Aklım erdiğinden beri 2 kız kardeş babamızın giyimimizle ilgili baskılarıyla yaşadık. Annemle gittiğimiz her giyim alışverişinden sonra annem ve babam kavga ederdi. Babam baskıcı, annem ise özgürlükçü ama birçoklarımızın annesi gibi toplum baskısına yenik düşen bir kadındı. Bu kavgalar yüzünden giyim alışverişine babamla gitmeye başladık. Babam aşırı dindar ancak dışarıdan modern görünen bir adamdı. Bu da biz 2 kız kardeşi daha da zora sokuyordu. Giyimimiz kuşamımız çok kötüydü, süslenemezdik. Süslendiğimizde hakaret işitirdik.

Ortaokul bitti, iyi bir liseyi kazandım. Ablam zaten iyi bir lisede okuyordu.

Babam okulun açılmasına 2 gün kala beni yanına çağırdı. ‘Yeni okuluna örtünerek gideceksin’ dedi.

Nedense ablamla aynı sonu yaşayacağımı aklıma getirmemişim hiç, beklemiyordum belki de. Ablam hep büyük görünürdü gözüme, belki de onun kapanmasını bu yüzden normal karşıladım ama sıra bana gelince kabullenemedim. İlk gün okula babam götürdü. Başımı örtüp dışarı çıktığımda çok üzgündüm. Okulum şehrimizin popüler ve iyi bir okuluydu. Arkadaşlarım zeki, çalışkan ve havalı çocuklardı.

Okulun kapısından girince örtümü açmak istedim. Yasaktı o zamanlar. Açtırmadı babam, ‘Binaya gir seni öyle görsünler’ dedi.

Binaya girip açtım başımı. Çok zor bir gündü. Ne okuluma ne arkadaşlarıma adapte olabildim ilk ay. Daha sonra kişiliğimi ortaya koydukça arkadaşlar edinip ortamlara girebildim. Arkadaşlarım da yadırgamazlardı beni. Bilmezlerdi babamın baskısıyla örttüğümü. Bazen aç, derdi sol görüşlü bir arkadaşım. Alınmazdım da gücenmezdim de. Bir tek o biliyordu baskıyla örttüğümü. Anlardı, olgun bir insan vardı sanki içinde. ‘Dinleme kimseyi sen bu değilsin’ derdi. Öyle böyle derken lise bitti. Baskılarla, hakaretlerle bitirdim liseyi. Babam korkunç derecede baskı yapmaya başladı. Evden çıkarken kıyafetlerimi kontrol ederdi. Lise bittikten sonra iyi bir bölüm ve üniversite kazandım. Üniversitede başımı açtım. Annem destek oldu, ‘Ne istersen onu yap korkma’ dedi. Babam anlamıyordu, tatillerde tekrar kapanıyordum.

İki tane hayat yaşıyordum sanki, o yıllarımı hatırlayınca hala afakanlar basar.

Üniversite son sınıftayken abim, babama başımı açtığımı ve bana baskı yapmamasını söylemiş. Babam beni evden kovdu. Abimin evinde kaldım o yaz tatili boyunca. Annem geldi, babam yalnız kaldı. Benimle konuşmak zorunda kaldı. İşe başladım ve artık onu umursamadım. Çünkü medeni bir baba gibi çocuğuna seçim hakkı vermemişti. Şu anda mutlu bir hayatım ve kendi seçtiğim arkadaş çevrem var. Dindar da değilim dinsiz de değilim.

Babamın fikirleri de değişti, olan ablamla benim ergenlik yıllarıma ve zedelenmiş özgüvenimize oldu.

Bu yazıya ulaşıp okuyanlar ve kararsız olanlar için söylüyorum; bir kere geldiğiniz şu hayatı başkaları için yaşamayın, siz nasıl istiyorsanız öyle yaşayın. Başkalarının şovu için kendi hayatınızı bir oyun alanı haline getirmeyin.

Sezgilerinize ve kendinize güvenin. Baba da olsa kendinizi korumanız gereken kişilerden koruyun.

Sevgiler.

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.