Merhaba, 16 yaşındayım ve yaklaşık 5 yıldır kapalıyım. Muhafazakar bir ailede doğduğum için, çocukluğumdan beri ergenliğe girdiğimde kapanmam gerektiği söylendi. Regl oldum ve kendi isteğimle kapandım. Ama şu an her dışarı çıkışımda başımı örtmek, uzun kollu giymek, bilek göstermemek bana çok çok ağır geliyor. Açılmak istediğimi şaka yaparak birkaç kez dile getirdim, fakat her defasında annemden “Şakası bile hoş değil, asla açılamazsın” gibi cevaplar aldım. Ablam da hep “Anne bunu üniversiteye yollamayın, açılıp gelir bu” vb. şeyler diyor. Halbuki bilmiyorlar; rüzgârın saçımı uçuşturmasını, güneşin saçıma renk vermesini, tuzlu suyun saçıma değmesini, özgür bir birey olarak istediğim gibi giyinmeyi istiyorum. Belki sizin için çok basit olabilir. Ya da saçlarıma bu kadar anlam yüklemem mantıksız gelebilir, fakat bunlar benim bu hayatta yapmayı en çok istediğim şeyler.

Babam beni dışarıda her gördüğünde “O tuniğin boyu ne, pantolonu çıkartacaksın” deyip asla günümün nasıl geçtiğini, neler yaptığımı sormuyor. Tek istediği şey, İslam’a uygun bir genç kız olarak giyinmem. Mutlu olmam veya özgür hissetmem değil. Ne kadar saçma değil mi? Erkeklerin saçını göstermesi hiç sorun değilken, kadınlar için İslam’da birçok şey sorun. Bu sıcacık havada başımı örtmek, sweat giymek, her yerimi kapatmak… Bunları erkekler bilmiyorlar, bizzat ben yaşıyorum. Bu savaşı 5 yıldır veriyorum. Sorgulamaya ise 1 yıl önce başladım. Sırf kapalıyım diye voleybolu rahatlıkla oynayamıyorum. Tiyatro okumak istiyorum, fakat örtüm olduğu için her role giremeyeceğimden sadece hayâl olarak kalacak.

Ama ileride bir gün, sadece tek bir gün olsa bile, ben kendimi özgür hissedeceğim, güneşin saçlarımı okşamasına zevkle izin vereceğim. Umarım hepimiz buna son verebiliriz. Sevgilerle…

(Görsel: Sara Riches)