Merhaba.

Ben 23 yaşındayım. Geçen sene üniversiteden eve döndüm. Bu yaşa kadar sürekli örtünmem için baskı yaşadım, bunun yanında şiddet de vardı. Ben ailemin yanında çok sessiz sakin bir kadınım, dışarıda ise dünyanın en güçlü kadını imajı vermeye çalışıyorum.

Başörtüsünü isteyerek, severek takıyormuşum gibi gösteriyorum çünkü insanların bana acımasından çok korkuyorum.

Başımdakini her taktığımda aynaya bakmamaya çalışıyorum çünkü karşımda güçsüz birini görüyorum ve sürekli ağlama krizleri yaşıyorum. Annemin desteği var ama olmuyor. Bir bez parçası her gün boğazımı sıkıyor, ölmem için diretiyor. Dışarı çıktığımda saçlarımı savurmayı, benliğimi hissetmeyi çok özledim.

Bu satırları sessiz gözyaşlarıyla yazıyorum. Bazen inançlarımdan uzaklaşıyorum, eskiden daha köklü olan manevi duygularım artık gitgide beni uzaklaştırıyor. O’nu görmüyorum, yanımda olduğunu artık hissetmiyorum, beni bıraktı, kulunu tek başına bıraktı; bu bana acı veriyor.

Arkadaşlarım güzelce giyindiğinde onlarla fotoğraf çektirirken içim acıyor. Telefonumda örtülü tek bir fotoğrafım yok, sosyal medya hesaplarım zaten yok; kendimi görmeye tahammül edemiyorum. Dışarıda güçlü görünürken, ev yolunda yıkık ve özgüvensiz birini görmek içimi yakıyor.

Sosyal medyada başlarını açtıklarını paylaşan kadınlar için insanların ‘’Hepsi tiyatro oynuyor, hepsi aktivist’’ düşünceleri beni derinden üzüyor çünkü bunlar hayatta varolan gerçeklikler ve hepsi yıllarca ev içinde bastırıldı.

Bu cehennem azabından nasıl çıkacağımı bilmiyorum. Bir işim yok, sınavlara hazırlanıyorum; bir ışık bulamazsam sevincimi ve kişiliğimi kaybedeceğim.

Babam çok sert bir insan, onun yanında hep çok dikkatli davranmaya ve konuşmaya çalışırım. Ben sessiz biriyim ve onun yüksek sesi beni korkutuyor, bu konuyu açarsam onu kaybederim. Aynı zamanda o çok iyi bir insan ve baba, onu kaybetmek istemiyorum; bir çıkmazdayım. Eğer istediğim şehri kazanır ve iş bulursam işim sayesinde açılacağımı söyleyebileceğim.

Birilerinin bana destek olmasını istiyorum.

(Görsel: Max Ernst)