Merhabalar, öncelikle bir tesadüf idi bu sayfayla karşılaşmam, çünkü yaptıklarımı destekleyen bir sayfa. Yalnız olmadığımı gördüm. Daha bir ay oldu açılalı belki. Açılmak “ülke meselesi” olmamalı ama muhafazakar bir ailenin çocuğu iseniz elbette öyle olacak.

Babam bilinçsiz bir şekilde şiddetle örtü beni ve ablamı, lakin kız kardeşime karışmasına mani oldum, yani babamı bu konuda çok ileriye taşıdım. Elbette bunun için şiddete maruz kaldım, intihar falan etmiştim küçükken, sonra öyle böyle derken babam dayanamadı artık. Karşımda eskisi gibi değil, onda da kırılmalar mevcut, ayrıca çok üzülmekten hastalıklarla erken tanıştım. Bu da ailemi bir nebze yumuşattı.

Sonra gelgelelim 10 yıl sonrasına, tam 10 yıl kapalı kaldım. Sonra var gücümle açılmaya karar verdim ve anne-babamı karşıma alıp, örtülü yapamadığımı ve yeterince yıprandığımı söyledim. Böyle yaşayamayacağımı söyledim. Babam imam, elbette zorlandı. “Evet” dedi ama o günden sonra eskisi gibi olamadık…

Ama olsun; ben sevdiğim, içimdeki kadına dönüştüm. Tabii bir şey öğrendim; hiçbir şeyi ertelemeyin, çünkü hayat kısa, kendiniz olun dostlar.

Sevgiler…

(Görsel: Brunna Mancuso)