Hepinize merhabalar,

 Buraya yazılan birçok hikayeyi okudum. Aslında kendi hikayemi, düşüncelerimi paylaşıp paylaşmamak konusunda kararsızdım. Ama içimden bir ses, belki senin hikayenden cesaret bulacak ve umudu artacak kadınlar olabilir, dedi, paylaşmalısın. Ben de bu yüzden paylaşmaya karar verdim.

 Ve başlıyorum:

 Yirmi beş yaşındayım. Üniversite mezunuyum. Muhafazakar, geniş bir aileye ve dindar bir babaya sahibim. Hayatımın neredeyse on senesini tesettürlü bir kadın olarak geçirdim; ama ne olduysa bu son bir iki yıl içinde oldu. Ülkedeki bu atmosfer; dinin siyasallaşması, adeta bir baskı ve onay aracı haline getirilmesi… Başörtüsü ile ilgili geçmiş travmam, bana bazı şeyler hakkında etraflıca düşünme vaktinin geldiğini iyice göstermiş oldu. Hep şuna inanıyorum; insan dediğimiz varlığın, bastırdığı şeyler asla yok olmuyor, tam aksine daha da güçlü bir şekilde ortaya çıkıyor.

 Üniversiteye kadar tekdüze bir ortamım vardı; dindar insanlar, dindar ögretmenler ve hatta dindar arkadaşlar… Korunaklı bir yaşam sürüyordum. Amcamın baskıları ve yer yer uyguladığı psikolojik şiddet sebebiyle, daha adet olmadan vücudum birden değiştigi için kapanmaya zorlandım. Boyum uzamıştı ve zaten yapılı bir kızdım. Bu halim onu çok rahatsız ediyordu. Kendimce bir süre dirensem de liseye tesettürlü başladım. Okula giderken kapalı, okul içinde açık ve dışarı çıkarken yeniden kapalıydım. İçime çok sinmiş bir şey olmasa da etrafımda farklılık adına çok bir şey olmadığından bu durumu sorun etmiyordum. Sonra üniversiteye gittim. Orada da ortamım böyle insanlardan oluşuyordu. Bu da beni iyice radikal biri haline getirdi. Erkeklerle hiç konuşmamalar, soğuk ve mesafeli tavırlar, ibadetle meşguliyeti her şeyden çok önemsemeler derken okulu da bitirmiş oldum. Sonrasında bir sürü pişmanlık da yanıma kâr kaldı. Ama okulun son yılı ve benim de biraz yumuşadığım, yani artık ortamı garipsemediğim bir dönemde kitaplara ilgim arttı. Siyasetle ilgili okuduğum için düşünce olarak seküler dünya ile tanışmış oldum. Ama hala yeterince sorgulayan bir kadın değildim. Bu meselelere dair bunalımım o zamana kadar bastırdığım şeylerin, kendimce, yok oldular heralde, dediğim şeylerin beni yeniden dürtmesi ile başladı. Özlemlerim depreşti ve peşi sıra sorularım başladı. Kendime sordum; “Allah’ın adil olduğuna inanıyorsun, peki erkekler her mevsim diledikleri gibi giyinebilirken senin niçin hep sınırlanman gerekiyor?” Erkek için kadın bedeni ciddi bir zaaftır, deniliyor. Bu yüzden kadın kendisini yabancı gözlerden ve erkeğin arzusundan sakınmalıdır. Peki arzu dediğimiz şey gerçekten sadece erkek tekelinde midir? Kadınlara erkek bedeni çekici gelemez mi? Erkeklerin giydiği herhangi bir kıyafet veyahut sıktıkları bir koku bizim için de uyarıcı olamaz mı? Kadınlar da erkek bedenine arzu duyamaz mı? Niçin bütün ahlak kurgumuz kadın bedeni üzerine? Niçin bütün ahlak kurgumuz cinsellik üzerine? İki kişinin bireysel tercihleri neticesinde yaşadıkları şey neden ahlaksız bir şey olsun ki? Olsa olsa tercih olur. 

 Velhasıl, bu ve başka düşüncelerin eşliğinde bir yılım sıkıntı içinde geçti. Ve bir gün, bir arkadaşımla akşam sohbet ederken kendimde cesaret buldum. Çekindiğim, söyleyeceklerimle yıkılacak herhalde dediğim babama açıldım. Artık örtünmek istemediğimi söyledim. Başta çok şaşırdı. Ve kendince izah etmeye başladı. Yer yer beni suçladı hatta zındık olmakla bile itham etti. Ama geri adım atmadım ve kendimi, içsel sürecimi sonuna kadar izah ettim. O akşam gördüm ki mesele ben değilmişim. Mesele kesinlikle kültür ve elalem korkusuymuş. O akşam bir sürü nasihat ve arada hakaret yesem de günün sonunda babam ‘Sen bilirsin’ dedi. Tek bir şey istedi; kendimi ve yaptığım şeyi insanlara ben izah edecekmişim. Ben de tamam, dedim. Neredeyse altı-yedi aydır açığım. Sokağa açık çıktığım için hiç suçluluk hissetmedim. Rüzgarın saçlarıma değişi o kadar güzeldi ki. Bu süreçte tuhaf ve hatta densiz tavırlarla da karşılaştım ama destekleyenler de oldu. Yine de tepkilere göre kararımdan vazgeçmedim. Babam, yapamazsın üç gün içinde yeniden örtünürsün, demişti. Dediği gibi olmadı. Bu şekilde devam ediyorum. Bakalım zaman ne gösterecek. 

 Sizin için, özellikle arafta olanlar için naçizane tavsiyem; emin olun Cenab-ı Hak değil bizler farklılık düşmanıyız. Allah bir mahallenin, bir grubun değil herkesin Rabb’idir. Bu örtünme meselesinin bu kadar köpürtülmesinin ve bunun üzerinden bu kadar suçlanmamımızın nedeni bizi kontrol etmek istemeleri. Babama göre evlenmeden önce ona, evlendikten sonra kocama tâbiymişim. Niçin kendime tâbi olmayayım ki? Erkekler ne kadar çok alanımıza giriyor, ne kadar çok ket vuruyorlar kendimiz olmayalım diye, ne kadar çok zarar veriyorlar… Vazgeçmeyelim olur mu? Dirayetli olalım.

Sevdiğim bir söz var, diyor ki; “Ne istediğini bilen insanın önünden âlem çekilir.”

Hepinize kolaylıklar diliyorum. 

Sevgiler. 

(Görsel: Paola Escobar)