Ben 8 yaşındayken annem hep başörtünün bana ne kadar yakıştığını söylerdi, ben de özendiğim için okul dışında hep takardım ve 5. sınıfa geçtiğim zaman İmam Hatip ortaokuluna yazdılar beni ve böylece kapandım. İlk zamanlar pek de rahatsız olmuyordum ama sadece birkaç ay geçtikten sonra istemedim, oturduğumuz yerdeki arkadaşlarım hep açıktı, güzel kıyafetler giyip saçlarını savurabiliyordu fakat ben uzun badiler üzerine tunikler giyip onlarla geziyordum. İşte tam da o zamanlar özgüvenim yerle bir olduğu için, içine kapanık biri oldum. 7. sınıfa geçtiğim zaman ise İmam Hatip’te daha fazla yapamayacağı mi söyledim ve özele geçtim ama gün geçtikçe başımdaki örtünün ağırlığı da artıyordu. TEOG sınavından sonra da fen lisesi kazandım. Başarım bu liseyi kazandıktan sonra düştü, derslerim kötüydü öğrencilerse çok iyiydi. Çalışmama rağmen yapamıyordum ailem yanımda olmak yerine sürekli beni eleştiriyorlardı “Yapamıyorsan okuma, kendini rezil etme.” gibi cümleler kuruyorlardı. Şu anda 17 yaşındayım ve artık başımdaki örtü yüzünden her gece ağlıyorum öyle bir yük oldu ki bana, boğuyor beni, derslerime odaklanamıyorum. Daha fazla dayanamayıp açıldım, anneme istemediğimi kendimi rahat hissedemediğimi söyledim, bana dediği şey ise “Başımıza orospu mu oldun, kime göstereceksin kendini, başın göğe mi erecek açtığında?” oldu.

Ben her geçen gün daha da içime kapanıyordum, anneme bunu sürekli söyleyip ısrar ettim, üniversite için tıp kazanırsam ve başka şehre gidersem rahat bırakın izin verin, dedim. Akşamı annem babama söylemiş “Kızın açılmak istiyor, sürekli ısrar ediyor konuş bunla.” diye. Babam ise direkt üstüme yürüyüp “Ne istiyorsun sen bizden? Anneni ve beni üzmeye hakkın var mı?” dedi. Cevap dahi veremedim ağzına geleni saydı. “Senden bu kafayla hiçbir halt olmaz senin hakkın okuldan alınmaktadır. Evlen biz de kurtulalım artık senden.” dedi. Annem de tabii onu destekliyor. Sanki ben açılmayı erkekler için istiyormuşum gibi her türlü hakareti yedim.

Şu anda ölmek istiyorum her gece ölmek için dua ediyorum. Eğer günah olmasaydı çoktan intihar etmiştim. Denemedim değil denedim ama olmadı. Ve artık cesaretim de yok. Hiçbir şey için yok. İçimde özgür çocuksu bir kız var ama dışarıda soğuk asosyal, kimseyle konuşmayan, çekingen, insanların gözlerine dahi bakamayan bir kız var. Hepsi bir örtü yüzünden, bu örtü beni robotlaştırdı. Kimse beni anlamıyor.

(Görsel: Behrouz Mehri)