Aslında kapanma serüvenim ben daha 5. sınıftayken başladı. Daha 10-11 yaşındaydım. O zamanlar tabii çevre etkisi, aile baskısı derken kapandım, daha doğrusu kapatıldım. Daha küçüktüm, babam o gün dövmekle tehdit etti, “Kızım değilsin sen” dedi, “Kapanacaksın” dedi. Ağladım sadece, ama kapandım, okul haricinde kapalıydım 13 yaşına kadar.
Heves ediyordum okulda saçlarımın açık olmasına, rüzgarda savrulmasına… Bunlar hep benim için hayaldi, bu konuyu ailemle konuştum, daha doğrusu konuşmaya çalıştım. Aldığım sert tepki nedeniyle “Tamam” dedim, “Böyle yaşamaya devam edicem”. Vazgeçtim sandılar ama 1 sene önce tekrar bu konuyu açtım, annem ve ablam “Yanlış yoldasın, sakın açılma” dediler. Kararımı vermiştim, açılacaktım, ta ki babamın beni dövmekle, evden göndermekle, türlü türlü kötü şeyle tehdit edene dek. “Asla buna izin vermeyeceğim” dedi. O birkaç hafta gerçekten zordu, açılma düşüncesi hiçbir zaman aklımdan çıkmadı, sadece üstünü örtmeye çalıştım çünkü ailem fazla baskıcı ve beni sıkıyordu. Bu konuda rahatsızdım, istemiyordum, düşünce yapım zaten kapalılığımla uyuşmuyordu, ben sadece öldürülmemek için ya da hayatımı mahvederler diye kapalı kaldım.
Asla kimseye zorla bir şey yaptıramazsınız, asla. Bu sizin hakkınız değil, kimsenin hakkı değil. N’olur başkalarının hayatına karışmayın, ben özgür olmak istiyorum, kendi kararlarımı kendim vermeliyim artık. Örtündüğüm bezden tiksindim, takmak o kadar zor geliyor ki… Ben bana karışılmasın istiyorum, sadece kendi hayatımı ben şekillendireyim, ben belirleyeyim. Baba ben senin kızınım, beni sadece bir örtü yüzünden seveceksen sevme.
Görsel: (Darbareye Elly (2009) / Asgar Ferhadi)
“Baba ben senin kızınım, beni sadece bir örtü yüzünden seveceksen sevme.” için bir yanıt
Neredeyse durumlarım seninkiyle aynı. Ben de 5. sınıfta kapanmaya zorlandırıldım. Şimdi 17 yaşındayım. üniversiteye gitmene 1 sene kaldı az daha dayan diyerek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. babam kapanmam için beni zorluyor. eğer kapanmazsam beni öldüreceğini çünkü allah’ın bunu emrettiğini söylüyor. ona göre kapalı olmayan insan ölmeli. bu zamana kadar sürekli kapanmaya zorlandırıldım. ilk başlarda henüz çocuk olduğum için bunun bilincinde değildim büyüdükçe saçımı açma isteğim artıyordu. ilk zamanlarda gizli gizli saçım açık dışarı çıkıyor okula gidiyordum. sonra bu konuyu anneme açtım. çok azarlamadı. şimdi bile açık olduğumu yalnız annem biliyor ve bunu babamdan saklamamda yardımcı oluyor. benden bir yaş küçük kardeşim var. o da benim gibi kapanmaya zorlandırılıyor. bir gün uzaktan akrabamız bu konuyu babama açtı belki ikna ederim umuduyla. üstelik çok nazik bir dille konuşarak. o sıra odada sadece kardeşim vardı ben yan odada konuşulanları dinliyordum. kardeşime “melisa kapanmak istemiyor musun yoksa?” demiş. kardeşim hiç cevap vermemiş sadece nefretle annemin kocasına bakmış. bunun üzerine herkesin önünde kardeşimi dövmeye başladı ben yan odadan sesleri duyuyor ama bir şey yapamıyordum. aklımdan tek geçen şey mutfaktan bir bıçak alıp o adama saplamak. eğer olayın sonrasını düşünmüyor olsaydım yapabilirdim. şimdi bile. ama tek sorun sonra ne olacak düşüncesi. bu aralar her an açık olduğumu yakalayacakmış gibi hissediyorum. eğer yakalarsa nerede olursam olayım döveceğini biliyorum. buna 7 senedir katlanıyorum. çoğu kez intihar etmeyi düşündüm, denedim ama yapamadım. ileride elbet bunlar geçecek diye düşündüm. şu sıralar 183’ü ararsam gerçekten yardımcı olurlar mı diye düşünüyorum. ararsam ona bana kardeşime anneme ne olacak? benim tek istediğim onun hayatımızdan çekilip gitmesi ama anneme bunları dile getirdiğimde hoş karşılamıyor. beni sürekli kocası hakkında düzgün konuşmam için uyarıyor. yani olurda şikayetçi olursam annemide kaybedeceğim