21 yaşındayım ve 8 senedir kapalıyım. Benim hikâyem de birçok genç kızınkine benzer bir hikâye. Regl oldum, artık kapanmam gerekiyordu ve babamın da zorlamasıyla kapandım. Bu pek sorun olmadı benim için, çünkü önünde sonunda kapanacağımı biliyor ve kapanmam gerektiğine inanıyordum zaten. Ortaokul bittiğinde yine babamın zoruyla İmam Hatip’e gittim ama bu sefer istemedim, ağladım ve kavga ettim.
”Sen beni ilerde büyüyünce anlayacaksın” deyip gözyaşlarıma bakmadan lise tercihimi yaptı.
Lise döneminde ve özellikle son sınıfta değişmeye, içinde bulunduğum çevreyi, ailemi ve tabii ki kendimi sorgulamaya, eleştirmeye başladım.
Bir gün Kur’an dersi hocasına başörtünün zorunlu olup olmadığını sormuştum ve bana bir tercih olduğunu söylemişti. Bu cevap canımı çok sıkmış ve sonrasında yıllar boyunca beni allak bullak eden bir soru bırakmıştı zihnimde; “O zaman bu tercihi neden ben yapmadım? Neden benim yerine bir başkası yaptı?“. O sıralar başörtüyü çıkarmayı düşünmüyordum hala ama taktığım başörtünün benim isteğim, benim tercihim olmaması beni hem üzüyor hem düşündürüyordu. Sonraki 3 yıl içerisinde düşüncelerim ve davranışlarım büyük ölçüde değişti. Üniversitenin 2. senesi başörtüsü takmak istemediğime, daha doğrusu artık kapalı kalamayacağıma karar verdim. Bu karardan sonra başörtülü olduğum her gün bana zulüm gibi gelmeye başladı. Çünkü artık eskisi gibi değildim ve bu şekilde kendimi ikiyüzlü hissetmeye başladım. Yapmak istemediğim bir şeyin içinde olmak zorunluluğu bana yeterince acı veriyordu. Hala öyle gerçi.
Aslında değişen bir tek ben değilim. Yani bu dönemde (gençlik yıllarında) birçok insanın düşünceleri değişir. Fakat başörtü o kadar somut bir kavram ki bu yöndeki bir değişim insanları çok rahatsız ediyor.
Açılmak… Bu sözcüğü başta kendime bile söyleyemiyordum. Daha yeni yeni cesaretlenmişken, ailemin ve tanıdıklarımın göstereceği tepkiler ve en önemlisi ailemin yaşayacağı hayal kırıklığı ve üzüntü… Ailemle aramdaki ilişkinin tamamen kopma ihtimali beni o kadar düşündürüyor ki ne yapmam, nasıl yapmam gerektiğini bilmiyorum. Herkesten uzakta mı yoksa ailemle yüzleşerek ve insanların önyargılarıyla savaşarak mı yapmak gerekir bilemiyorum. Bildiğim tek şey bu kararın beni daha mutlu ve daha hür kılacağı.
(Görsel: Hans Hofmann)
“Başörtüsü madem bir tercih, o halde bu tercihi neden ben yapmadım?” için 8 yanıt
Size bir yol göstermek şu an kafanız karışıkken pek doğru değil ancak hem kız arkadaşı açılmış hem de burada tüm mektupları okumuş birisi olarak bir fikir verebilirim. Öncelikle evet, ailenizle aranızda sorunlar çıkacak. Sonrasında çevreniz sizi şaşırtacak kadar büyük bir hızla size alışacak. İnsanların huyu budur. Ardından emin olun ki aileniz de alışacak. Bence ailenizde bu konuyu konuşup önünde sonunda böyle olacağını söyleyin. Kararınızın bu olduğunu vurgulayın. “Sizi üzmek istemiyorum ama böyle çok mutsuzum” gibi sözlerle hem onların gönlünü alın hem de sizin içiniz rahatlasın. Ve bunu hemen yapın. Lütfen.
Sizinle gerçekten ufak bir muhabbet etmek isterim.
Eposta adresinizi verirseniz gördüğüm anda iletişime geçebiliriz.
Yorumunuz için teşekkürler. Az kaldı çok yakında açılacağım. Hala korku ve kararsızlık mevcut ama dediğiniz gibi bu süreci daha fazla uzatmak istemiyorum artık.
Merhaba, yorumuzun için teşekkürler. Az kaldı çok yakında açılacağım. Korku ve kararsızlık hala mevcut ama dediğiniz gibi bu süreci daha fazla uzatmayacağım. Çünkü uzattıkça daha da yoruluyorum.
şuan yazını okudum ve göz yaşlarımı tutamadım seninle tamamen aynı durumdayım zorla imam hatipe gittim üniversiteye geçince başörtüsünü istemediğimi fark ettim şuan açılmak kelimesi bana çok yakın ama bi okadar da uzak….keşke seninle muhabbet edebilseydik
Merhaba. Teşekkür ediyorum yorumun için ayrıca ben de seninle sohbet etmek isterim. Mail adresini verirsen iletişime geçebiliriz.
[email protected]
Benim mail adresim bu mesaj atabilirsin.