerçekten hem ne yapacağımı bilmiyorum, hem kötü hissediyorum, hem de hiçbir zaman olmadığı kadar harika hissediyorum tıpkı bir hızlı trene binmişim gibi…