Merhaba size her şeyi en baştan anlatayım. Benim babam 7 erkek kardeşin arasında en büyüğü ve tek okuyan. Kendisi imam oldu, 30 yıldan fazla da köylerde imamlık yaptı. Babam öyle zorbacı değildi; giyimime, saçıma falan karışmazdı. Aklı ile hareket eden zeki bir insandı, tercihi bana bırakmıştı ama ailenin diğer fertleri öyle değildi. Abim, evli olan ablam, annem de kapanmamı isterdi ama üstelemez zorlamazdı. Asıl canımı sıkanlar, aslında bu konuda konuşma hakkı hiç de olmayanlar. 8. Sınıftım, bir gün ablamla eve geliyordum, o kapanmıştı isteyerek yapmıştı. Abim bizi yan yana, beni açık onu kapalı görünce bana “Artık sen de okula kapalı olarak gideceksin.” dedi, hem de babamın yanında. Babam bir şey demedi, hayatında bir kez o da çevrenin etkisiyle bana “Kapansan iyi olur.” dedi ve bir daha konuyu açmadı.

Neyse liseye başlayacaktım, Anadolu lisesi kazanmıştım ancak kayıt günü abim “Eğer kapamazsan okula gitmeyeceksin.” dedi, aslında ona bağlı değildi beni babam okutuyordu o değil ama çocuktum korktum. Lisede kapandım. Lise, Anadolu lisesi olmasına rağmen çoğu öğrenci kapalıydı hiçbir zaman ısınmadım başımdaki örtüye, şu an üniversitesi okuyorum. İki yıldır sürekli açılmak için kendimi ikna etmeye çalışıyorum ancak olmuyor, kapalı olmayı hiç istemedim. Şimdi açılmak istediğimde ise cesaret edemiyorum, abim kızar, annem de kızar. O bölgedeki insanlar da bu konuda konuşur biliyorum ancak benim umursadığım tek nokta, annem. Üzerimde emeği var ve üzülsün istemiyorum ama ben de ait olmadığım bir bedene bürünmek istemiyorum. Ailem dindar, ben de bir yere kadar sürekli din kitapları okurdum, bir şeyi kabul etsem diğer şey ters gelirdi bana, olmuyordu. Ben de mantığımla hareket eden bir insanım ve din bazen çok kafa karıştırıcı oluyordu.

Ben feminist, eşitlikçi biriyim. Nasıl kabul edebilirim ki? İnancım lise son sınıfken yıkıldı çünkü kadına en büyük değeri ancak benim gibi bilinçli insanların vereceğini anladım. Ben bir şeyi çok merak ediyorum, Tanrı niye bizim isteklerimizi düşünmemiş? Neden anlamadığım şeylere inanmak zorundayım? Neden birilerinin isteği şekilde yaşamak, giyinmek zorundayım? Benim hiç hakkım yok mu kendim olmaya? Ben neden varım o zaman? Diğerlerinin zevki için yaratılmış bir obje miyim? Peki yaratırken bana neden sorulmadı? Madem Tanrının kitabında akıl ve mantık yok idi, neden bize bunları verdi? İrade verdi? Hala kapalıyım ve bundan nefret ediyorum. Ben nasıl açılacağım? Aileme nasıl izah edeceğim bilmiyorum. Sadece bir an önce yapmak istiyorum, buraya içimi dökmek istedim. Bu da benim mutlu sonu olmayan hikayem.

(Görsel: Salvador Dalí )