Merhaba. Bu siteyi keşfetmiş olmak, benim durumumda olan insanların varlığı ve yalnız olmadığımı bilmek bir nebze iyi hissettirdi beni. Benim durumum aslında çok da farklı değil.

Bu sene üniversite sınavına hazırlanacağım. Ben de herkes gibi bir heves uğruna kapanmıştım, henüz 12 yaşımdayken. Kapandığım ilk gün evden çıkarken annem bana “Bu oyun değil, kapanacaksan tam kapanacaksın, bir süre sonra açılacağım demeyeceksin” demişti. Arada aklıma açılma düşüncesi geliyordu ama ben bunu annemin söylediği şey yüzünden kafamdan attım. ‘Olmaz, böyle bir şeyi yapamazsın, cehenneme gidersin’ derdim kendi kendime. Ve küçüktüm, yani oldukça dar görüşlüydüm. Hatta öyle dar görüşlüydüm ki açılan birini görünce önyargılı davranıyordum. Bana ne öğrettilerse, ne gördüysem onu uyguluyordum. 12 yaşında bir çocuk ne yapabilirdi ki… Hala üzülüyorum çocukluğuma. Hep büyük bir insan gibi davrandım. Düşüncelerim de buna dâhil, hep büyükler gibiydim, çocukluğumu yaşayamadım. Şimdi kızıyorum kendime.

Aradan 5 sene geçti, 11. sınıfın sömestr tatilinde anneme açılmak istediğimi söyledim. Ama bunu demek o kadar zordu ki benim için, bir yandan yakın 2 arkadaşımla konuşuyordum. Beni çok desteklediler söylemem için, çok teşekkür ediyorum onlara. Sonunda gittim annemin karşısına oturdum ve açılmak istediğimi söyledim. İnanmadı tabii en başta, şaka yapıyorum sandı. Ciddiyetimi görünce benimle ilgilenmeye başladı. Yemin ediyorum bana bu kadar tepki göstereceğine inanamazdım. İlk başta güldü, sonra ‘Dalga mı geçiyorsun sen’ diye bağırmaya başladı. Babamı aradı sonra, “Kızın böyle böyle diyor” diye. Babam da inanamadı tabii. Zaten kim inanırdı ki başını güzelce örten, uzun kıyafetler giyen, asla kısa bir şey giymeyen bir kızın açılmak istediğine. Çevremde herkes beni örnek gösterirdi. “Bak şu kıza ne güzel kapalı, sen de onun gibi kapansana” diye hep benden geçen baskı uygularlardı. “Bu evde olduğun sürece, evlenip gitmediğin sürece açılamazsın. Sonrasında ne bok yersen ye.” demişti babam. Hala yazarken gözlerim doluyor çünkü hiç beklemiyordum babamdan bunu. Annem dese bu kadar üzmezdi beni.

Zaman geçti… Tabii ben zaten uzun zamandır ailem alışsın öyle söylerim diye dar ve kısa giyinmeye, şalımı geriden yapmaya başlamıştım. Ben açılmak istediğimi söyledikten sonra annem kıyafetlerime de karışmaya başladı. Evden her çıkışımda kavga etmeye başladık. Böyle okula gidemezsin, ne bu hal vs… Dediği hiçbir şeyi dinlemedim, kendi bildiğimi okudum. Açılmak istediğimi sürekli söyledim ve her defasında kavga ettik. Kendisi de çok dindar birisi değil. Namaz kılmaz, dini görevlerinin çoğunu yapmaz ama bana karışır. Neden açılmama izin vermediğini sorduğumda ‘’Kusura bakma ben kendimi düşünüyorum, ahirette bana soracaklar hesabını, neden kızına bir şey öğretmedin diye” demişti. Ve ben her koyunun kendi bacağından asılacağını, benim günahımın bedelini benim ödeyeceğimi söyledim. Ama nafile… Dayanamadım, evden çıkarken babamın karşısına dimdik çıkıp ‘Baba ben açılacağım’ dedim. Pat diye söyleyince şaşırdı tabii. Sonra gülüp gitti. O gün beni çağırdı konuştu güzelce, neden açılmak istiyorsun diye sordu. O an var ya dilim kilitlendi, konuşamadım, birkaç şey söyleyebildim sadece. Sonra ‘Annen izin verirse açıl’ dedi. Dalga geçerek söylediğine eminim… Şimdi ise anneme söylüyormuş bana diyemediklerini. Başını güzel kapatsın, güzel giyinsin vs… Şimdi hala kapalıyım, açılamadım ama içimde gram örtünme isteği yok. Evden dışarı çıkmıyorum başımı örtmek istemediğim için. Kabuğuma çekilmiş bir şekilde hayatımı sürdürüyorum. Kendimi iyi hissetmiyorum… Daha fazla bu yükü taşımak istemiyorum ama aileme de anlatamıyorum. Ben ne yapacağımı bilmiyorum.

(Görsel: Paul Klee)