Babam, ben daha 7 yaşında küçük bir kızken bile bana sürekli “Ağırbaşlı ol, düzgün davran, kimin kızı olduğunu unutma!” derdi. O zamanlar anlamazdım, sonralarda bunun hem dışarıya karşı göstermem gereken bir duruş hem de onun egosunu tatmin etmemi sağlayan bir cümle olduğunu fark ettim. Oysa ağırbaşlı olmayı istemiyordum, neşeli bir insandım. Dikkat çekmeyi, kahkaha atmayı seviyordum. 15 yaşına geldiğimde yaşadığımız sıkıntılar artmaya başladı. Ben onun istediği kalıba girmek istemiyordum.

Bir gün birdenbire “Pazartesi gününden itibaren kapanıyorsun!” dendi. Bir ceza. Komik gelmişti çünkü birini diyete başlatıyor gibiydi. Pazartesi lisemde bütünleme sınavları vardı. Okula kapalı gitmem gerekiyordu ama kabullenemedim, istemiyordum ve aynada kendime bakamayacak kadar nefret doluydum. Evde bulduğum ağrı kesici ve antidepresanları içtim. Öldürmeyeceğini biliyordum, amacım sadece hastaneye gitmek ve böylece çevremdeki insanların beni öyle görmemesini sağlamaktı.

Okula beni babam götürecekti, evden çıkmadan önce anneme hap içtiğimi söyledim. Babam geldiğinde annem ağlayarak babama hap içtiğimi anlattı. Arabaya bindik ve ben hastaneye gideceğimizi sanırken, babam beni okula götürdü. Hiç bu kadar çaresiz hissettiğimi hatırlamıyordum.

Başımı kapatmak istememem beni kötü biri mi yapıyordu? Ben onun kızıydım, aynı düşünmediğim için beni kabul etmeyecek miydi? Okula geldiğimizde arabadan çıkmayı reddettim. Çıkar başındakini öyle git, dedi. Başörtüyü çıkarıp arabadan indim, sınavda biraz durup kendimi dışarı attım çünkü fenalaşmaya başlamıştım. Dışarı çıktığımda annemi gördüm, babam gitmişti. Hastaneye gittiğimizde ilaç içişimin üzerinden 2 saat geçtiği için midemi yıkayamayacaklarını söylediler. Kan tahlili yapıldı, biraz gözlem altında kaldım, biraz kustum ve eve geldik. Akşam eve geldiğimizde, babam “İlaç içmediğini biliyorum yalan söylüyorsun ve başındaki bir daha asla çıkmayacak” demişti. Aradan 5 sene geçti; hala kapalıyım, hala aynaya baktığımda başörtümden dolayı kendimi sevemiyorum. Evden uzaklaştığım an başımdakini çıkarıyorum. Kendi içimde direniş gibi geliyor ve kendimi birkaç saatliğine de olsa özgür hissetmeyi seviyorum.

Onların istediği kişi olmamanız sizi sevilmeyecek biri yapmıyor.

Siz çok güzelsiniz kadınlarım, beraber çok daha güzeliz. Sizi seviyor ve destekliyorum.

(Görsel: Gunduz Aghayev)