Ben Vera, her şey 4 sene önce kapanmak istediğimi söylememle başladı. Daha 11 yaşında bir çocuktum, annem bana birçok ebeveynin aksine çok fazla karşı çıktı “İstersen kapanma, bak pişman olursun.” gibi sözler söyledi ama ben salaklık yapıp annemi dinlemedim ve kapandım. Okulumuz dini bir okul olduğu için herkes kapalıydı, ben de onlardan özenmiştim, kapalı olmayı bir oyun sanıyordum. Dini vazifeden bile haberim yoktu, kapandıktan bir hafta sonra açılmak istedim, anneme söyleseydim tabii ki de izin verirdi ama her şey anneme söyleyeceğim gece dedeme misafir olarak gitmemizle değişti. Odada otururken dedem birden “Sen de kesin ablan gibi 1-2 aya açılırsın hepinizin kanı aynı sonuçta.” dedi ve ben o konuşmadan sonra inat ettim, o akşam anneme açılmak istediğimi söylemedim, söyleyemedim.

Bazen diyorum ki keşke inat etmeseydim, söyleseydim o akşam, bu olayın üstünden 4 yıl geçti şu an lise 1. sınıftayım ve 15 yaşındayım. İçimde 4 yıldır tuttuğum bu isteği daha fazla tutamadım. Bu sene yarıyıl tatiline 1 hafta kala anneme bir not yazdım ve okula gittim notta açılmak istediğimden bahsediyordum. Eve gelince korkuyla içeriye girdim, annem üzgündü, ablam ve kardeşim bana kınayan bakışlar atıyorlardı. Oysaki ablam da benim yaşlarımda açılmıştı, neden ben bu kadar kınanıyordum ki? Annem elinde benim yazdığım notu göstererek “Bu ne?” dedi, ben de “Her şeyi yeterince açık belirtim zaten.” diyerek tersledim. Birden ağlamaya başladı, “Dini; sizlere, gençlere öğretemedik.” dedi. Ne yapacağımı şaşırdım, öylece kaldım. Benim vereceğim karar için kendisi ağlıyordu. Tekrar ettim “Anne ben açılacağım.” dedim daha da fazla ağlamaya başladı. Tamam, dedi “Açıl ama hemen değil yaz tatiline kadar bu konuyu düşün, eğer hâlâ fikrin değişmezse açıl.” dedi. İçime bir umut doğdu çok mutlu olmuştum, “Ama sonra açılırsan gözümden düşeceksin.” demesiyle hevesim kursağımda kaldı.

Ben annemin güvenini kırmamak için yıllarca uğraşmıştım, tabii ki de direkt “Hadi açıl.” demesini beklemiyordum ama yine de ağır gelmişti. O gece boyunca ağladım, düşündüm, gerçekten açılırsam herkes beni kınayacaktı. Teyzemler başta olmak üzere akrabalarım, hep erken yaşta kapandığım için beni överlerdi. Şimdi açılırsam hepsi bana kötü davranmaya başlayacaklar öte yandan arkadaşlarımın aileleri çocuklarının açılan bir kızla arkadaş olmalarını istemeyecekler. Annemin arkadaşları bana kınayan gözler ile bakacaklar. Hatta belki psikoloğum bile beni kınayacak.

Ne yapacağımı bilemiyorum, bazen diyorum ki keşke bir zaman makinem olsa geçmişe gidip her şeyi düzeltsem o akşam dedeme gitmesem ama maalesef böyle bir şey imkânsız…

(Görsel: Mansooreh Hosseini)