Ben şu an 16 yaşındayım, 13 yaşında kapandım, aslında güzel bir duyguydu ama ablam kapandı diye kapanmıştım onu kıskanmıştım ona yakıştı bana da yakışır diye yapmıştım aslına. Bu zamana gelene kadar açılmak aklıma bile gelmiyordu ta ki bir gece dışarı diz kapaklarıma gelen bir şort ve üzerime tişört giyene kadar.

Sonra ben ablama dedim “Açılacağım.” diye, o da “Açıl.” dedi. Kafama koymuştum lise başlasın açılacaktım ama kilolu olduğum için ikizim ve annem karşı çıktı. Ben istemediğim bir şeyi yapmak zorunda değilim, çok araştırdım kapanıp sonra açılmayı tabi. Lafın doğrusu giyecek pek bir kıyafetim yoktu, her yere aynı kıyafetle gidiyordum, ablamdan rica edip istiyordum ama nereye kadar isteyeceğim. Babam para falan vermezdi, annemin de beni pek sevdiği söylenemez.

5 kardeşiz, hepsini birbirinden ayırır, ayrı sever ama bana gelince ben lanetliyim keşke doğurmasaymış. Bu lafların etkisinde kaldım, çok dayak yedim, bu baskı üzerine 14 yaşında sigara içmeye başladım. Ailem ablalarım görmesin diye çok uğraştım ama eninde sonunda öğreneceklerdi. Bir arada ablamgil içerken içki de içmiştim. Ablam “Başındaki yazmadan utan, madem içeceksin çıkart!” dedi. Hepsini düşündüm 1 ay öncesinde açılmaya karar verdim, bunu aileme söyledim. Annem “Bi’ açıl.” dedi “Bi’ hadi kolaysa açıl bakalım ben sana ne yapacağım.” dedi. İkizimde iri yarı, güçlü kaslıyız. “Bi’ açıl ağzından kan gelene kadar döverim.” dedi.

Hiçbirini kafama takmadım, el âlem ne der takıntısına girdim ama ne namaz kılıyordum ne de kafamdakine değer bir şey yapıyordum. Boşuna takıyorum hissi veriyordu, el âlemi de kafama takmadım, her söz için bir tane sigara yaktım ama şöyle bir şey var ben ne onlar için kapandım ne de onlar için açılacağım. Kimse bana istemediğim bir şeyleri yaptıramaz.

(Görsel: Anatoly Rotar)