Merhaba. Muhafazakâr bir ailede büyüdüm. Ailem hiçbir zaman baskıcı ya da zorba olmadı, öncelikle bunu söylemek isterim. Kapandığımda 13 yaşındaydım, kimsenin üzerimde bir zorlaması baskısı olmadı, çevremde bulunan herkes kapalıydı ve benim de kapalı olmam gerek diye düşünüyordum. Bir heves kapandım, arkadaşlarım beni kapalı olarak ilk gördüklerinde “Sen ne yaptın?” dediler. Şaşırmalarına şaşırdım çünkü doğru olanın bu olduğunu sanıyordum, liseye başladığım zaman ne kadar büyük bir hata yaptığımı fark ettim ama İmam Hatip lisesinde okuyordum ve açılmaya cesaret edemedim çünkü orada alacağım tepkilerden korktum.

Zaman geçtikte içimde bulunan açılma isteği şiddetleniyordu, yapamıyordum, mutlu olamıyordum, o örtü sanki yükmüş gibi geliyordu bana. Zaman geçti üniversiteye başladım ve açılma isteği gitgide şiddetlenmeye başladı, dayanamayıp anneme açılmak istediğimi söyledim, son derece sert bir biçimde asla açılamayacağımı eğer açılırsam hakkını helal etmeyeceğini hatta evlatlıktan reddedeceğini söyledi korktum hiçbir şey yapamadım, annemi kaybetmeyi göze alamazdım ama bu şekilde de mutlu değildim.

Anneme konuyu her açmaya çalıştığımda daha konuşmadan konuyu kapatıyordu birinci sınıfın bittiği yaz eve dönmeyip okuduğum şehirde kaldım. oturup düşündüm açılırsam neler olacağını, kimin ne söyleyip ne düşüneceğini uzun uzadıya sorguladım kafamda ölçüp biçtim ve vardığım sonuç şu oldu; insanlar konuşuyor, ne olursa olsun konuşuyor, bugün beni konuşacaklar yarın bir başkasını… Önümde bulunan 30-40 yılı neden insanların ne diyeceğini düşünerek geçirecektim ki? Ben de açıldım. İlk başta ailemden ve yakın çevremden sakladım bu durumu, yaz sonu eve döndüm, herkesin kızmasını beklerken kimse bir şey söylemedi ve ben iyi ki açılmışım dedim.

Biz kadınlar başımız dik durmadığımız sürece insanlar bizi alt edebileceklerini düşünüyor onlara bu fırsatı vermeyelim. Nasıl istiyorsam, nasıl istiyorsanız öyle yaşayın. Açılmak mı istiyorsunuz kimse sizin zorla başınızı kapatamaz, açılın. Unutmayın kadınlar biz birbirimize destek olduğumuz sürece güçlüyüz.

(Görsel: Majid Arvari)