Muhafazakâr sayılabilecek bir ailede büyüdüm. 6. sınıfta regl olduğumda, annemin örtüm olmadan dışarı çıkamayacağımı söylediğini çok net hatırlıyorum. Örtüyü hiçbir zaman takmak istemedim. Dershaneye örtülü gittim, görünüşümden nefret ediyordum. Hatta bunu o kadar sindirememiştim ki dershanede başımı açıp annem geldiğinde ya da dershaneden çıkarken tekrar takıyordum. Annem bir kere yakalamıştı ama o da farkındaydı takmak istemediğimin.

O zamanlar İmam Hatip’e gidiyordum, çoğu arkadaşım kapalıydı ben de yalnız olmadığımı düşünerek kabullenmiştim. Genelleme yapmak istemem ama İmam Hatipler gerçekten bomboş yerler. 4 yılda bana hiçbir şey katmadı. En azından bunu aileme gösterip lisede Anadolu lisesine geçebildim. Liseye geçtiğimde daha da zorlanmaya başladım. İstediğim gibi giyinemiyordum, aşırı terliyordum. En azından Anadolu lisesindeydim ama. Çok farklı arkadaşlarım oldu daha da sorgulamaya başladım. Başımdakine hiçbir anlam yükleyemiyordum ama açılmayı da ciddi ciddi düşünmemiştim. Çünkü ailemi hazırlamam gerekti önce.

11. sınıfta her şey başladı, önce örtümü boynum açık dolama şeklinde yapmaya başladım. Bu gerçekten daha iyi hissettiriyordu. Bunu da kabullenmediler ama alıştılar. Babam her zaman daha ılımandı, örtümle dinimin yargılanmayacağını biliyordu ama o da takmamı istiyordu. Kadınlar için İslam’ın merkezinde kapanma var diye düşünüyorlar. Ve bir zaman sonra olduğum gibi görünmediğimi fark ettim. Göründüğüm gibi de değildim. Abimse ayrı bir dünyaydı, ailem ne yapıyorsa tam tersini istiyordu (çoğu zaman haklıydı) yani iki asi çocuk aileye fazla geliyorduk. Bense bu kimliği taşımaktan çok yorulmuştum ve bir gün anneme açılmak istediğimi söyledim. Aşırı şaşırmadı ama beklemiyordu. O da benim yaşımdayken açıktı ve bu özgürlüğü tatmıştı. Benim neden özgür olmama izin vermediğini hep sorguladım. Açıkken yaşadığı sarkıntılıkları falan kapanınca yaşamadığını söyledi, beni de bu yüzden bu şekilde görmek istiyormuş.

En son annem bu şekilde benimle dolaşmaktan hoşnut olmayacağını ve her şeyimle babamın ilgileneceğini söyledi. Bana fark etmezdi tabi, babamla da konuştum neden bunu istediğimi anlamadığını söyledi, ben de bunu istediğimi ve bir tanecik hayatımı böyle sürdürmek istemediğimi söyledim, daha iyimser davrandı. Sonra okula açık gittim. Kapalı olduğumda hadi ama o kadar da kısıtlamıyor bu seni desem de o gün gerçekten özgür hissettim. Gerçekten özgür.

Sonuçta bu hayatı ben yaşıyorum neden başkasının istediği şekilde yaşayayım? Hala annem benimle konuşmuyor, ama alışır diye düşünüyorum.

(Görsel: Bahar Sabzevari)