Kendimi hatırladığım en küçük yaştan itibaren bir terslik olduğunu bana düşündüren, ‘böyle olmaması gerek’ dedirten hislere sahip olduğumun bilincinde olmakla beraber; ‘ben biseksüelmişim demek’ farkındalığını hayatının şu son yılında yaşayan biriyim.

Her zaman maskülen oluşumdan yakınılırdı çevremde, çok azının hoşuna giderdi bu ‘erkek gibi kız’ durumu. Akrabalarım, arkadaşlarım, ailem; daha kız gibi konuşmam, kız gibi giyinmem, kız gibi yürümem adına sürekli uyarma yükümlülüğünde hissettiler kendilerini. Ahir zamanda kadınların erkek, erkeklerin de kadın gibi davranacağından dem vuruldu sürekli, dini argümanlarla içimden geldiği gibi davranmam engellenmeye çalışıldı.

Hiçbir zaman da tam istedikleri gibi olamadım. Onların istediği gibi olamamakla beraber, kendi içimden geldiği gibi de olamadım.

Çünkü kapalıyım, giymek istediğim tişörtleri, şortları, şapkaları giyemem. Bunları yalnızca evde giyebiliyor olmak asla yeterli gelmedi. Rüzgârı kollarımda, bacaklarımda, saçlarımda hissedemediğim sürece nasıl tatmin olabilirdim ki? Gitar çalıyorum, şarkı söylüyorum. Arkadaşlarım sesime bayılıyor, O Ses yarışmasına katılmamı istiyorlar. Fakat bu mümkün değil. Çünkü ne zaman konu sesime ya da enstrümanıma gelse, ailem dehşetli bir korkuyla yalnızca kız arkadaşlarımla çalıp söyleyebileceğimi, aksinin lafının bile edilemeyeceğini ifade etmeye ve konuyu kapatmaya çalışır.

Yeteneğimi herkese sergileyemeyeceksem Allah bana bunu neden verdi?

Sahip olunan şeyi özgürce sergileyebilmenin hazzını üniversitenin çimlerinde arkadaşlarımla çalıp söylediğimde hissettim. Neden, neden? Neden bu hazdan yoksun yaşamam isteniyor? Kadın sesinin neden haram olduğunu hiç anlayamadım. Kimsenin sesimden tahrik olduğunu da görmedim.

Kafam karmakarışık. Cinsel kimliğime uygun bir hayat yaşayamayacak olmam, sesimi dilediğimce kullanamayacak olmam; her gün acı veriyor bunları düşünmek. Belki şu an tutunduğum ipleri bir gün kökünden koparacağım ve dilediğim gibi bir hayat yaşayacağım. Belki de buna asla cesaret edemeyip düşük hazlı bir hayatı yaşayıp öleceğim.

Bilemiyorum…

(Görsel: Naomi Wilkinson)