Merhaba, ben 18 yaşında bir yıl daha üniversite sınavı için hazırlanan bir kızım. Hayatımdan bir yılın boşu boşuna gitme nedeni ise ailem. Annem dünyanın en muhafazakâr insanı olabilir. Beni küçüklüğümden beri isteğim dâhilinde veya dışında Kuran kurslarında ve o tarz yerlerde (yatılı kurs/cami vs.) büyüttü. Annemin her zaman benim üzerimdeki en büyük hayali; tesettürü (pantolonsuz, şalsız, feraceli veya pardösülü) tam, imanı ve ibadeti tam, sessiz sakin hanım hanımcık bir vaize kız olarak yetiştirmekti. Bunun için yıllarca çabaladı, ben de küçük olduğum için ve aklım da ermediği için o tarafa doğru yöneliyordum çünkü asla ama asla farklı düşünceli insanlarla muhatap olamazdım. Babamdan pek bahsetmeyeceğim çünkü annemden pek de farkı yok hatta annemi defalarca aldatmasına rağmen bize karşı din ve ahlak bekçiliği yapan gereksiz bir insan. Liseye geçeceğim yıl başımı örtmüştüm, aslında dışarıdan kendi isteğim gibi görünebilirdi çünkü sözlü olarak gelip kapanacaksın demediler ama küçüklükten beri o baskıyı hissettirerek büyüttüler, 6 yaşındaki çocuğun pantolon giymesine bile karışarak yaptılar bunu. Kapanmak zorundaydım ve kapandım. Liseye geçmek için sınava girdim ve ortalama bir puanım vardı, ortalama bir Anadolu lisesine gidebilirdim ama bunun yerine beni ağlata ağlata İmam Hatip lisesine gönderdiler. 4 yıllık zulümdü bu benim için. Sanki ayağıma pranga olmuştu bu okul. Oradaki öğrencilerden de, zihniyetten de yavaş yavaş nefret etmeye; içine girdikçe dinden soğumaya başladım. Daha sonra sosyal medya ve dershane sayesinde farklı dinlerden, farklı görüşlerden arkadaşlar edinmeye başladım. Görüşlerim, düşüncelerim aileminkinden farklılaşmaya başlamıştı. Ben onlar gibi muhafazakâr, sağcı bir düşünce yapısına sahip değildim hatta dine bile inanmamaya başlamıştım. Bunun üzerine açılma kararı aldım ama bu benim gibi aşırı muhafazakâr bir çevreye sahip bir kız için çok zordu çünkü başım örtülüyken bile pantolon giydiğim için kızılıyor, kınanıyordum. Açılmak benim için şaka gibi bir şey olabilirdi ancak. Yaklaşık bir yıl hiç kimseye anlatamadım bu durumu, daha sonra yavaş yavaş yakın mesafelerde başımı örtmek yerine kapüşonlu sweetler giyip onunla saçımı yarım yamalak kapatmaya, sosyal medyaya öyle fotoğraflar atmaya başladım. Artık başımı örtmek bana zulüm gibi gelmeye başlamıştı, o aynadaki kız ben değildim, o kızdan nefret ediyordum. Tabii ki annem artık şüphelendi ve sonunda fark etti, attığım bir fotoğraftan sonra gelip bağırıp çağırıp asla izin vermeyeceğini, ondan taviz beklemememi söyledi. Bir süre sonra yumuşadı, nedenini sordu, amacı benim fikrimi değiştirip ikna etmekti, tanıyordum annemi. Ama fikrimin değişmeyeceğini anlayınca tekrar katılaştı, bağırdı, çağırdı hatta sabaha kadar ağladı durdu. Açılmak isteme nedenimi sosyal medyada takip ettiğim kişilere (sol görüşlü sanatçılara) bağladı. Hiçbir alakasının olmadığını ne kadar anlatmaya çalışsam da feminist insanları takip ediyormuşum, öyle düşünmeye başlamışım, tek suçlu sosyal medyaymış bla bla. Onun küçüklükten beri beynini yıkamaya çalıştığı kızı, annesinin hayalindeki kızdan gittikçe uzaklaşıyordu bunu kabullenemezdi. Feministlik dine aykırı deyip kızının eşitlikçi yaklaşımlarını tek kelimeyle çöpe atıyor, dinlemiyordu bile. Ama ben ailemin bu dinci baskıcı halinden çok sıkılmıştım. İnanmadığım bir hayatı yaşıyordum. Olmadığım bir insan rolünü oynuyordum, daha doğrusu hala oynuyorum. Daha fazla dayanacak gücüm kalmadı, 5 gün sonra üniversite sınavım var. Üniversite için başka şehre göndermeyiz, diyorlar ama ben yazın çalışıp para biriktirip istediğim şehri tercih edeceğim ve eğer beni olduğum gibi kabullenmezlerse ailemi hayatımdan çıkarmak zorunda kalacağım. Bu çok üzücü beni böyle bir hayata mecbur bıraktıkları için onlara çok kızıyorum. Her zaman göz pınarlarımda iki damla yaş, kalbimde ince bir sızı var, o kadar yoruldum ki o kadar canım acıyor ki. Eğer bu planımı gerçekleştiremezsem yaşamamın hiç bir önemi kalmayacak çünkü yaşadığım hayat benim değilse benim yaşamamın hiç bir kıymeti yok.

(Görsel: Jeannie Phan)