Kendimi bildim bileli, ailem hep dindar olmuştu. Kuran kurslarında yetiştim, Kuran okumayı henüz daha bir çocukken öğrendim, ilk orucumu tuttuğumda ilkokula yeni başlamıştım. Ortaokuldayken başörtü takmak yasaktı ama babam sürekli beni kenara çeker, bana ne zaman başımı örteceğimi sorardı.
Hiçbir zaman başımı örtmek istememiştim, sadece bunun zamanı gelince bir şekilde olacağını biliyordum, o kadar küçüktüm ki bana bir süre sonra herkes başını örtecekmiş gibi gelirdi.
Daha çocuktum, oyunlar oynamaya bayılırdım, erkek arkadaşlarım da vardı ve henüz buna hazır değildim. Bu yüzden babama sürekli lisede kapanacağımı söyledim, o zaman için lise çok uzun bir zaman gibi gelirdi, ama maalesef değildi.
Liseye geçmeden önceki yaz saçlarımı boyamıştım ve inanın, birkaç gün dışarı çıkışımın haricinde daha kimse göremeden kapanmak zorunda kaldım. Kendi isteğimle gibi görülebilirdi ama tek derdim babamın söylenişlerinden kaçmaktı ve aynı zamanda bir arkadaşım da kapandığı için ondan destek aldığım söylenebilirdi.
Dört sene kapalı kaldım, dine düşkün bir fen lisesinde okudum ve okuduğum süreçte açılmayı bir kere bile düşünmedim, çünkü korkuyordum. Lisenin son 1-2 senesinde sorgulamaya başladım. Artık inanmıyordum, artık bana her şey manasız geliyordu ve kafamdaki bez parçası gittikçe benim için değerini kaybediyordu. Zaten kapalı görünüşümü beğenmeyen ben, saçlarıma özen göstermeye başlamıştım; onlar uzadıkça bakım yapıyordum, onlar güzelleştikçe kimse görmediği için daha da deliriyordum.
En sonunda üniversiteye geçmeden açılmaya karar verdim; ya şimdi olacaktı, ya da hiç. En yakın arkadaşım beni bu konuda destekledi ve ben üniversite sınavından çıktıktan birkaç gün sonra -ki bu iki ya da üç gün öncesine tekabül ediyor- anneme bu konuyu açtım. Annem şaka yaptığımı sandı, bana bağırdı. “Oyuncak değil bu, biz seni zorlamadık” dedi, “Bunu ben de biliyorum, ben de kendi isteğimle açılmak istiyorum zaten.” dedim ve kızışmış bir şekilde ayrıldık. Bir gün sonra gelip omzumda ağladı, yapmamam için yalvardı. Babam bir süre evde değildi, dolayısıyla haberi de yoktu, ”Babana söyleyemem, ne yapacağımı bilmiyorum, aklımdan çıkmıyorsun.” diyerek ağlamaya devam etti. Onu bu halde görmek inanın beni yıprattı ama kendimi de yıprattığımın farkındaydım.
Bunca zamandır onların gönlü olsun diye kapalı kaldım ve şimdi de onların gönlü olsun diye açılma isteğimi bastırmak durumundayım. Annem muhtemelen bundan vazgeçtiğimi düşünüyor ama bu durumun beni sadece daha da mutsuzlaştırdığından haberi yok. Size açılamadım demiyorum, sadece şu ana kadar açılamadım, ama emin olun ben de sizin aranıza karışacak ve özgürlüğümü bulacağım. Sadece çok az daha beklememiz gerekiyor.
(Görsel: Lydia Corbett)
“O kadar küçüktüm ki bana bir süre sonra herkes başını örtecekmiş gibi gelirdi.” için 5 yanıt
Hayatını kimsenin yönetmesine izin verme ailende olsa. Nasıl bir mutsuzluk içinde olduğunu anlıyorum. Doğru zamanı bekle. Bu düşünce seni rahatlatır. Şu an onlara karşı cikamiyosun. Çalışmaya başlayıp kendi paranı kazandığında böyle olmayacak. O zamanki tepkileri şimdiki gibi olmaz. Üzme kendini.
Merhaba. Desteğin için teşekkür ederim, bu yazıyı yazalı birkaç ay olmuştu ama ben ailemle birkaç defa tartıştım ve artık en son ” git ne yaparsan yap ” tarzında beni yolladılar. Her ne kadar gönülleri razı olmasa da ben artık bu yoldayım ve durabileceğimi de sanmıyorum.
Ben de açılmak için üniversiteyi bekliyorum. Ama açılmayı bir kere düşününce 1 sene daha beklemek azap gibi geliyor. Havalar zaten sıcak. Dersaneye diğer kızlar askılılarla geliyor ferah ferah oturuyorlar. Boynumda sanki şal değil urgan bağlı gibi geliyor o zamanlarda. Birkaç kez dışarıda şalımı açtım. Artık gözümde bir aksesuar sadece. Ailemden yana hiçbir korkum yok bana söz geçiremezler ve beni sevdiklerinden kabullenirler ama okuldan ve arkadaş çevremden, konuşulacaklardan çok korkuyorum. Beni esas korkutan malesef ki okul. Aynada kendimi inceliyorum. Açıkken ne kadar da güzelim aslında filan diyorum. İyice kafayı yedim. Acaba nakil aldırıp mı açılsam diye bile düşündüm. Umarım sen de en yakın zamanda istediğin gibi yaşayabilirsin.
Merhaba, ben yazının sahibiyim. Az önce annemlerle tartıştım. Annemler gerçekten aşırı dindar oldukları için bana yalvardılar ama en son git ne biliyorsan yap tarzında bağırarak beni yolladılar. Ama ben de senin gibi 12. sınıfın başında düşündüğüm için bir sene boyunca azap çektim, artık buna daha fazla katlanamam. Bu yüzden ben sanırım artık kendi özgürlüğüme kavuşuyorum, darısı senin başına.
Özgürlüğüne kavuştuğuna çok mutlu oldum tebrik ederim. Darısı hepimizin başına. Ben de 12.sinifin başlarında açılmaya iyice karar verdim artık ama okulumdakilerden korktuğum için kapalı kaldım ve su an mezuna kaldım. Okullar açıldgi zaman dersanem başlıyor ve bir gün öncesinde babama söylemeyi düşünüyrum. Gerçi hiç Uygun bir zaman değil çünkü düğünden falan gelcez. Umarım kötü karşılamaz ama benden iki yaş küçük kardesimu de kapatmaya çalışıyor. Ben açılacagim deyince ne tepki vereceğini tahmin etmek zor değil. Ama yine de söyleyeceğim. Arada acaba bu sene de bitince mi söylesem diyorum ama bilmiyorm bir an önce de kurtulmak istiyorum telefonumda hep açık fotoğraflarim falan var. Umarım hepimiz basarirriz