Benim de buradakilere benzer bir hikâyem var. Ailem, özellikle de babam fazla muhafazakâr. Fakat bu muhafazakârlık kapalılıktan ve namaz kılmaktan öteye geçmiyor. Akrabalarımız içerisinde neredeyse hiç açık yok. Ben de çoğu kişi gibi kendi isteğimle kapandım en başta. Ama şimdi düşünüyorum da aslında kendi isteğimle kapanmamışım. Çocukluk hevesi işte. Akrabaların seni kabullensin diye yapıyorsun. Zaten küçüklüğümden beri hep bana ”Kapanacaksın büyüyünce değil mi” derlerdi. O zamanlar, hayır, diyordum ama bunun olacağından emindim. Babam memur olduğu için hep dışarıda oturduk. Sadece yazın 1 aylığına memleketimize gelirdik. Yazın yatılı kursa gönderdiler. Ağladım istemiyorum diye ve çıktım. Küçüklüğümden beri camilere gittim zaten. Dini eğitimler aldım. Kuran’ın anlamını bilmeden Arapçasını okudum. Babam emekli olduğunda ben de 8. sınıfa geçmiştim, sınava girecektim. Babam emekli olduğu için memleketimize taşındık. Normalde kapanmayacaktım ama akrabalarımız birden çok baskı yapmaya başladı, özellikle babaannem ve teyzelerim. Babaannem kıyafetim kısa, pantolonum dar olunca hemen laf ederdi. Annem de onlara uyup beni ikna etmeye çalışıyordu. Babam hiç karışmazdı çünkü zaten kapanacağımı bilirdi. Kurban bayramına 1 hafta kala artık dayanamadım, ”Tamam anne kapanacağım” dedim. Kapanmamın başka bir sebebi en azından bir tarafa ait olma düşüncesiydi. Ben daha 5. sınıftayken babam artık kısa kollu giymemi istemedi. Ben de hemen kabul ettim. Pantolonlarım dar olunca bir şey demezlerdi ama bileğim gözüktüğünde “Bu pantolon kısa.” derlerdi. Çok saçma kurallar vardı evde anlayacağınız. Yazın uzun kollu giydiğimde hep sorardı arkadaşlarım “Bu yaz günü uzun kollu mu giyilir?” diye. Ben de kendi isteğimleymiş gibi davranırdım ve kolumun yandığını söyler, geçiştirirdim. Anlayacağınız kapalı gibi giyinirdim ama başım açıktı. Kurban bayramından bir hafta önce de kapandım zaten. Akrabalarımız hep hediye almıştı. Babam, babaannem hep para verdi. Gönlümü okşadılar o zaman. Ben de memnundum bu durumdan. Kuzenimle birlikte kapanmıştık zaten. Yalnızlık çekmiyordum. Yeni okuluma başladığımda sınıftaki tek kapalı bendim. İlk o zaman pişman olmuştum. Ve ben şuna da inanmıyorum, ”Tesettür hiçbir şeyi kısıtlamıyor, tam tersine daha da özgürleştiriyor, daha da rahat hareket ediyoruz” diyorlar. Kesinlikle kendilerini kandırıyorlar. Arkadaşlarım rahatça basketbol oynarken ben içerde ders çalışıyordum. Hep imrendim. Anneme ve babama kızdım. Sonra çok da umursamamaya başladım. Lisede daha çok kapalı olur diye. Ama içten içe kendimi yiyip bitirdim. Bir de üstüne TEOG kaldırıldı yerine LGS getirildi. İyice psikolojim bozuldu. Hiç ders çalışamadım. Sınava bir ay kala karşımızdaki İmam Hatip lisesine uzun uzun baktım ve ben bu okula gidemem dedim. Gecelere kadar çalıştım ve çok iyi bir Anadolu lisesi kazandım. Ama lisede de sınıftaki tek kapalı bendim ve hala öyleyim. Şuan lise 2. sınıfa geçtim. Bayrama günler var. Kapanalı tam 2 sene oldu. Açılmak istiyorum. Allah’a