Merhaba. Bu sayfayla karşılaştığım için kendimi çok şanslı hissediyorum, içinde benim de bulunduğum kâbusu paylaşabilecek birileri olduğu için özellikle.
17 yaşındayım, üniversite sınavına hazırlanıyorum. Orta düzeyde muhafazakâr bir ailem var, daha doğrusu babam da dâhil olmak üzere baba tarafım öyleler. 14 yaşındaydım ilk kapandığımda; amcamın öngörmesiyle ve babamın dayatmasıyla, gerek psikolojik gerek fiziksel şiddetiyle buna maruz kaldım. Liseye geçtiğimde başımı örteceğimi söylüyordu, örtmeme gibi bir şansım da yoktu, babam ne derse o olurdu. Lisenin ilk yılında ayna karşısında ağlayarak başımı kapatırdım. 2. yılı bu durumu kabullenme evremdi, babam ne diyorsa o olacaktı, artık diretmenin bir anlamı yoktu.
Ama 11. sınıfa geçtiğimde işler biraz değişti. Artık çocuk değildim, belirli bir kalıbın içine girmemem gerekiyordu, kendim olmalıydım. Sahip olduğum görüntü bana ait değildi, her aynaya baktığımda başka birini görüyordum ve adeta kendimden tiksiniyordum. Bu yüzden dış görünüşüme daha çok önem göstermeye başladım. Mükemmeliyetçi bir insana dönüştüm, kendimi sürekli ayna karşısında başörtümü düzeltirken buluyordum. Bu durum çok zoruma gidiyordu ve en nihayetinde evden çıkmayan, arkadaş davetlerine katılmayan, ailesiyle bir yerlere gitmeyen ve hatta odasından bile çıkmayan asosyal bir kıza dönüştüm. Psikolojim yerle bir oldu, özgüvenim sıfırlandı. Okula gitmek dışında evden çıkmıyordum, okula bile kendimi zorlayarak gidiyordum. Bu durumu kimseye anlatamadım; başıma geleceklerden, babamın duymasından, bana yapacaklarından korktum. Ama annem öyle değildi; bizi dinler, bize yardımcı olurdu. Ona anlattım döktüm içimi, ne kadar zorlandığımı, görüntümün bana ait olmadığını, her günümün bir kâbus olduğunu, özgüvenimin sıfırlandığını ve bu yüzden dinden soğuduğumu… Annem 3 sene kapalı kalmış fakat bu zaman içinde hiç şikâyetçi olmayan kızının bunları söylemesine şaşırdı haliyle ama beni dinledi. Açılmamın ne kadar günah olduğunu dile getirse de bir yandan nasıl istiyorsam öyle yapmamı söylüyordu. Ama babamın bu durum karşısında ne yapacağını ikimiz de bilmiyorduk ve hala bilmiyoruz. Babama başörtümü çıkartacağımın konusunu bile açamam, siz düşünün nasıl biri olduğunu. Ama kararlıyım; üniversiteye başladığımda bulunduğum şehirden ayrılıp kendime yepyeni bir sayfa açacağım. Annem benim yanımda oldukça bunu başarabilirim asıl sorun babam. Babama nasıl söyleyeceğim, eğer şimdiden söylersem üniversiteye asla göndermez. Üniversiteye başladıktan sonra bir şekilde öğrenecek ama nasıl…
(Görsel: Princess Mononoke)
“Babama açılacağımı söylersem beni asla üniversiteye göndermez.” için 2 yanıt
Seninle aynı durumu yaşadım. Moralini sakın bozma hatta bu durum seni daha çok hırslandırsın. Çok ders çalış hemen iş hayatına atılabileceğin sağlam bir bölüm oku ki kendi ayaklarının üzerinde daha hızlı dur ve babanla bağını kopar. Şimdilik ikili oyna her şey yolundaymış gibi seneye açılırsın. Tatillerde de kapanırsın. Bu arada bu zulmü yaşatan, kızlarına kendi hastalıklı saplantılı ideolojilerini sualsiz empoze edip onların ömrünü karartan bütün ebeveynlere ahım var. Olmaz olsun öyle anne baba.
Ben de bu sene üniversite sınavına girdim ve istediğim üniversiteye puanım yetiyor fakat babam benim açık olduğumu ve açık olmak istediğimi öğrense asla göndermez üniversiteye. Şimdiden beni tehdit etmeye başladılar. Bu yüzden başka bir şehirde okuyacağım ve sanırım kaçmam gerekecek. Artık dayanamıyorum. Böyle yaşamaktan bıktım. Umarım bu sorunları yaşayan bizler için her şey güzel olur.