Ben zorla kapanmadım. Babam çok hoşgörülü ve yardımsever bir insan. Çanakkaleliyiz ve bizim ailedeki İslam anlayışı Anadolu’dakinden çok farklıydı. Ben asla dışarı çıktığım saate, gittiğim yerlere, konuştuğum erkeklere, izlediğim dizilere karışılan bir ortamda yetişmedim. Sevdiğim çocukları babama anlatırım ben. Erkek kardeşime de anlatırım. Abim olsa ona da anlatırdım. Erkek kardeşimin döktüğü suyu koşup benim silmem gerektiğini hiçbir zaman hissettirmediler bana. Bana hiçbir zaman “Sen kadınsın kendini erkeklerle bir mi tutuyorsun?” demediler. Ben ailemin Müslüman olduğunu biliyordum ve onlardaki bu insancıllığın İslam’dan kaynaklandığını düşünmüştüm. Kendimize muhafazakâr diyorduk ve “Muhafazakârlık böyle iyi bir şey herhalde.” diye düşünmüştüm. Aslında ailemin hoşgörüsü İslam’dan gelmiyormuş. Aslında ‘Kadın tek başına şehir dışına çıkamaz’ diyenler İslam’a daha uygun yaşıyormuş. Bunu 20 yaşında anlayabildim. İslam hoşgörü dini değilmiş.

Kapandığımda 17 yaşındaydım ve lisede senenin ortasında kapanmıştım. Kapanacağımı sadece sınıfımdan 3 kişiye söylemiştim ve gelecek yorumları umursamıyordum. Aslında şimdi açılmayı düşünürken de hala aynı düşünce yapısındayım.

Ben hep dayıma özendirildim ve onu rol model olarak gördüm. Onun aldığı mizah dergilerini aldım, onun gibi bilgisayar programları öğrendim, onun gibi portre çizmek beni mutlu ediyordu ancak dayım ailenin üniversite bitirmiş tek kişisi olarak ateist. Ben kapandıktan sonra dayım çalışma odasındaki fotoğrafımı kaldırdı. 3 yaşından beri fotoğrafım orada duruyordu ve kızı doğmasına rağmen onu kaldırmamıştı. Dayım benim vatana millete hayırlı bir insan olmak yerine “kapanmayı” tercih etmeme çok üzülmüştü.

Kapanma biçimim de aşırıydı; yüzük, parlak şeyler takmıyordum ve sadece siyah bol giyiniyordum. İslam’a uygun yaşanırsa gerçek mutluluğun bulunacağını düşünüyordum. Şimdi bütün kızların kapalı olduğu (kapalı olmak şart), boğaza nazır yalı gibi bir öğrenci evinde kalıyorum. Kızlar çok uyumlu ve güzel insanlar ancak ailelerinden kaçabildikleri için mutlu olduklarını söylüyorlar. Aileleri onları bu sisteme dâhil etmiş ve anlaşılan burada aile evinden daha özgür hissediyorlar. Ben bu evde kendimi özgür hissedemiyorum. Eğer açılırsam evden atılacağımı biliyorum ve yeni ev bulma sıkıntısı çekeceğim ama günlerdir bunu düşünmekten ödevlerimi yapamaz hale geldim.

Eskiden olduğum insanı yok etmiştim ve şimdi 20 yaşındayım, eski fotoğraflarıma bakıp eski karakterimi hatırlamaya çalışıyorum. Eskiden dinlediğim şarkıları dinleyip, eski hislerimi geri getirmeye çalışıyorum ama bu çok zor çünkü ben kendimi yok ettim. Açılmayı düşünüyorum, bunun asıl sebebi başörtüsünün bana sıkıntı vermesi veya “çok zor” olması değil. Benim hoşuma giden şey zaten çok zor olsa da beni tatmin eden bir yaşam biçimi sunmasıydı. Askeriyenin ve asker olmanın; zor olmasına karşın, insanı sigorta memurluğu yapmaktan daha çok duygusal olarak tatmin etmesi gibi. Asıl sorun saçlarımı savuramamam veya sevdiğim insanla parkta dolaşırken kendimi azılı suçlu gibi hissetmem değil. Sorun artık ayetlerin beni eskisi kadar tatmin etmemesi. Ben aileye saygı, anneye babaya hürmet, evlenmeden cinsel ilişki yaşamamak gerektiği, orucun faydalı bir şey olduğu ve aşırı açık giyinmenin faydasından çok zararı olduğunu ve üstümde bir baskı olmamasına rağmen beni sıkıntıya soktuğunu biliyorum ve açık olduğum dönemlerde de böyle inanmıştım. Benim sorunum bu fikirlerin dayanak noktasının bir insana inzivadayken duyulan sesler olması ve bu kadar aşırı uçlarda yorumlanabilecek iddialar içermesi. Bunların yüce bir varlıktan geldiğine artık inanamıyorum.

İman eden bir insan olarak göremiyorum kendimi çünkü “emin” değilim. Muallaktayım. Gerçekten bütün insanlarda inanma ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Kendimizden başka bir gözlemci olmasına ihtiyaç duyuyoruz evrende. “Dünyada tek başına kalan insan için ahlaktan söz edilebilir mi?” tartışmasının bence her şeyi bilen, gözetleyen, yargılayacak olan bir yaratıcının olup olmamasıyla bir ilgisi var. Evren bizim tarafımızdan gözlemlenmek istiyor ama biz de evren tarafından gözlemlenmek istiyoruz. Evrende bir bilinç olduğunu ve evrenin bizi “bildiğini“ düşünmek istiyoruz. Eğer bir yaratıcı yoksa dünyada tek başımıza kalmış hissedeceğimizi ve ahlaklı olmaya gerek olmayacağını düşünüyoruz. Allah’a inanma isteğini, kendini dizginleme isteği olarak gördüğümüz için inanmamak bizi korkutuyor. Şimdi korkmuş durumdayım.

Açılacağımı aileme, kardeşime, arkadaşlarıma söyledim. Beni destekleyeceklerini söylediler.

Buradaki yazıları okuyunca ailemin değerini daha iyi anladım. Korkuyorum ama toplumdan korkmuyorum, kimsenin tepkisinden korkmuyorum. Ben dünyayı, kendimi yeniden tanımlamam gerekeceği için korkuyorum. Kendime kurduğum küçücük baloncuk patladığı için korkuyorum.

(Görsel: Alexandra Dvornikova)