Benim hikâyem de buradaki birçok yazılan ile ortak. Acılar ortak, aile ortak… Çoğu yazıda kendimden parçalar buldum. Dilerdim ki bunları konuşuyor, yazıyor olmayalım. Buradaki yazıları okumadan önce yalnız olduğumu düşünmüştüm, yalnız değilmişim.
17 yaşındayım, kapalıyım ve şu an hiçbir dini inancım yok.
Açılmak istediğimde şiddet gördüm. Çok üzüldüğümü, çaresiz hissettiğimi buraya yazmama gerek yok sanırım. Şimdi üniversite sınavına hazırlanıyorum. Çok değil birkaç ay önce de hatta birkaç gün öncesinde de intiharı düşündüm. Kendimi baskılayarak yaşamak ve belli bir ideolojinin baskısı altında ‘var olamamak’ bana ‘Aslında neden yaşıyorum ki?’ dedirtti.
Benim hayatımda bana ışık olan biraz sorgulamam ve internet oldu.
Ama hayatıma devam ettim. Benden daha zor durumda olanların var olduğunu biliyordum ancak bunu dile getirebilen hiç görmedim. Bu platformu açan ve buna destek olan, burada yazıları yazan, paylaşan herkese teşekkür ederim. Bunların yaşanması beni üzüyor ancak bir farkındalık oluşturuluyor olması beni mutlu etti.
Hayatımın bundan sonrası için dileğim ailemden uzakta bir üniversite okumak, iyi bir bilim insanı olmak ve kardeşlerimin de bu cehaletin altında ezilip gitmelerine engel olmak. Her yıkıldığımda bunlar ile ayakta kaldım.
Bunu okuyan, okumakta olan kişilere, benim gibi bu durumda olan, kendisi gibi ‘var olamayanlara’ söyleyebileceğim bir şey var: kendimizi sevmemiz. Çünkü ailemiz ve el âlem bizi asla olduğumuz gibi sevmeyecek. Ne bir din, ne de başka hiçbir şey ‘Doğrusu bu’ diyerek zorla yaptırılmamalı. Küçük çocukların daha o yaşlarda dini eğitim alması yasaklanmalı. Belli bir yaşa kadar kızların kapanmasını doğru bulmuyorum. Aileler ileride çocuklarına benimsettiklerinin kaçının doğru kabul edileceğini bilemezler. Dini eğitim küçük yaşlarda temiz zihinlere verilmemeli. Yazacaklarım bunlar ancak söylenecek çok şey var. Dilerdim ki kimse bu yüzden özgüvenini yitirmesin, baskı olmadan hayatlarında kendileri ile var olsunlar.
Ancak bunlar var ve biz varız.
Umarım ben de kendi hayat çizgimde kaybolmadan ve baskıyı ellerimle yıkarak içinde bulunduğum durumdan çıkarım. Sevgi ile…
(Görsel: Buried Seeds)
“Dileğim iyi bir bilim insanı olmak ve kardeşlerimin de bu cehaletin altında ezilmelerine engel olmak.” için 6 yanıt
Aslında dinimiz o kadar güzel ve şefkatli ki tam manasıyla yaşayabilsen ne intihar düşünebilirsin ne baskı altında ezildiğini.. Senin sadece zamana ihtiyacın var
Herhangi bir dine mensup olunca intihar etmemiş olmuyorsun.Yine etmeyi düşünebilirsin bunun din ile bir alakası yoktur.Eğer intiharı düşünüyorsan ve de inanca sahip bile olsan inancın zayıfladığından değil belki de hayat tarafından buna itilmişsindir.Hayattaki amacın bir öbür dünya beklentisini karşılıyor olsa bile yine intiharı düşünürsün
Herkes kendine bir şans vermeli içinde bulunduğu durumu elbette sorgulamalı fakat bu sorgulama yadırgama niteliğinde olmamalı umarım en kısa zamanda iyi bir yerlere gelirsin
Din güzel de dinsizlik çirkin mi? Kuran okuyan birisinin islamı sevmesi imkansızdır. Gerçekten içinizde iyi bir insan varsa islamı sevemezsiniz. Kararınızı devam ettirmeniz dileğiyle…
Aferin. Burada dini öven ruh hastalarına kulak asma. Ailen sana zarar veriyorsa ailen yoktur.
[…] okuyacak herkese selam! Öncelikle şunu söylemek istiyorum, bu sitede daha önceden yazdığım ‘Dileğim iyi bir bilim insanı olmak ve kardeşlerimin de bu cehaletin altında ezilmelerine enge… adlı bir yazı daha var. Onu yazdığımda lise 3. sınıftaydım. Şimdi üniversitedeyim. Aradan […]