Öncelikle merhaba. Size aile baskısı ve dindar ailenin kendi çocuklarına olan baskısını anlatıyorum.

Ben 6 yaşındayken kursa gidiyordum hatta ‘Elif-be’ öğrenmek için kursa daha küçük yaşta başladım. Daha küçüktüm, her şey normaldi sadece anlamayarak okuyordum. Hatta 9 yaşında hafız oldum, siz düşünün artık. Ailem hiç okul da okutmadı, hep kurslarda ve öyle ortamlarda büyüdüm. Küçük yaşta kapandım, 11 yaşındayken yatılı olarak kursta kaldım. O kadar zordu ki, 11 yaşındaki bir çocuğun ailesinden ayrı başka bir yerde kalması. Ağlıyordum her gece.

Büyüdükçe fikirlerim, hayata bakış açım değişti. 13 yaşında oldum ve bir gün sokakta başörtümü çıkardım. Biraz tuhaf hissettim, çırılçıplak gibi ama mutluydum çünkü kapanmak istemiyordum. Babam ve annem çok sinirli, ikisi de çok imanlı, çocukları da öyle olsun isterlerdi.

İşte böyle açıldım, gizlice. Bir yandan korku derken, bir gün mahalledeki biri beni açık gördüğünü söylemiş. Babam hatta zincirle dövmeye gelmişti, tabi “Öyle yapmadım” deyince bana inandı. O an yalan söyledim, kötü hissettim. Annem biliyordu açık gezdiğimi, o da üzülürdü durumuma ama “Ben buyum” dedim, daha da ağladı, “Seni evlatlıktan reddederim” dedi, “Yapma yanacaksın” dedi. Dayanamadım, boyun eğdim. Daha küçüğüm zaten, derken bu böyle devam etti. Çevremin yarısı beni açık, yarısı kapalı biliyor, utanıyorum bu durumdan ya biri öğrenirse diye. Açıkçası bu yaptığımı öğrenenler orospu diye tepki verdi, o an zaten psikolojik baskı altındaydım.

Acınacak haldeyim ve şu an 17 yaşındayım. Hala aynı devam ediyorum, ikiyüzlü hayat yaşamak istemiyorum ama olmadığım biri gibi de kapanmak istemiyorum! Ailem bunu asla anlamayacak, annem hala “Ben ölünce açılırsın” diyor, o lafına içim gidiyor! Herkese ikiyüzlü yaklaşıyorum, utanıyorum bu durumdan.

(Görsel: Helene Delmaire)