inanıyorum ama dinle ilgili kafamda soru işaretleri var. Babamın, annemin demesiyle namaz kılıyorum. Bunlar hep annem ve babamın suçu. Onlar ağaç yaşken eğilir diye küçüklükten beri din üzerine zorlama yaptılar. Ama her şey içimde kaldı. Şort giymedim, askılı giymedim, tayt giymedim, denize girince bile uzun eşofman ve tişört giydim. İçimde bir heves bıraktılar. Ben kapanırken Allah için kapanmıştım ama sonradan öğrendim elin erkeği bizden etkilenecek diye kendimizi saklıyormuşuz. İnanın öyle değil. Bir farkı olmuyor. Edepli olan zaten edepli. Bakan yine bakıyor. Biz başkaları bakmaması gerekirken bakıyor diye kendimizi saklamak zorunda mıyız? Benim kendi düşüncem; sapıklık, Peygamberimiz zamanında çok farklı olduğu için böyle bir ayet var. Ve Kuran’ın ilk defa bu sene Türkçesini okudum. Sanki İslam sadece erkeklerin dini gibi. Erkeklere yazılmış bir Kuran gibi. Kadınlar hep 2. sınıf insan. Sürekli kadınlarınıza ve kızlarınıza söyleyin diye yazıyor. Biz illa birinin bir şeyi olmak zorunda mıyız? Kısacası kapalılık bana artık saçma geliyor. Ama bunu babama söyleyemiyorum. Ben annemden daha çok korkuyorum. Herkes önce annesine söylemiş. Ben ise babama söyleyeceğim. Kardeşim zaten biliyor. Benden 2 yaş küçük olmasına rağmen sanki abimmiş gibi hesap soruyor. Tepkili ama istemiyorsan söyle dedi. Nasıl ki namazı gösteriş için kılanlara Allah lanet etmişse başkaları için kapanmakta bana kalırsa aynı şey. Ben sadece annem ve babamdan korkuyorum. Akrabalar umurumda bile değil. Canım istedi, der geçerim. Yeter ki açılayım. Bu sayfayı Mart ayında keşfettim. Her gün girerek biraz olsun acımı dindirdim. Hala da her sabah girer yeni bir şey yayınlanmış mı diye bakarım. Bu sayfayı açanları tebrik ediyorum ve binlerce kez teşekkür ediyorum. Cesaret kaynağım oldunuz. Sayfaya girdiğimde hem yalnız olmadığım için sevindim, hem de herkes benimle aynı durumda hatta daha zor durumda diye çok üzüldüm. Kimse böyle yaşamayı hak etmiyor. Kimse yıllarını bir başörtüsü uğruna heba etmeyi hak etmiyor. Kimse başkasının istediği gibi yaşamayı hak etmiyor. Bu yazıları okuyan bazı kişiler açılmayı çok abarttığımızı söyleyebilir ama emin olun derdimiz açık ya da kapalı olmak değil. Derdimiz özgür olmak. İstemediğimiz bir şeyi yapmamak. Bana göre kapanmak saçma. Ama bütün insanlara saygı duyarım. Birisi şort giydi diye yargılamam. Ya da çarşaf giydi diye. Kimse kimseye karışamaz. Herkes lütfen kendisine baksın. Bizi yargılamadan önce siz mükemmel misiniz ona bakın. Herkes istediği gibi yaşar. Kimse sizi ilgilendirmesin. Son olarak şunu söylemek istiyorum. Ben babama bugün söyleyeceğim açılmak istediğimi. Siz de geciktirmeyin. Benim 2 yılım gitti, başkalarının 8 yılı 12 yılı gitti. Sizinki daha fazla gitmesin. Her saniyemiz önemli. En azından söyleyin de istemediğinizi bilsinler. Kadınlar özgürlüğü hak ediyor. Özgürlüğü hak ediyoruz. Söyledikten sonra ne olduğunu yazacağım umarım, iyi şeyler yazarım. Bana şans dileyin.

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.