18 yaşındayım. Daha küçükken kıyafetlerim hakkında uyarılıyordum, kısa kollu ya da pantolon giymemem gerektiğini söylüyorlardı. Bendeki de küçüklük aklı kim ne derse oraya yöneliyordum.

Henüz 7. sınıfa giderken ailem, akrabalarım; kapanmam gerektiğini, onun bana daha çok yakışacağını, daha güzel göstereceğini söylediler. 8. sınıfın ilk 3 günü açık gidip 4. günü babam yarın kesinlikle açık gitmeyeceğimi kapanacağımı söyledi. Ne kadar ağlasam da istemediğimi söylesem de daha çok bağırdı ve kapalı gideceğimi söyledi. Ben de bir sonraki gün zoraki kapalı olarak gittim yoksa okula gidemeyecektim beni reddederdi.

Artık hiçbir şey yapamayacağımı, buna alışmak zorunda olduğumu düşündüm ve kendimi zorla alıştırmaya çalıştım. Bir süre idare edebildim hala etmeye çalışıyorum ama yapamıyorum artık her şeyime engel oluyor. Onlara çocukluğumu verdim, şimdi benden gençliğimi istiyorlar, daha ne kadar katlanabileceğimi bilmiyorum.

Umarım bir gün buraya bunu başardığımda da bir mektup yazabilirim. Hepinizi çok seviyorum, umarım bir gün kendim olabilirim, umarım bunu hepimiz başarırız.

(Görsel: Suzanne Jongmans)