Merhaba. Aslında ben hep bildiğini okuyan inadı inat birisiyimdir. Kapanmak tamamen benim isteğimle, 3 dakikada karar verip uyguladığım ve 2. gününde ‘Ne yaptım ben?’ dediğim ama ‘Açıl kapan, oyuncak mı bu? Alışacaksın, nefsini kontrol et’ diyerek bırakamadığım bir şey haline geldi. Ve yemin ediyorum 3. gün nefret ettim, gerçekten nefret ettim. İşyerimde kapandığım için benimle konuşmamaya başlayan kişiler oldu… Sonrasında ‘Bu nefsinle girdiğin bir savaş’ diye diye kendimi kapanmakla yücelttiğimi sandığım zamanlar oldu. Çıkarmayı çok istedim hatta bir gün akşam eşimle gittiğimiz bir yere başımı açarak gittim, ama nedense ertesi gün aynı cesareti gösteremedim. Kamu kurumunda çalışıyordum o zamanlar, kurumlarda başı kapalı olmak yasaktı ve biraz da sanırım bunun rahatlığı vardı. Ben bu sıralarda araştırmaya başladım Kuran’ı, 2 sene sürdü neredeyse… Ve en kötüsü bir gün haberleri okuyorum ve haber şu: “Resmi dairelerde başörtüsü serbest olacak!” Nasıl içim aktı anlatamam… Daha da zorunda kalacaktım. 2 hafta sonra çıkardım ve işe gittim. İnanır mısınız kimse sormadı. Eşim 3 hafta sonra “Soracağım ama unutuyorum, açıldın mı kız sen?” dedi. Çok güldüm ve ben hala gülüyorum.

(Görsel: László Fehér)