Dindar olduğunu savunan ama din üzerine pek de bir şey yapmayan bir baba ve dindar ama özgürlükçü bir anne tarafından yetiştirildim. Babam ve ailesi için tesettür bir gelenektir, şöyle ki; belli bir yaşa geldikten sonra kız çocukları kapanmak zorundadır. Bu yazılı olmayan bir kuraldır. Ben ilk olarak 15 yaşında babam tarafından kapanmaya zorlandım. Başlarda kabul etmedim ama yapabilecek pek bir şeyim yoktu çünkü okuldan alınmakla tehdit edildim. Yapabildiğim tek şey babamla lise bitince kapanacağıma dair anlaşmak oldu. Lise biter bitmez tekrar zorlamalar başladı. İstemediğimi söyledim ama hakaret ve küfürlere maruz kaldım. Annem yanımda olmak istedi ama nafile. Bizim evimizde babamdan başka kimse söz sahibi değildir, ondan başka kimsenin düşünceleri önemli değildir yani ne kadar direnirsen diren o ne derse yapmak zorundasın. İstemeye istemeye 18 yaşında kapandım. Üniversiteye o şekilde gittim ve okuduğum 5 yıl boyunca kendimi hiç sevmedim. Özgüvenim 5 yılda eriyip gitti. Ama buna rağmen hep güçlü görünmeye çalıştım çünkü insanların içimdekileri okumalarından korktum. Kullandığım sosyal medya hesaplarımda fotoğraf paylaşmıyorum, anonim olarak kullanıyorum ve tesettürlü olduğumu saklıyorum. Şu an mezunum ve ailemle yaşıyorum. Ailemde babam hariç herkes tesettürlü olmak istemediğimi biliyor. Babama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Bazı insanlar bunun kolay bir şey olduğunu, artık zorla kapatılan kızların olmadığını sanıyor ama gerçekten durum o kadar basit değil çünkü biz zorla kapandığımızı saklıyoruz ve güçsüz olduğumuz bilinsin istemiyoruz. Ama zorla kapanan ve kendi isteğiyle kapanmış gibi gösteren o kadar çok kız var ki. Babam dünyada en çok korktuğum insan çünkü asla makul biri olmamıştır. Onunla oturup bu konuyu sakince konuşmak mümkün değil. Dayak yemekten, reddedilmekten korkmuyorum, başaramamaktan korkuyorum ve ben artık başaramayacağımı düşünüyorum.
(Görsel: Anna Vinogradova)
“Hep güçlü görünmeye çalıştım çünkü insanların içimdekileri okumalarından korktum.” için 5 yanıt
lütfen bana ulaşır mısın aynı durumları yaşıyoruz seninle konuşmak istiyorum
ben kendi isteğimle kapandım fakat bizim ailede de gelenek gibiydi kapanmak. üniversite son sınıfım. 3 hafta önce babamla telefonda konuştum sert çıkmadı ama olumlu bakmadı. kafaya taktım sürekli düşünüyordum hayatıma odaklanamıyorum böyle olmayacak dedim gidip yüzyüze konuştum.
gayet sakin konuştuk. boşlukla olduğumu falan düşündü. bana ters dedi saygı duymam. ben de izin almıyorum artık 24 yaşına giricem mezun olucam sadece haber veriyorum dedim. o da maddi manevi sonuçları olur bunun dedi ama tartışma vs olmadı sakin sakin konuştuk.
okula gelince açıldım 2 gün önce ilk kez açık çıktım dışarıya. babam tahmin ediyordur açık gezdiğimi ama görmedi görünce nolacak bilmiyorum etrafimizda da çok yobaz insanlar var hepsi konuşup duracak
şimdiden iş aramaya başladım, mezun olduğumda babam gördüğünde büyük ihtimal uzun süre konuşmayacak benimle o arada ekonomik olarak özgür olmak gerek. ekonomik özgürlük bağımsızlık getirir ben böyle düşünüyorum. siz de iş bulduktan sonra bunu söyleyin, sert olsa dahi en azından ekonomik olarak bağımlı olmazsınız daha kolay olur
“zorla kapanan ve kendi isteğiyle kapanmış gibi gösteren o kadar çok kız var ki”
“Bazı insanlar bunun kolay bir şey olduğunu, artık zorla kapatılan kızların olmadığını sanıyor ama gerçekten durum o kadar basit değil çünkü biz zorla kapandığımızı saklıyoruz ve güçsüz olduğumuz bilinsin istemiyoruz. ”
Kesinlikle katılıyorum… yok sanıyorlar çünkü kendimizi saklıyoruz…
Ya aynıyız resmen benim babam da dindar gibi gözüken ama olmayan, annem de fazlasıyla özgürlükçü birisi. Babam beni 13 yaşımda zorladı okuldan almakla tehtit etti haftaya 18 oluyorum ve bu yaz kapanıyorum eğer bu sefer de karşı çıkıp üniversite ile tehtit ederlerse kötü şeyler yapıcam çünkü bu baskılar, kendimden nefret etmem beni çok yıprattı dayanılmaz artık.
biliyor musun ben de sakliyorum kapali oldugumu sosyal medyada, hic mi hic fotograf paylasmiyorum. hayal kurdugumda aklimda canlanan ben o basortulu ben degil, saclarini savuran ben. seni cok iyi anliyorum, isler artik rayindan cikti olaylar bunalimlara kadar dayandi. olmak istemedigimiz bir bedende yasiyoruz biz, ne zaman bitecek bu iskence ne zaman gulecek yuzumuz bilmiyorum.