Merhaba. Gördüğüm kadarıyla benden büyük ablalarım hikayesini anlatmış. Ben de size 9 yaşında kapanmamın hikayesini anlatmak istiyorum.
Ben 2004 yılında muhafazakar bir ailede “yobaz” diye tasvir edilen bir şehirde doğdum. Çevremdeki herkes kapalı ve dinine düşkün insanlardı. Açık giyenler, erkek arkadaşıyla sokakta el ele gezenler, yani kısacası başı kapalı olmayan tüm kızların “dinsiz” damgası yediği bir ailede büyüdüm. Küçüklüğümden beri öyle gördüğüm için, ben de ister istemez öyle şekillendim. Çocukluğumda bana kısa etek, askılı bir bluz bile giydirmezlerdi. Her yaz Kur’an kursuna gitmek için zorlarlardı. Erkek “arkadaşımın” olmasına bile izin vermezlerdi.
Daha 9 yaşındayken kapandım. Neden kapandığımı dahi bilmiyordum, ama böyle görmüştüm, o zamanlar çocuk olduğum için hiçbir şeyin farkında değildim ve bana kimse “Daha çocuksun yapma, erken” demedi. 5. sınıfta İmam Hatip ortaokuluna yazıldım, kimse bana “İmam Hatip’e gitmek istiyor musun?” diye sormadı bile. Hayatımı muhafazakar ailem şekillendiriyordu. Ortaokul bittikten sonra yaz tatilinde açılmak istedim, ama ailemden korktuğum için dile getiremedim. İstemeyerek 3 yıl boyunca taktım, her gece ağladım, mutlu değildim. Yine 15 yaşında bir gece ağlarken, annem sesimi duyup yanıma geldi. “Dayanamıyorum, mutlu değilim” diye bağırdım. Annem nedenini sorduğunda “Başörtüsü” dediğim için “Seni bir doktora götürelim” dedi… O gece ailemin hiçbir zaman beni anlamayacağını, desteklemeyeceğini anladım. Bir sene boyunca konusunu açmadım, sonrasında başörtünün içinde daha çok acı çekmeye başladım.
16 yaşındayken artık gerçekten açılmak istedim ve bunu dile getirdim. Ailem beni desteklemedi, aksine kızdı, isteğimle kapandığımı kimsenin beni zorlamadığını söylemeye başladılar. Kapandığımda daha 9 yaşındaydım, kapanmak gibi büyük bir olayı kendi irademle seçmiş olabilir miydim? Kapanmanın getirdiği sorumlulukları idrak edebilecek bir yaşta bile değildim. Sanki büyük bir suç işlemişim gibi davranmaya başladılar. Ertesi gün yengem geldi “Sen eğer açılırsan benim kızlarıma da kötü örnek olacaksın” diyerek beni azarladı. 16 yaşındayım, bana nasıl böyle yüklenirler hâlâ anlayamıyorum… O gece bir kez daha ailemin beni desteklemeyeceğini anladım ve bir karar verdim. Açıldım, ama aileme söylemedim, şu an hâla bilmiyorlar açıldığımı ve korkuyorum, öğrendikleri zaman verecekleri tepkinden korkuyorum.
İlk zamanlar çok mutluydum, özgür hissediyordum, ama şu an hâla özgürce yaşayamadığımı fark ettim Yaşıtlarım rahat rahat gezerken “Acaba buradan bir tanıdığım çıkar da beni böyle görür mü?” diye korkuyorum. Sizler gibi kendi ayağımın üzerinde durabilecek bir yaşta değilim, ailem öğrenirse ne yaparım bilmiyorum. Ailemi hiçbir zaman affetmeyeceğim, benden özgürlüğümü aldılar. Her gece ağlıyorum, dua ediyorum, ama Allah bana neden yardım etmiyor? Neden beni bu yükten kurtarmıyor? Ben artık böyle yaşamak istemiyorum… İntihar edersem beni yakacak mı? Her şeyin sorumlusu ben mi olacağım?
(Görsel: Pakistan)