Merhabalar. Ben 13 yaşından beri kapalı olan, 17 yaşında lise son sınıf öğrencisi bir kızım. Son 1.5 yıldır ben de kapalı olmak konusunda mustaribim. Geçtiğimiz yıl, tam bir sene önce, arkadaşımdan eve dönerken açık geldim ve aileme artık açılmak istediğimi açıkça belirttim, daha öncesinde de konuşmayı denemiştim ama bana bağırarak ve hakaretlerle karşılık vermişlerdi. O eve açık geldiğim gün annem tarafından ağır hakaretlere maruz kaldım, 3 gün bir şey yemeden oturdum ve ailem beni zorla psikoloğa götürdü. Tabii ki psikolog başörtüsü kendi ideolojisinden olduğu için ve annemlerin yanında olmak adına bana destek vermedi, aileme bunun zorlamayla olmayacağını söyleyemedi. Ve başarısız olup 1.5 sene daha sabrettim.

Ama artık dayanamıyorum. Yarın son sınıfım başlıyor ve ben başörtümü takarken boğazım düğümleniyor. O yüzden yarın sabah evden kapalı çıkıp, yolda açacağım ve okula öyle gideceğim. Umarım her şey güzel olur ve bu sefer baskı beni yıldıramaz ve bu işi başarırım.

Son sınıfta olduğumu söylemiştim, bu sene mezuniyetimiz de olacak ve ben hayatım boyunca o fotoğraflara kendimi kapalı olarak görerek bakmak istemiyorum. Bunun için ailemi karşıma almaya hazırım. Çevrem de zaten benim için önemli değil.

Umarım bu yazdığım benim durumumda olan herkes için iyi gelir ve cesaret alırlar. Biz kendimizi ezdirmeyeceğiz. Ailemiz bizim en yakınımız olması gerekirdi. Sırf kendi ideolojileri için ve “kim ne der” takıntıları yüzünden hayatımız zehir olup ailemizle aramızdaki bağlar kopuyor ve en büyük düşmanımız haline geliyorlar. Baskı çok kötü bir şey umarım bir gün herkes aydınlanır. Aydınlık gelecek karanlık geçmişimize takılmamakla oluşur.

(Görsel: Morteza Katouzian)