Pişmanım… Çocukluğumdan beri tek amacım başkalarının isteklerini tatmin etmek oldu nedense. Övülmediğim sürece değersiz hissediyordum. Bunun için de birçok şey yaptım. Hiç yemek yemeden 14 kilo verdim, geceleri uyumadan ders çalıştım. “Maşallah kızım incecik olmuşsun, kızımız da pek zeki…” Bu kasıntı cümleler bir şekilde beni mutlu etmeyi başarıyordu. Sağlık sorunlarım nedeniyle sağlıksızca verdiğim kiloları geri alınca ve çevrem notlarımın iyi olmasına alışınca övgüler kesiliverdi ve ben yine değersiz hissettim. İçimi kemiren ses yine kendini gösterdi: “Başarısız! Bir şeyler yap!” Çok düşündüm, acaba nasıl ailemden beklediğim ilgiyi görürüm dedim. 1 yıl önceydi ve ben 16 yaşındaydım. Bir kış sabahı kapanmaya karar verdim. İlk ay mükemmeldi; yeni giysiler, müthiş övgüler… Ama benim saf kafam ne yaptığını ancak 1 ay sonra fark etti. Meğerse ben sadece kafama bir örtü geçirmemişim, kendime ait olmayan bir kimliği sahiplenmişim. Her gece ağlamaya, hem aklımdan hem de bedenimden nefret etmeye başlamıştım. Bir yaz günü içimdeki ses göğüs kafesimi darlamaya başlayınca aileme her şeyi anlattım ve açılmak istediğimi söyledim. Ne olduğunu tahmin etmişsinizdir. Bağırışlar, ağlayışlar, günlerce konuşmamalar… Ve benim aileme kıyamamamla bu olayın üzeri örtüldü. 5 ay geçti ve ben hayatımı yaşamaz hale geldim. Ne de olsa benim hayatım değil bu hayat; hatalarımın ve çevremin isteklerinin şekillendirdiği bir hayat. Nefesim kesilse de kurtulsam diyorum. N’olur sesimi duysun birileri…
**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.
“Sadece kafama bir örtü geçirmemişim, kendime ait olmayan bir kimliği sahiplenmişim.” için 3 yanıt
Canım daha çok küçüksün aklından kötü şeyler getirme düşünme bizi bu hallere sokan kendi hatamızla beraber şimdiki iktidar onlar din üzerinden siyaset yaptıkça ülke iyice araplasma yolunda ilerledi zorla karısını kapatan kızını kapatan bir sürü örnek bende eş baskısı kapandım bende her gün içinde boğuluyorum oku liseyi bitir üniveriste kazam şehir dışı yaz ve açıl orda sonra bisey demezler iki laf eder susarlar
Zorla aileni açılmaya çalış baktın olmuyor sabret bir sure lafini etme unutsunlar ve üniversitede farklı şehir kazanıp git ve orada açıl emin ol bir iki lafını edip çenelerini kapatırlar önünde kocaman bir ömür var sakın kendini gelip geçici şeyler için üzme seni en fazla ne kadar kapalı tutabilirler ki. Kimse kimseye istemediği bir şeyi sonsuza dek dayatamaz unutma 🙂 sağlıcakla kal
Ve tabii ki oku geliştir kendini bende kendimi bildim bileli hep kendimi çevreme aileme beğendirmeye kanıtlamaya çalıştım ve bu benim cok küçük yaşta kitaplarla tanışmama vesile oldu iyi ki de oldu. Şu an bir tek kendim için yaşıyorum kimseye kanıtlamaya çalışmıyorum kendimi kimseyi takmiyorum kafama ve istediklerimi elde etmek icin zaman kolluyorum. Bir gün kazanan ben ve sen olacağız dayatanlar kaybetmeye mahkumdur 🙂