Sizleri öyle iyi anlıyorum ki… Ama ne yazık ki aynı duyguları yaşayan insanlar birbirlerini anlayabiliyorlar sadece. İnsanımız, büyüklerimiz için anlamak, anlayabilmek çok zor bir eylem. Anlamaktan, değişimden ödleri kopuyor hatta. Ben de 30 yaşına yeni basmış, 16 yıldır kapalı bir kadınım. Ailemle yaşıyorum. Üniversiteyi bitirdim ve şu an çalışmıyorum, iyi bir mesleğim de yok. Yani işim oldukça zor ve oldukça da mutsuzum. Yıllardır içimde hep bu istek vardı ama imkânsız olduğunu düşünüp hep erteledim, gömdüm, sakladım içimde. Biz başörtülü kadınların, başörtüsüzlerden daha üstün olduğumuzu, Allah’ın bizi kayırdığını, daha çok sevdiğini ve cennete daha yakın olduğumuzu asla düşünmüyorum! Hele ki günümüzdeki gösteriş meraklısı, israfçı, tesettürle alakası olmayan Arap kadınlarını, ülkemizdeki kapalı bazı kızların hallerini; yaşamlarını, TV’lerdeki saçma sapan kapalıları, Anadolu’daki başörtülü ama girmediği yanlışlık, saçmalık, günah kalmayan cahil kadınları görünce daha da bir soğuma geliyor ve halimize çok üzülüyorum. Boşu boşuna bir ezik gibi yaşayıp zor olan hayatı daha da zorlaştırıyoruz kendimize. Ve artık bu isteğimi dizginleyemiyorum. İçim şişti, kabardı, öfke ile doldu. Taktığım şeyden soğudum, nefret eder duruma geldim. Ailemin, özellikle de babamın ve 23 yaşındaki erkek kardeşimin kabullenmesi çok zor olacak biliyorum. Anneme konuşmalarımızda ara ara sinyaller gönderiyorum ve kızıyor, ateist olacağım diye korkuyor ki beni hiç tanımıyor; Allah inancım fazlası ile var. Arada namaz da kılan bir deistim en fazla. Bu durumu babama söyleyebilmek ise hiç kolay değil. Babam ciddi biri ve insanların ne söylediklerini çok önemser. Zamansız söylersem çok kötü bir tepki verip, beni tekrar tamamen bastırmasından korkuyorum. 30 yaşında kocaman bir kadın olarak hala kendi kararlarını veremiyor, ailenin, onun bunun ağzının içine, ufak bir ‘He’ demelerine, az biraz açık kapı bırakmalarına bakıyor olmak çok trajik. (Tabii bu durumda kendi ayaklarım üzerinde duramamam, babama muhtaç olmamın etkisi çok fazla.) Mahalleden başörtüsüz geçersem bakkal ne der, komşu ne düşünür diye düşünmek ve onlar yüzünden istediğin hayatı yaşayamamak büyük zulüm ve saçmalık. Hayatımda yeni kararlar alıp bir dönüm noktası yaşamam şart. Cesaretimi topladığım bir anda duygularımı bir kâğıda yazıp vermeyi ya da ağlayıp, sızlayıp, öfkelenip duygu sömürüsü yapmayı planlıyorum. Bilmiyorum yapabilir miyim? Hayat zaten çok zor bir mücadeleyken, bizim mücadele etmemiz gereken şeyler çarpı bilmem kaç… Allah yardımcımız olsun… Başörtümü açtığımda Allah beni sevmeyi bırakmayacak biliyorum… Başörtümü çıkardığımda kötü ve ahlaksız birine dönüşmeyeceğim çünkü..
(Görsel: Xuan Loc Xuan)
“Başörtümü çıkardığımda kötü ve ahlaksız birine dönüşmeyeceğim.” için 2 yanıt
30 yaşında olabilirsiniz. 50 yaşında da olabilirsiniz. Hatta vücudunuz yaşlılıktan ölmek üzere bile olabilir ama bunun gibi bir isteği gerçekleştirmek için hiçbir zaman geç kalmazsınız. Kendinize inanın ve yapın.
29 un son demlerindeyim yaklaşık 2 ay önce açıldım 17 yaşında hiç istemediğim halde kapandım tamam artık bu duruma alışıcam dedim 19 yaşında evlendim 20 de anne oldum açılma isteğimi kızımla bastırmaya çalıştım ben yaşayamadım kızım yaşar dedim ve 28 yaşında artık eşimle konuştum açılmak istiyorum diye eşimde kendisinin istemediğini ama kararıma saygı duyacağını söyledi babam ve abilerim başımda kocam olduğunu karışmayacaklarını söylediler buraya kadar iyiydi annem asla hakkını helal etmiyeceğini beni affetmeyeceğini insanların bana kötü gözle bakacağını söyledi bende cesaret edemedim duygularımı bastırdım ve tüp mide ameliyatı oldum bu sıradada insanlar çok konuştu herkes bişey söyledi anladım ki ben insanlar için yaşamıyorum ameliyatımın 10.ayında eşimle tekrar konuştum ailemin yanına gittim annemle babam beni reddedeceklerini söylediler ve ben buna rağmen cesaretimi topladım ve açıldım 2 aydır annemler konuşmuyo ??