İlk regl olduğumda artık kapanmam gerektiğini annem söylemişti, istemeyip saatlerce ağladım. Başımı örtüp dışarıya öyle çıkarttı beni, sonra koşa koşa eve gelip kafamdaki örtüyü attım. Yaz tatilinde ise Kuran kursuna gitmeye başladım, başımı güzelce örtüp gidiyordum. Hoca da annemin arkadaşıydı, herkesi başına toplayıp, dua sorup okutuyordu. Bana bilmediğim duayı sorup “Senin annen Kuran’ı hatim etmiş kadın, nasıl bu duayı bilmiyorsun hiç utanmıyor musun?” diye herkesin içinde beni azarlamıştı.

Ondan sonra hiçbir Kuran kursuna gitme arzusu doğmadı içime ama başörtüsü, Kuran kursundan sonra sanki artık kapalıymışım gibi bir izlenim doğurdu. 8. sınıfa giderken arada bir başımı örtüyordum benim için alıştırma süreci gibiydi, liseye başladığımda liselere kapalı girilemiyordu. O zaman da rahattım, sonrasında o yasak kalkınca okula kapalı gitmeye başladım. O an başörtüsünü istemediğimi daha iyi anladım, bunu anneme dile getirdiğimde ise “El alem ne der?” tepkisini aldım, benim fikrimin bir önemi yokmuş gibi… Üzüldüğünü fark ettiğimde sustum, bu konuyu bir daha açmadım.

Yakınım tarafından tacize uğradım ve bu bir kez değil birçok kez başıma geldi. Dualar edip “Allah’ım n’olur tekrar başıma gelmesin.” diye çok yalvardım. Dualarım boşa çıktı her seferinde, sonrasında dini çok sorgulamaya başladım. Psikolojik olarak çöktüm, kimseye içimdekileri dökemedim, bir yandan da üniversite sınavına hazırlanmakla uğraştım. Öyle böyle bir bölüm kazandım, 2 yıl dayanabildim. Psikolojim yüzünden bırakmak zorunda kaldım, neden böyle olduğumu sırf ailem üzülmesin diye söyleyemedim. Bunların üstesinden hep tek başıma gelmeye çalıştım, hala çalışıyorum.

Kızlarının ne kadar güçlü bir kadın olduğunu asla anlamayacaklar. Daha sadece 20 yaşındayım ve yaşadıklarımla yaşayamıyorum.

(Görsel: Alice Yu Deng)