Merhaba.

Benim hikayem de buradaki birçok kişinin hikayesinin aynısı, belki aynı hayatları yaşıyoruzdur. Henüz ortaokulu bitirmemişken amcamın kapanmam için yaptığı baskılarla başladı her şey. Amcam elinde başörtüyle peşimde dolaşırken babamın yanına giderdim beni saklaması için. Ona göre benden iki yaş büyük olan kuzenim kapalı olduğu için, artık ben de kapanmalıydım. Ramazan aylarında kapanıyor, okulun açılacağı günü iple çekiyordum. Ortaokul bittikten sonra bu baskılar daha da arttı, üstelik babam bu konuda bir şey demiyorken, annem amcama destek olup kapanmam gerektiğini her fırsatta dile getiriyordu. Beş yıl boyunca direndim bu baskıya fakat mezuna kaldığım yıl artık kaçacak bir yerim kalmamıştı. Giydiğim pantolonlar bile söz konusu olmaya başlayınca en azından ona karışmasınlar diye kapanmaya karar verdim.

Üç yıldır kapalıyım. Başlarda çok umursamasam da üniversiteye başladıktan sonra bu örtüden kurtulmak istediğimi fark ettim. Arkadaşlarım birçok partiye, konsere giderken ben başımdaki örtü yüzünden o ortamlara girmeye çekiniyordum. Hala da böyle devam ediyor. Bir yere gitmeden önce acaba bu şekilde gitsem insanlar beni yadırgar mı diye düşünüyorum önce ya da hazırlanmam çok vaktimi alacağı için birçok yere gitmeyi istemiyorum. “Ekonomik özgürlüğümü sağladığımda tekrar açılacağım.” dediğimde ise annemin tek söylediği “İstersen şimdi açıl.“ oldu. Aslında bunun “Açıl da olacakları gör.“ demenin daha kibar hali olduğunun farkındayım. Evet, benim hayatım, istediğim gibi yaşamalıyım bunu ben de çok istiyorum ama olmuyor. Onlarla savaşacak gücüm yok artık yorgunum. Umarım bir gün ben de rüzgarı saçlarımda hissetmenin hazzını sizinle paylaşabilirim.

(Görsel: Chihiro)