Merhaba ben 25 yaşında bir öğretmenim, doğuda küçük bir ilçede çalışıyorum. 19 yaşında kendi isteğim ile kapandım, kimse beni zorlamadı ama ailede açık olan hiç kimse yoktu. O zamanki aidiyet duygusu ve insanların seni sevme duygusu ile hareket ettim. Sanki kapanırsam insanlar, akrabalarım beni daha çok sever takdir eder diye düşünüyordum. İlk kapandığım zamandan beri kendime itiraf edemesem de, ben değildim o başörtülü kız. Son 1 senedir iyice anladım mutsuz olduğumu. İnanılmaz mutsuzum böyle, kendimi çok özgüvensiz hissediyorum.
Her gün ağlıyorum neredeyse. Açılırsam insanlar ne der, akrabalar ne der diye düşünmekten kafayı yedim. Sanki açılırsam kimse beni sevmez hor görür gibi geliyor. Okula da açık gidersem çok utanırım, herkes konuşur. Ama en çok akrabalarım düşündürüyor beni. Açılırsam benden uzaklaşırlar düşüncesi beni mahvediyor. Ama insanların bizi olduğumuz gibi kabullenmemeleri de çok zoruma gidiyor.
İnsanların bireysel kararlarına saygı duyulsa keşke. Böyle çok mutsuzum umarım bir gün başarabilirim. Daha ne kadar devam edebilirim bilmiyorum. Çok güçsüz ve çaresiz hissediyorum. Hayat benim için hiç bu kadar zor olmamıştı. Keşke herkes istediği gibi mutlu olduğu şekilde yaşasa, keşke herkes özgür olsa, içinden geleni yapsa. Bunları yazarken bile ağlıyorum. Umarım o cesareti bir gün bulabilirim çok geç olmadan…
(Görsel: Stok)
“İlk kapandığım zamandan beri kendime itiraf edemesem de, ben değildim o başörtülü kız.” için 2 yanıt
Merhabalar öğretmenim. Siz kendi mesleğini eline almış kendi ayaklarında durabilen kimseye ihtiyacı kalmamış bir bireysiniz. Üstelik yeni nesiller size emanet. Niye kendinize bunu yapıyorsunuz? Akrabalar ne der, ailem ne der? Ne derse desünler insanlar konuşacak birşeyleri hep bulur. İnsanların yüzüne direk bakın eğmeyin. Utanılacak birşey istemiyorsunuz. Kendinizi hapsetmeyin. Konuşulur ama unutulur da…
Kimseyi düşünme demek isterdim ama maalesef içinde bulunduğumuz toplum böyle ve her türlü içinde yaşamaya devam edeceğiz. Bende öğretmenim ve bir ay önce çıkardım başörtüsünü. Her sabah mutlu ve Allah’a bunu yapabildiğim için dua ederek uyanıyorum. Ama öyle bir günde olmadı senin yaşadığın korkuları yaşadım. Öncesinde beni kimsenin tanımadığı bir yere gidip denedim. Acaba utanacak mıyım. Kendimi kötü mü hissedeceğim diye. Tek hissettiğim şey sınırsız bir özgürlüktü. Zaten bir kere denedikten sonra ne yapmak istediğini net bir şekilde anlayacaksın.