Herkese merhaba. Ben kendini bildim bileli başını kapatıp 20 yaşında açan birisiyim. Öncelikle ailemi anlatayım. Babam üniversite mezunu ve çağdaş görünümlü bir baba gibi görünen, ama aslında her şeyimize karışan birisi. Annem ilkokul mezunu ve babamın ona çektirdiklerini anlayamayacak kadar zayıf (babamdan 12 yaş küçük ve 16-17 yaşında evlenmiş olduğu için) bir kadındı. Çocukluğuma dair tek hatıram, dini sohbetler ve camiydi. Annem başını kapatmıyor ve namaz kılmıyor diye babam onu hor görüyordu. Neyse biz bir şehre taşındık. Babam cemaatinden birinin eşiyle annemi tanıştırıyor, annem namaz kılmaya başlıyor ve başını kapatıyor. Ben de o ortamda yetişiyorum tabii. Memur çocuğu olanlar bilir, çocuk yaşta sürekli taşınılırsa çocuğun arkadaşı pek olmaz. Benim de o cemaatin fertlerinin çocukları dışında arkadaşım olmadı. Yazın Kur’an kursu, kışın dersler ve dini sohbetler derken ben 13 yaşında kapanmayı istedim. Regl bile olmamıştım, ama bunun doğru olduğunu düşündüm, 13 yaşında.

İstanbul’da iyi bir Anadolu Lisesi kazandım. Liseye başladığımda çevremde herkese sanki şeytan görmüş gibi bakıyordum. Çünkü mini etek giyiyorlardı ve erkeklerle konuşuyorlardı. Okul dışında gördüğüm kişiler dışında, okulda kimseyle konuşmuyordum. Bunlar olurken biyoloji derslerinde gördüğümüz konular benim dikkatimi çekiyordu ve cemaat hocalarıma soruyordum. En sonunda bıkmış olmalılar demek ki, bana dinde çok soru sormanın yanlışlığı üzerine ders/nasihat vermişlerdi. O olay benim kafamda değişikliği sağlayan ilk şeydi. Soru sormaya devam ettim. Bir kitap okuduğum zaman ne okuduğuma mutlaka bakarlardı. Bana dini kitapların hepsini bitirmeden diğer kitapları okumanın faydasız olacağını söylemişlerdi. Kitaplıktaki tüm dini kitapları okudum, fakat kafam daha da karıştı. Yanlış olan bir şey vardı, ama ben söyleyemiyordum. Ne aileme, ne arkadaşlarıma, ne de kendime. Üniversiteyi kazanınca kurtulacağımı düşündüm. Şehir dışı üniversite hayalleri kurdum. Sınav sonucum açıklandı. Tercih listesine babamın cemaati nereyi istiyorsa orayı yazdık. Şehir dışı olmuştu fakat artık cemaat yurdunda kalıyordum. Yurttan ayrılmak için her yolu denedim ama ailem öz kızlarına inanmak yerine o yalancı müsveddelere inandı. Ben 1.5 yıl kaldıktan sonra annem beni ziyarete geldiğinde, fare deliği gibi yerde kaldığımı görünce babamla konuştu ve yaşadığım şehre taşındılar. O fare deliğinde kalmadığım için mutluydum. Ailemle yaşamaya başlayınca eski hale dönmüştüm ama ben kafamda hala inanmadığım bir simgeyi taşıyordum. Bunu aileme söylemek için 1,5 yıl bekledim. Bir yaz günü anneme anlattım. Ağlayıp “Namazlarını kılmanı istiyorum” dedi. Başka türlü kabul edemezdi, o yüzden olur, dedim.

Babama anlattık. Kızdı ama bir şey demedi. Benim yaşadığım şeylerden dolayı bunalıp yaptığımı düşünmüş olabilir, bilemiyorum. 1 yıldır başım açık ama hala agnostik-ateist olduğumu söylemedim. Bunun sebebi ise gittiğim psikiyatrisin bana “Ailenle yeterince çatışma yaşamışsın, kendine ait hayatını kurduktan sonra istediğini yaparsın” demesiydi. İş arıyorum, ama bulana kadar babamın saçma baskılarını görmezden gelmeye devam edeceğim. Beni ve annemi zamanında defalarca evden kovmuş, tehdit etmiş biri olarak şu an yaptıkları masum kalıyor desem yeridir. Psikolojik ve ekonomik şiddet de, şiddetin bir parçasıdır. Bunu kimse unutmasın.

Not: İçimden ne geliyorsa yazdım, düzeltme ve bakma ihtiyacı hissetmedim. Gerekli yerleri düzenleyebilirsiniz. Başarılar.

(Görsel: Sofia Bonati)