Normalde buraya bir resim atacaktım ama son anda vazgeçtim. Sanırım yazmak daha doğru diye.

Sanırım herkesin bir hikayesi var. Bir problemi ya da sorunu. Bu problem basit ya da zor. Senin içini ne kadar yaktığıdır önemli olan. Benim içimi yakan şeyler benim için en büyük sırlardır. Kimseye hatta kendime bile açıklayamadığım sırlar. Bunları şu an yazmak gerçekten zor.

Ben 17 yaşına girecek bir gencim. Ama ruhum çoktan yaşlanmış ve yıpranmış durumda. İnsanlar bana “Niye bu kadar mutlu ve hareketlisin?” diye soruyorlar. Sebebini söylemiyorum, acılarımı gizleyebilecek tek güç bu. Ama her üstüme gelindiğinde tutmakta zorlanıyorum. Eski yaşadığımız evde üst komşumuzun torunu -taciz denilir sanırım- bana istemediğim şeyler yaptırıyordu. Ben o çocuktan kaçmak için babaannemlere giderdim. Köydeki erkek kuzenlerimden bana en yakın yaştaki beni taciz etmeye başladı. Ne olduğunu bilsem de kaçacak yerimin kalmaması demekti bu. O en fazla 12 yaşındaydı. Ve beni tehdit etmeye başladı. Bu nasıl olmuştu? Onun bu sözleri beni korkuttu. “Beni dinlemezsen söylerim onlara. Bunu ister misin? Sus ve ne dersem yap yoksa söylerim” ki ben anne babamdan aşırı korkardım, döver kızarlar diye. Artık orası da kabusa dönmüştü. Arada sırada annemin teyzesinin evine giderdik. Oradaki teyze çocukları da bana aynısını yaptı. İnanmak istemesem de o da oldu. Hayat bana acımadı. Daha 5 yaşındayken hayatı tattım. Tüm bu evren küçücük bir çocuğun acı dolu bakışını görmedi. Kişiler değişti. Taşınınca bir dert gitti dedim.
6. sınıfa gelince durmalı dedim. Her “İstemiyorum.” dediğimde tehdit etti, tehdidine “Söyle, sana kızarlar, hapse bile gidebilirsin.” demeyi akıl ettim. Ondan uzak durmak istedim ama o zaman sorun olduğu anlaşılırdı. Pes etmedim savaştım. Tüm erkeklerden sıyrıldım. Hepsine abim gibi davrandım bu şekilde kimse anlamadı, anlarlarsa suçlu ben olurdum.
Bazen arada hatırlatmaya çalıştılar, bu zamanlarda düştüm yıkıldım ama pes etmedim.

Yıllar geçti. Annemler 7. sınıfın yazında beni kapanmaya ikna ettiler, zaten bitap haldeydim, hayır, demedim. Şu an lise 3. sınıfım ve güçlü bir insansam bunu da atlatırım diyorum. Ama yapamıyorum. Şiddetten korkuyorum. Hiç yaşayamadığım hayatı istiyorum. Saçlarımdan eksilmesin rüzgâr. Saçlarım için de istemiyorum, bu şekilde dine de leke getiriyorum “Kapalı mısın sen?” diyorlar.

Ben, bu şekilde ben olmuyorum. Ben güçlü olmak istiyorum. Ben hayalimdeki mutlu beni istiyorum. O kadar zaman ölmek istedim, haklıyım bence, hiçbir arkadaşım bilmiyor geçmişimi, herkes sanıyor ki gereksiz bir depresiflik bu. Hayır, değil. Ailem bana iyi baktıklarını iddia ediyorlar, beni hep bir tecavüzcüye emanet ederek mi? Sanmıyorum. Acılar içinde kıvranıyorum, ailemin insanlara anlayışlı olup bana olmamasına dayanamıyorum. Katı bir aileler. Beni emirleriyle şekillendiriyor. En küçük durumda dövülmek istemiyorum. Ben bunu istemiyorum! Ailemin bana her sinirlendiklerinde “Seni öldürsek bir gram üzülmeyiz.” demeleri kırıyor. Ben böyle mutlu değilim, söylemem için yardım edin. Çok saçmalayarak ve atlayarak yazdım yine de uzun oldu. Özür dilerim. Ben bu maskeden yoruldum, maskemi çıkarmak zorundayım. Ölmek istemiyorum. Kendimi öldürmek istemiyorum.

Sevgiler.

Angel.

(Görsel: László Fehér)