Nasıl başlasam gerçekten bilmiyorum. Şu an 15 yaşındayım. 13 yaşında ailemin zoruyla kapandım, bu süreçte özellikle babam çok etkili oldu.

İlk başta kapalı kuzenim vardı, benden 3 yaş büyüktü, ben o sıra 13 yaşındaydım. Babam o kızı öyle görünce onun yanında bana, başımı kapatmazsam okula gidemeyeceğim gibi imalarla baskı uygulamaya başlamıştı. Ben de ağlıyordum, elimden gelen bir şey yoktu ki henüz 13 yaşındaydım. Sonrasında ailecek benden kesin bir tarih vermemi istediler. Ben de artık bu baskılara dayanamayacağım için yaz tatilinde kapanacağıma dair söz vermek zorunda kaldım. Tabii kabul ettiler.

Babama bir gün illet gelmiş, bir şeyler olmuş, anneme artık başım açık gezemeyeceğimi falan söylemiş.

Asla benimle iletişim yok, sadece istenilen şey anneme söyleniyor.

Annem de bana iletiyor. Annem bu konularda baskıcı olmadı ama babama çok sadık kaldı. Annem bir gün okul sabahı yanıma geldi ve babamın ne istediğini söyledi, ben ise kapatmak istemediğimi söyledim. Annem de çantama başörtüsü koydu okula giderken açıp eve gelince “babam görmesin” diye kapatmamı söyledi. O şekilde okula devam ettim, derste uzaklara bakıp gözlerim dalıyordu, hocanın yüzüne bakıp gözlerim dolmuş şekilde öylece oturuyordum. Çantamdaki başörtüsünü düşünerek. Böyle bir dönem geçti.

Artık yaz tatili gelmişti ve kapanmam gerekiyordu. Alışverişe çıktık annem ve kuzenimle. Hayatımda geçirdiğim en kötü alışverişti diyebilirim. O bol kıyafetleri denerken aynadan kendime bakıp gözlerimin dolması, daha fazla dayanamayıp ilk giydiğim şeyi alıp kurtulmak istemem vesaire. O yaz benim için çok kötü geçti. Ne yersem kusuyordum, iyice kilo vermeye başlamıştım ve yüzüm çöküyordu. Çevremdeki herkes beni gördüğünde ne kadar değiştiğimi, kilo verdiğimi söyleyip iyice psikolojimi bozuyordu. Bir keresinde pikniğe gidecektik haliyle başımı kapatmam gerekiyordu, arabadan inemedim, ağladım, annem inmem için zorladıkça daha çok ağlıyordum. En sonunda pes edip diğerlerinin arasına katılarak eğlencesine baktı ve arabada ağlayarak geçirdim zamanımı. Herkes “Derdin ne?” diye sorarken diyemedim “Kapanmak” diye. Çünkü bunun çok günah olduğu öğretilmişti bana, bu sorulduğunda herkesten önce babam öne atlıyordu “Onun tek derdi başının kapalı olması” diye. Gün geçtikçe iyice kilo vermeye başlıyordum. Kusmam ailem için bir şımarıklıktı, en sonunda psikoloğa gittim sonrasında da kusmam geçti. Ama içten içe gerçekten hiç iyi değildim. Hala daha değilim.

Şu an 15 yaşındayım. Her gün olmadığım bir kişiye bürünmek çok acı verici. Tek temennim üniversiteyi kazanıp bu aileden bu şehirden uzaklaşmak, kendi hayatımı kurmak. Hiçbir şekilde dinlemiyorlar beni. Sanki ben değilmişim gibi sanki onlar için yaşıyormuşum gibi hissediyorum.

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.