Daha dördüncü sınıfa giderken tamamen bir hevesle kapandım. Değil ne istediğimi bilmek, daha oyun oynama yaşında bunu yapmışken altıncı senemi doldurdum.
Artık öylesine yoruldum ki bu durum deli gibi psikolojimi etkiliyor. Gün içerisinde bin kez telefona ve aynaya bakıp duruyorum, çok kötü gözüküyorum diye. Bir şeyler yapmam gerektiğini fark ettim, çünkü açılmazsam artık psikolojik olarak iyi olmadığımın da farkındayım. Ben de istediğimi giyebilmek istiyorum ve kapalıyken başımı bile çeviremeyecek kadar kısıtlıyım.
Yoruldum attık bu durumdan, ben de düşüncelerimi annem ile paylaştım. O da bana iki sene sonra üniversitede açılabileceğimi söyledi ama ben artık açılmak istiyorum. Gençlik yıllarımı kaybetmişken artık ihtiyacım var buna, babamdan çok korkuyorum.
Nasıl söylenir bir türlü bunu toparlayamıyorum. Döver mi, kızar mı kestiremiyorum bile. Sizce ne yapmalıyım? Nasıl söylenir?
(Görsel: Ricardo Fernandez Ortega)
“Ben de istediğimi giyebilmek istiyorum ve kapalıyken başımı bile çeviremeyecek kadar kısıtlıyım.” için 2 yanıt
Merhaba, annenin sunduğu çözüme henüz yıllar var ama sana büyük tepkiler göstermek yerine böyle bir akıl vermesi güzel bir şey tabii ki. Baban nasıl biri? Baskıcı ve anlayışsız mı? Belki en güzel yol kendini uzun uzun ifade etmendir. Hiçbir anne baba kızının mutsuz bir yaşam sürmesini istemez (yani umarım) ona bu şekilde kendini kötü hissettiğini, artık başörtülü olmak istemediğini ve günden güne bu meselenin senin elini kolunu nasıl bağladığını ifade et. Onun içine dokun. Verdiğin kararı uygulayabilmeni çok istiyor, sana inanıyorum. ???
Annen büyük ihtimalle iki sene sonra hevesinin gitceginu düşünüyorlar ama bu heves değil bilmiyorlar. Bence anlatmalisin ailene