Merhaba.

Benim biraz karışık bir hikayem var.

Babamın vefat etmesinin ardından memlekete döndük ve annemin çok muhafazakar olan ailesinin himayesinde büyüdük. Döndüğümüzde henüz 11 yaşındaydım ve devamlı birileri bir şeylerle başımı kapatmaya çalışıyor, bense hep atıyordum. Bu yüzden dayımın beni sopayla kovalayıp bacaklarımı haşladığını hatırlıyorum.

Daha ortaokula giderken türlü ortamlarda farklı şekillerde rencide edildim yine de reddettim. Reddettim ama evden de zorunlu olmadıkça çıkamıyordum. Lise döneminde okul kıyafeti hariç kıyafetlerle bir yere gittiğimi hatırlamıyorum. Annem sokakta benimle yürürken benden utanır ve yanından iterdi.

Çünkü yetim kalmış kızını öte berinin yardımıyla büyütmüştü ve öte beri ne derse kızı onu yapmadığı için suçlanıyor, ‘’Babasız bir evlat zaten böyle olur’’ demelerine boyun eğiyordu.

Sonra üniversite kazandım ve başladım. Bu süreçte kapanmadım. Ta ki üniversite bitip memleketime tekrar dönene kadar, hatayı burada yapmıştım. 23 yaşındaydım ve itilip kakılmaktan, savaşmaktan yorulmuştum ve işsizdim; başarısız olmuştum. Eve döndükten 1 yıl sonra örtündüm, bir anda özgürleştiğimi hissettim. İnsanlar bana bakmıyordu. Sohbet ederken üstümü başımı çekiştiren kimse olmuyordu. Bir ortamda konu benim saçlarıma gelmiyor ve utandırılmıyordum. Bunun etkisiyle uzun bir süre, 25. yaşıma kadar, mutlu olduğumu hissettim. Şimdi 26 yaşındayım. Bir senedir tekrar başörtümle mücadele ediyorum. Dört bir yanım çocukluğumdan beri hissettiğim hisle kaplı. Sevmiyorum hatta nefret ediyorum. Hala ekonomik özgürlüğüm olmadığı için değiştiremiyorum. Kız kardeşim de çocukluğundan beri kapalıydı ve o da başörtüsünü açtı. Annem bir diğerini kaldıramaz; ailemizin çok büyük bir baskısı var.

Bense bu akrabalardan ve bu hayattan artık tiksiniyorum.

İnsanlar beni değil olmalarını istedikleri kişiyi seviyorlar. Bunu kaldıramıyorum. Buna göre şekil almaya katlanamıyorum. Çok uzun bir yazı oldu, şimdiden teşekkürler. Canım kadınlar, iyi ki varsınız.

(Görsel: Anna & Elena Balbusso)