Öncelikle böyle bir platformun olduğunu söyleyen canım arkadaşıma teşekkür ederim. Ben buradaki çoğu insandan farklı olarak kendi irademle lise sonda kapandım. O zamanlar bunu neden yaptığımı bilmezdim. Bir anda içimden böyle yapmak geldi ve yaptım. Sonrasında gelen övgüler de egomu tatmin etmişti. Sonrasında istemeyerek ilahiyat kazandım. Orada 2 senem eziyetle geçti, yaşadığım ortamdaki insanlarla kafa yapım hiç uyuşmuyordu.
Benim babam askerdi, annem de açıktı ben kapandığımda. Benden 4-5 ay sonra annem de kapandı ve babamın görüşleri de değişmeye başladı. Onları ben değiştirmişim gibi düşünüyorum ve pişmanlıkla kendimi suçluyorum. Neyse bu böyle devam ederken ben yatay geçişle başka bir üniversitede yine ilahiyat okumaya devam ettim. Sürekli namaz kılınan ortamdan çıkınca ve kendi kendime kalınca aslında bunu yapmayı istemediğimi fark ettim. Daha sonraları yavaş yavaş hayatı sorgulamaya başladım. Sorguladıkça kendi içimdeki benle dışarıdaki ben çok farklı hale gelmeye başladı. Düşüncelerimden dolayı uyuyamıyordum ve depresyon dönemi yaşadım. Halen tedavi olmaktayım. Açılma fikri hiç aklımda yoktu fakat ilahiyatı bırakma fikri hep beynimi kemirmekteydi. Son sınıfa geldim fakat bölümüm yine uzayacak. Bir anlık kararlarla hayatımı çok farklı bir alana soktuğum için çok mutsuzum. Açılma düşüncesi ikiyüzlü davranmak istemediğim için meydana geldi. Cesaretim yoktu, hala okul bitene kadar cesaretim yok, ama anneme durumu anlattım. Çok üzüldü, kararıma saygı duyduğunu söyledi vs. ama insan ses tonundan bile neye ne tepki verdiğini anlayabiliyor.
Dün 1 saatlik uzağımda okuyan kardeşimin yanına başım açık gittim. Ve kendimi çok özgür hissettim. İlk hissettiğim şey başımın üşümesiydi ama hiç umurumda olmadı. Rüzgârın saçlarımı savurmasını çok özlemişim. Kimsenin benim hangi dini inanışta olduğumu bilmeden, hangi siyasi görüşte olduğumu tahmin etmeden, yolda özgürce belli kalıplara sığmadan yürümek çok güzel ve özel hissettirdi. Bugün anneme bunu söyledim ve gerçekten morali alt üst oldu. Benim karanlıktan aydınlığa çıkmam gerektiğini söyledi fakat benim aydınlığım bu. Şimdi tek sorun babama nasıl anlatacağımda. Telefonla değil yüz yüze yapmak istiyorum.
Hem ilahiyat okuyup hem de agnostik olmak çok zor. Herkes dışarıda benim dindar birisi olduğumu düşünürken iç dünyamda aslında öyle olmamak insanı kahrediyor. Bir anda bir şeye karar vermeyin. Sonucunda zarar görecek olan yine siz oluyorsunuz.
(Görsel: Leon Zernitsky)
“Hem ilahiyat okuyup hem agnostik olmak çok zor.” için bir yanıt
Kaderimiz bu kadar mı benzeyebilir? Gerçekten okurken çok şaşırdım hemen hemen aynı şeyleri yaşayıp hissetmişiz. Ama ben ilahiyat 3.sınıfın bahar dönemi açıldım. Gerçekten rol yapmak, gerçek düşüncelerini arkadaşlarından saklamak o kadar yorucu ki. Hala düşüncelerimi kendime saklıyorum. Çünkü biliyorum ki asla beni anlamayacaklar