Ben üniversite 2. sınıf olmuş, hayallerinin peşinden giden ve artık içimdeki nefreti yok etmiş bir kadın olarak yaşadıklarımı aktarmak istiyorum. Asla unutmayacağım bu hatıralar, artık beni rahatsız etmiyor. Sevmediğim kalıplardan kurtulduğumu düşünüp mutlu olurum artık bundan sonra.

Benim ailem orta derecede muhafazakar olan, namazı niyazı olmayan, tatlı su Müslüman’ı da diyebileceğimiz tarzda insanlardı. 8 yaşında annesiz kalarak büyüdüm ve üstüne bir de üvey annem oldu. Tüm sorunlarım yetmezmiş gibi bir de liseye başlayınca kapanmam gerektiğini düşündükleri için baskılar yaşamaya başladım. Ortaokula giderken babam hep saçıma karışır, saçımı toplamamı ister, “Bu saçının hali ne?” der, sürekli kısacık kestirirdi saçlarımı. Lise tercihlerimi bile kendim yapamadım. Tahmin edebileceğiniz gibi zorla İmam Hatip lisesine gönderildim. Herkesten her şeyden nefret ederek büyüdüm. Arkadaşlarıma kendince öğüt verdiğini zanneden babam, aslında beni rezil ediyordu. Beni zorladığı yetmiyormuş gibi arkadaşlarımı da zorlamaya başlamıştı. Baskılara daha fazla dayanamayınca herkes çenesini kapatsın diye kapanmaya karar vermiştim. Okula zorla kapalı gittiğim zamanlardı, artık bundan sonra her yerde kapalı olarak liseyi bitirdim.

Alışılagelmiş ve benim için hiçbir şey ifade etmeyen bir sabah rutiniydi başörtü bağlamak. Namaz kılmayı, Kuran okumayı öğütlemeyen ailem; dini, tesettürden ibaret sayarak sadece kendi ahiretlerini düşünerek beni ve ablamı zorlamışlardı. Tüm dini, kız çocuklarının kapalı olmasından ibaret sanan babama ilk şokunu artık kontrolü elime alarak yaşattım. İstediğim ve uğruna iki sene ders çalıştığım Gastronomi ve Mutfak Sanatları bölümünü kazandım, eve daha az giriyordum, babamdan para almama bile gerek kalmıyordu çoğu zaman. Bu durum beni özgürlükçü birine çevirince artık zamanı geldiğini anlamıştım. Sınıfta asla muhatap olmayacağım kişiler arkamdan konuşup, dalga geçtiklerinde pek de umurumda olmadı açıkçası. Saçlarımı istediğim gibi yapıyorum, istediğim her şeyi giyiyorum, özgürüm ve kimsenin beni kısıtlaması şu saatten sonra mümkün olamaz. Çünkü ben tüm kontrolü eline alan reşit bir insanım.

Ne mutlu bana ki artık bunu kabul eden bir ailem var. Artık hiç korkmadan adımlarımı atabiliyorum çünkü ailem istemediğim bir şey için beni zorlamamaları gerektiğini geç de olsa öğrendiler. Ben başörtüyü sıcaktan bunaldığım için, şallar pahalı olduğu için çıkarmadım; istemediğim ve buna ait olmadığım için çıkardım. Bedenimi saklayıp saydam bir varlığa dönüşmek istemediğim için çıkardım. Varlığımın üstüne siyah bir perde çekilmesini istemediğim için çıkardım. Masallara inanmadığım için çıkardım.

Cesaretliyim, mutluyum ve meydan okuyorum. Sevmediği/seçmediği hayatı yaşayan kadınlara aynı cesareti diliyorum. Bu hayata 1 kez geliyoruz, başka bir şansımız olmayacak. Kendimiz olmamız için bize verilen bir şanstır bu evren. Gülümseyin ve kimseden korkmayın. Hayatınızı yaşayın!

(Görsel: Squarefish Studio)