Muhafazakarların dünyasında bir kız çocuğunun yetişkinliği, regl olduğu an başlar. Altıncı sınıfa geçerken regl oldum ve radikal İslamcı ebeveynlerim sağolsun, herhalde çocukluğumu yaşayabilmem için bana ceplerinden bir sene daha “izin” verdiler. Yedinci sınıfa geçtiğim yaz elime bir eşarp tutuşturup “Bunu takmadan dışarı çıkmayacaksın” dediklerinde çok üzüldüm, ağladım, istemiyorum dedim. Elbette karşı koyamadım.

O gün günlüğüme “Artık rüzgarda uçuşan saçlar yok” yazdım. Kaçışı yoktu, istediklerini yapmak zorundaydım.

Başörtüsüne yeni yeni alışmışken, bir de üstüne lisede İmam Hatip’e yazdırıldım. Bu diyardan gitmeyi değil de bu deveyi gütmeyi seçtiğim için İmam Hatip’e gidecek olmak bana başörtü takmak gibi ağır gelmedi. “Büyüdüğümde her şey düzelecek” düşüncesi ile liseyi bitirdim, istediğim bölümü kazandım. Üniversiteye kapalı başladım. Bir gün açılacağımı biliyordum, fakat bu tarihin çok ileride olması beni üzüyor, gençlik yıllarımı özgüvensiz ve kendim olamayarak harcadığım için hem kendime hem aileme büyük bir öfke duyuyordum.

Bir gün, “Artık rüzgarda uçuşan saçlar yok” dediğim günü düşündüm, çocuk ben sanki bana kırgındı. “Hayır, var” dedim. Gizlice çıkardım başörtümü, o gün çok rüzgarlıydı ve saçım yüzüme gözüme girerken ben çok mutluydum. Bunu ara ara yapmaya başladığımda fark ettim ki bu sürdürülebilir bir şeydi. Bir ara deli cesaretiyle aileme açılmak istediğimi söyledim. Eve kilitleyeceklerini, okulu unutacağımı söylediler. Şaşırmadım.

Beni olduğum gibi kabul etmemeleri benim değil onların problemi diyerek onların haberi olmadan dışarıda gizlice başörtümü çıkararak yaşamaya karar verdim.

Okulda da açıldım, ne istiyorsam onu giydim ve onca yılın ardından o kadar kendim olduğumu hissettim ki, bu kendimle yeni tanışmışım gibi bir histi. Paha biçilemezdi.

Bu ikili oyunu hala sürdürsem de, kendime sözüm olsun, çok yakın gelecekte saçım “rüzgarsız” kalmayacak.

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.