Hiçbir zaman başaramayacağımı düşünüyorum. İçimi kemiren bu hisleri insanın en yakınına dahi açamaması ne kadar üzücü. Ailem baskıcı, tutucu bir aile değil, kız kardeşlerim açık hatta, ama ben lise 1. sınıfta aptalca bir hevesle kapandım, herkes çok şaşırmıştı. Tabii ben inanılmaz mutluydum kapalı olmaktan dolayı. Şu an 23 yaşındayım, üniversite 4. sınıfa geçtim. 7-8 aydır bunu nasıl çıkarabilirim, aileme nasıl söyleyebilirim diye düşünmekten mahvoldum. Sonrasında vazgeçtim bunu yapmaktan, bu birkaç gündür de kendimin bile inanmadığı bir açılma isteği var.

Akrabalarla fazla iç içeyiz, onların iğrenç söylemlerinden annemin beni savunacağını hiç zannetmiyorum. Bizim evimize geldiklerinde bana soracakları sorular karşısında annemin beni savunacağını, “Benim kızımın hayatı, istediğini yapar, size soracak değil.” diyeceğini hiç sanmıyorum. Babam neyse de annem muhafazakâr bir kadın ve kapalı olmam onun hoşuna gidiyor. Her ne kadar istediği gibi giyinmesem de ara sıra ablama ve kız kardeşlerime kapansanız ne güzel olur gibi şeyler söylüyor. Zorlamadan, baskılamadan sadece talebini dile getiriyor ama kardeşlerim asla yanaşmıyor kapalılığa. Şu an bunu başarmam tek bir yolla mümkün, o da beni hiç tanımayan insanların olduğu bir şehirde yeni bir hayata başlamak. Bu da neredeyse mümkün görünmüyor çünkü şehir dışında iş bulup aldığım maaşla tek başıma geçinmek beni daha da korkutuyor ki ülke ekonomisini biliyorsunuz.

Hayatımda hiç bu kadar çıkmazda olmamıştım, aynalardan kaçar oldum Daha yazmak istediğim o kadar çok şey var ki. Şimdilik bu kadarını yazıyorum, bana dua edin ya da iyi dileklerde bulunun. Sevgilerimle.

(Görsel: Muslimondeen)