İyi akşamlar, saat 00:55 bu siteye girip hikayeleri okudum ve ben de paylaşmak istedim içimdekileri.

Ben lise 1’de kapandım babamın zoruyla, ablamı da zorla kapatmışlardı fakat o sonradan sevmişti. 6 yıl olmasına rağmen ben bir türlü sevemedim, ilk kapandığımda bütün akrabalarımdan yardım istedim fakat sanki bunu yapmak benim doğuştan görevimmiş gibi hiçbiri yardım etmedi. “Açılmak istiyorum.” dediğimde babamın “Seni okuldan alırım, okutmam.” tehditleriyle karşılaştım her seferinde. Hiç mutlu değilim bu konu ne zaman açılsa hemen gözlerim doluyor ve ağlamaya başlıyorum, ben kapanmayı istemedim ve sevmiyorum.

Şu an 20 yaşındayım eğer açılırsam annemin her gün ağlayacağını ve babamın benimle asla konuşmayacağını biliyorum. Artık kurtulmak istiyorum, kendi hayatımı esir gibi yaşıyorum, her gün başıma kelepçe vuruyorum ve gardiyanlarım beni gözetliyor. Ben artık özgür olmak istiyorum, her seferinde bana cehenneme gidip yanacağımdan bahsediyorlar. Sırf saçlarım açık diye cehenneme gideceğime inanmıyorum. Neden?

Neden sırf saçlarım gözüktüğü için cezalandırılayım? Üniversite için başka bir şehre geldim orada rahat olacağımı düşündüm fakat benimle geldiler ve buraya yerleşecekler. Yurda çıkacak param yok, hiçbir kaçış yolum yok. Bu ne zaman bitecek? Hayatımdan hiç zevk almıyorum ve artık bir hayatım olsun bile istemiyorum.

Görsel: Hendrik Kerstens)